archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Feuilleton delen printen terug
Winterreise (4) Bram Schilperoord

1620BZ Winterreise4Volgens de Toeristenpolitie zijn er in de plaats Calpe, provincie Alicante, ongeveer 200 restaurants. Wegens 'vakantie' is daarvan nu, eind januari, de helft gesloten. Een uurtje lopen door het uitgestorven centrum van het stadje, op zoek naar een 'gezellig eettentje', leerde mij dat ook de overige honderd uit kostenoverwegingen beter hun deuren gesloten zouden houden. Dat staat daar maar bij de ingang, de eigenaar/kok tevens ober, tevergeefs wachtend op klandizie; alle tafeltjes gedekt en waarschijnlijk een paar pannen op het vuur. Geen klant te bekennen in de meestal hel verlichte ruimtes.

Wie of wat heeft jou op het idee gebracht hier een restaurant te beginnen, poor sucker, is mijn gedachte, als ik 's avonds om een uur of zeven, half acht – toch etenstijd! – de één na de andere compleet lege tent passeer. Had een vak geleerd! Of zet een donkere bril op, verf je wandelstok rood en wit en ga met een bakje op de hoek van een straat staan. Niet allemaal tegelijk natuurlijk.

Maar alles lijkt me beter dan dat troosteloze bestaan, dat elke avond maar weer hopen op een paar klanten. Aan de namen en aanprijzingen kan het niet liggen. Spaanse restaurants, met namen als El Tarascon, Borgo Antico, Puerto Blanco, Los Dos Canones, El Camino, El Torro, El Babaron, Los Zapato, Los Barcos, La Lonja en Bule Bule, worden afgewisseld door Italiaanse pizzeria's als: La Rusticana, Mamma Leone, Antica Roma, Peperoni's, Garibaldi, Il Padrino en Bella Napoli. Daar weer tussen zien we Oosterse eetzaken als Royal India, El Beni Asia, Gurkha House, Punjabi Curry, The Tay.

De Belga's zijn vertegenwoordigd met zaken als: Le Vieux Bruxelles, Brasserie Belga, 't Pompierke en Brabo. Dan zag ik nog steakhouse Texas, het Duitse Brauhaus Calpe, de Tirolen Stuben en een Roemeense eettent met de onheilspellende naam Dracula. Hollanders hebben kennelijk de bui zien hangen, want die laten het in Calpe wijselijk afweten. Enfin, na inventarisatie van het vrijwel lege eethuizenbestand, waar ik me niet van harte welkom vind, vond ik zowaar een eethuis waar een paar tafeltjes bezet waren. Chinees, natuurlijk! En helemaal niet slecht gegeten daar in Pato Laqueado.
'Overwegend grijs', lees ik als ik de weersverwachting voor Nederland zie op de startpagina voor weer en verkeer. Overwegend grijs, dat is het ook hier aan de kust van Alicante. Maar dan niet zo zeer het weer, maar meer de kleur en haardracht van de hier de winter doorbrengende vakantiegasten. (Als je geen grijs haar hebt hoor je er eigenlijk niet bij). Heel gezellig allemaal, maar dat met de jaren (en het verkleuren van de haren) een zekere mate van verstandige tekst met inhoud (words of wisdom) uit die monden komt is me niet gebleken.

Omdat ik alleen op reis ben en dus ook 's avonds alleen in een restaurant zit, ben ik ongewild toehoorder van wat er om me heen aan wijsheden wordt gedebiteerd. Er verblijven hier in de badplaats Altea nogal wat landgenoten, zodat ik dat allemaal goed kan volgen. Zoals gisteravond in het restaurant van mijn hotel. Twee grijs getinte echtparen die elkaar in deze vakantieplaats hebben ontmoet en besloten hebben samen het diner te savoureren. Na enig geschuifel met de stoelen zit men dan toch en brandt de conversatie los. Heel vaak heeft er één de boventoon, die niet met zich laat sollen maar onmiddellijk zijn mening gaat verkondigen.

Soms is het een man, soms een vrouw, gisteravond was het een man die als volgt begon: 'Nou ben ik al dertig jaar lid van de ANWB en als je mij vraagt: 'Heb ik daar ooit wat van terug gekregen? Dan zeg ik nee, niks, nothing'. Het viel even stil maar gelukkig had de andere man aan tafel een gelijksoortige klacht te melden, iets van 'al jarenlang contributie betaald maar enig bedankje? Ho maar!' De echtgenotes hielden zich aanvankelijk stil, maar vonden elkaar al spoedig in een gemeenschappelijke belangstelling voor lange strand- en/of boswandelingen, pittoreske dorpjes, museumbezoek en weekendjes weg. Activiteiten waarvan ik betwijfel of ze die werkelijk praktiseerden, want zo ondernemend zagen ze er niet uit. Gelukkig kwam er een luidruchtig stel Spanjaarden binnen, zodat ik verlost werd als toehoorder van mijn landgenoten. Het gesprekspeil van de Spaans sprekende gasten hield misschien ook niet over, maar daar kan ik door mijn gebrek aan kennis van die taal geen oordeel over hebben.

--------
Het plaatje is van Han Busstra


© 2019 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Feuilleton"
Bezigheden > Feuilleton
Winterreise (4) Bram Schilperoord
1620BZ Winterreise4Volgens de Toeristenpolitie zijn er in de plaats Calpe, provincie Alicante, ongeveer 200 restaurants. Wegens 'vakantie' is daarvan nu, eind januari, de helft gesloten. Een uurtje lopen door het uitgestorven centrum van het stadje, op zoek naar een 'gezellig eettentje', leerde mij dat ook de overige honderd uit kostenoverwegingen beter hun deuren gesloten zouden houden. Dat staat daar maar bij de ingang, de eigenaar/kok tevens ober, tevergeefs wachtend op klandizie; alle tafeltjes gedekt en waarschijnlijk een paar pannen op het vuur. Geen klant te bekennen in de meestal hel verlichte ruimtes.

Wie of wat heeft jou op het idee gebracht hier een restaurant te beginnen, poor sucker, is mijn gedachte, als ik 's avonds om een uur of zeven, half acht – toch etenstijd! – de één na de andere compleet lege tent passeer. Had een vak geleerd! Of zet een donkere bril op, verf je wandelstok rood en wit en ga met een bakje op de hoek van een straat staan. Niet allemaal tegelijk natuurlijk.

Maar alles lijkt me beter dan dat troosteloze bestaan, dat elke avond maar weer hopen op een paar klanten. Aan de namen en aanprijzingen kan het niet liggen. Spaanse restaurants, met namen als El Tarascon, Borgo Antico, Puerto Blanco, Los Dos Canones, El Camino, El Torro, El Babaron, Los Zapato, Los Barcos, La Lonja en Bule Bule, worden afgewisseld door Italiaanse pizzeria's als: La Rusticana, Mamma Leone, Antica Roma, Peperoni's, Garibaldi, Il Padrino en Bella Napoli. Daar weer tussen zien we Oosterse eetzaken als Royal India, El Beni Asia, Gurkha House, Punjabi Curry, The Tay.

De Belga's zijn vertegenwoordigd met zaken als: Le Vieux Bruxelles, Brasserie Belga, 't Pompierke en Brabo. Dan zag ik nog steakhouse Texas, het Duitse Brauhaus Calpe, de Tirolen Stuben en een Roemeense eettent met de onheilspellende naam Dracula. Hollanders hebben kennelijk de bui zien hangen, want die laten het in Calpe wijselijk afweten. Enfin, na inventarisatie van het vrijwel lege eethuizenbestand, waar ik me niet van harte welkom vind, vond ik zowaar een eethuis waar een paar tafeltjes bezet waren. Chinees, natuurlijk! En helemaal niet slecht gegeten daar in Pato Laqueado.
'Overwegend grijs', lees ik als ik de weersverwachting voor Nederland zie op de startpagina voor weer en verkeer. Overwegend grijs, dat is het ook hier aan de kust van Alicante. Maar dan niet zo zeer het weer, maar meer de kleur en haardracht van de hier de winter doorbrengende vakantiegasten. (Als je geen grijs haar hebt hoor je er eigenlijk niet bij). Heel gezellig allemaal, maar dat met de jaren (en het verkleuren van de haren) een zekere mate van verstandige tekst met inhoud (words of wisdom) uit die monden komt is me niet gebleken.

Omdat ik alleen op reis ben en dus ook 's avonds alleen in een restaurant zit, ben ik ongewild toehoorder van wat er om me heen aan wijsheden wordt gedebiteerd. Er verblijven hier in de badplaats Altea nogal wat landgenoten, zodat ik dat allemaal goed kan volgen. Zoals gisteravond in het restaurant van mijn hotel. Twee grijs getinte echtparen die elkaar in deze vakantieplaats hebben ontmoet en besloten hebben samen het diner te savoureren. Na enig geschuifel met de stoelen zit men dan toch en brandt de conversatie los. Heel vaak heeft er één de boventoon, die niet met zich laat sollen maar onmiddellijk zijn mening gaat verkondigen.

Soms is het een man, soms een vrouw, gisteravond was het een man die als volgt begon: 'Nou ben ik al dertig jaar lid van de ANWB en als je mij vraagt: 'Heb ik daar ooit wat van terug gekregen? Dan zeg ik nee, niks, nothing'. Het viel even stil maar gelukkig had de andere man aan tafel een gelijksoortige klacht te melden, iets van 'al jarenlang contributie betaald maar enig bedankje? Ho maar!' De echtgenotes hielden zich aanvankelijk stil, maar vonden elkaar al spoedig in een gemeenschappelijke belangstelling voor lange strand- en/of boswandelingen, pittoreske dorpjes, museumbezoek en weekendjes weg. Activiteiten waarvan ik betwijfel of ze die werkelijk praktiseerden, want zo ondernemend zagen ze er niet uit. Gelukkig kwam er een luidruchtig stel Spanjaarden binnen, zodat ik verlost werd als toehoorder van mijn landgenoten. Het gesprekspeil van de Spaans sprekende gasten hield misschien ook niet over, maar daar kan ik door mijn gebrek aan kennis van die taal geen oordeel over hebben.

--------
Het plaatje is van Han Busstra
© 2019 Bram Schilperoord
powered by CJ2