archiefvorig nr.lopend nr.

	Beschouwingen > Amsterdam werelddorp delen printen terug I am Amsterdam? Bram Schilperoord Ik woon in het centrum van Amsterdam en wil best trots zijn op mijn stad. Met alle plezier wijs ik buitenlandse bezoekers in mijn buurt de kortste weg naar 'The Red Light District', naar Tattoo Teddy, het Hard Rock Café, alsook naar The Rembrandt House, maar zoals het er nu naar uitziet moet ik ze het antwoord schuldig blijven als ze vragen naar The Amsterdam Cotton Club. 'Sorry the café has recently closed due to the Corona. That one and a half meter distance was not sustainable. The famous Cotton Club in Amsterdam no longer exists'. Toch jammer als je helemaal uit New York komt en 'the place to go' bestaat niet meer. Niet alleen uit New York kwamen ze, ook 'jazzcats' uit Europa, Rusland, en nog verder gelegen landen hadden The Amsterdam Cotton Club als 'point of destination'. Ik kan dat naar waarheid getuigen, want een kwart eeuw lang heb ik elke zaterdagmiddag die loftuitingen gehoord: 'You're a lucky guy to live here'. 'Great jazz', 'We don't have such great jazz venues', etc. Tachtig jaar bestond de zaak. Ik ben ongeveer even oud. Half Amsterdams Suriname is er opgegroeid. Schrijvers en musici vonden er hun inspiratiebronnen. Boeken en documentaires zijn er op gebaseerd. De afgelopen vijfentwintig jaar was er elke zaterdag van half vijf 's middags tot ver over acht 's avonds live jazz, bebop style. Zomer en winter, voor- en najaar. Vroeg iemand: 'Dit jaar valt nieuwjaarsdag toch op een zaterdag, is er dan wel jazz?’ Ja, wat dacht je dan. Wél in de Cotton Club. Echt iedereen die ook maar iets betekent in jazzland heeft er wel eens opgetreden. Een paar namen? Beperken we ons tot de saxofonisten: Tineke Postma, Susanne Alt, Benjamin Herman, Hans Dulfer, Rinus Groeneveld, Ben van den Dungen, Efraïm Trujillo, Guus Crommelin, Paul van der Feen, Sjoerd Dijkhuizen, Maarten Ornstein, Barend Middelhoff, Ben van Gelder, Brian Allan, Dick de Graaff, Tom Beek, Jasper Blom, Armando Cairo, Ad Colen, Arthur Heuwekemeijer, Simon Rigter, Toon Roos, John Ruocco, Dimitri Shapko, Iman Spaargaren, Gideon Tazelaar, Emiel Wienhols. En dat allemaal zonder een centje subsidie! Iets anders is dat de Cotton Club waarschijnlijk één van de weinige cafés in Amsterdam was die een gemixt (oud en jong, alsook black and white) publiek trok. Als er ook maar ergens sprake was van integratie dan was het daar. Enfin, 't is afgelopen. Hoewel we altijd kunnen hopen dat het ooit weer terug komt. ----- Het plaatje is van Han Busstra © 2020 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Amsterdam werelddorp"

Beschouwingen > Amsterdam werelddorp
I am Amsterdam?	Bram Schilperoord
Ik woon in het centrum van Amsterdam en wil best trots zijn op mijn stad. Met alle plezier wijs ik buitenlandse bezoekers in mijn buurt de kortste weg naar 'The Red Light District', naar Tattoo Teddy, het Hard Rock Café, alsook naar The Rembrandt House, maar zoals het er nu naar uitziet moet ik ze het antwoord schuldig blijven als ze vragen naar The Amsterdam Cotton Club. 'Sorry the café has recently closed due to the Corona. That one and a half meter distance was not sustainable. The famous Cotton Club in Amsterdam no longer exists'. Toch jammer als je helemaal uit New York komt en 'the place to go' bestaat niet meer. Niet alleen uit New York kwamen ze, ook 'jazzcats' uit Europa, Rusland, en nog verder gelegen landen hadden The Amsterdam Cotton Club als 'point of destination'. Ik kan dat naar waarheid getuigen, want een kwart eeuw lang heb ik elke zaterdagmiddag die loftuitingen gehoord: 'You're a lucky guy to live here'. 'Great jazz', 'We don't have such great jazz venues', etc. Tachtig jaar bestond de zaak. Ik ben ongeveer even oud. Half Amsterdams Suriname is er opgegroeid. Schrijvers en musici vonden er hun inspiratiebronnen. Boeken en documentaires zijn er op gebaseerd. De afgelopen vijfentwintig jaar was er elke zaterdag van half vijf 's middags tot ver over acht 's avonds live jazz, bebop style. Zomer en winter, voor- en najaar. Vroeg iemand: 'Dit jaar valt nieuwjaarsdag toch op een zaterdag, is er dan wel jazz?’ Ja, wat dacht je dan. Wél in de Cotton Club. Echt iedereen die ook maar iets betekent in jazzland heeft er wel eens opgetreden. Een paar namen? Beperken we ons tot de saxofonisten: Tineke Postma, Susanne Alt, Benjamin Herman, Hans Dulfer, Rinus Groeneveld, Ben van den Dungen, Efraïm Trujillo, Guus Crommelin, Paul van der Feen, Sjoerd Dijkhuizen, Maarten Ornstein, Barend Middelhoff, Ben van Gelder, Brian Allan, Dick de Graaff, Tom Beek, Jasper Blom, Armando Cairo, Ad Colen, Arthur Heuwekemeijer, Simon Rigter, Toon Roos, John Ruocco, Dimitri Shapko, Iman Spaargaren, Gideon Tazelaar, Emiel Wienhols. En dat allemaal zonder een centje subsidie! Iets anders is dat de Cotton Club waarschijnlijk één van de weinige cafés in Amsterdam was die een gemixt (oud en jong, alsook black and white) publiek trok. Als er ook maar ergens sprake was van integratie dan was het daar. Enfin, 't is afgelopen. Hoewel we altijd kunnen hopen dat het ooit weer terug komt. ----- Het plaatje is van Han Busstra
© 2020 Bram Schilperoord
	powered by CJ2