archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Feuilleton delen printen terug
Dorpsleven (3). Hermandad organiseert feestje. Haitze Meurs

1002BZ Dorpsleven3
Het had jaren van touwtrekken gevergd en inspanningen van de gemeente. Het Ministerie van Binnenlandse Zaken had zich er omstandig mee bemoeid, maar eindelijk was het dan zover: er kwam een geheel nieuw politiebureau, voorzien van alle faciliteiten die de Hermandad nodig had om zijn taken doeltreffend en volgens de nieuwste normen uit te voeren.

Alle betrokken partijen glommen van trots en voldoening, dat moest breed maatschappelijk gevierd worden. Want is de politie er niet voor de bevolking? Reden waarom de commandant de bevolking kennis wilde laten maken met alle facetten van het mooie politiewerk en een open huis organiseerde voor de bevolking. De politie als vriend van elke rechtgeaarde burger!

Het open-huis-gebeuren werd groots opgezet. Kosten noch moeite werden gespaard. Alle medewerkers van het korps waren aanwezig om iedereen te woord te staan die vragen had. Alle ruimtes en apparatuur waren te bezichtigen en daarnaast had men demonstraties gepland. De bevolking kon kennis maken met de bereden politie, met de hondenbrigade, met de motorbrigade, snelle voertuigen bewonderen en zelfs een voertuig voorzien van een heus waterkanon, zoals dat bij oproer en rellen gebruikt pleegt te worden. En voor de kinderen had men een springkussen laten aanrukken, en een snoepkraam die gratis suikerspinnen verstrekte.

Het weer was uitzonderlijk mooi, de burgerij kwam in groten getale opzetten en ieder was onder de indruk van elkaar en de gehouden demonstraties. Deze dag zou als een mijlpaal de geschiedenis ingaan, als voorbeeld van hoe dicht de politie en de burgers bij elkaar staan.
Over dicht bij elkaar staan gesproken, de snoepkraam bleek een succes van formaat. Nadat in de ochtenduren de eerste drommen bezoekers verwerkt waren en huiswaarts gegaan waren, verspreidde het nieuws van gratis suikerspinnen bij het politiebureau zich als een hollend vuurtje door de stad. Het gevolg was een toestroom van nieuw publiek, voornamelijk jeugdigen, dat minder geïnteresseerd was in het politiegebeuren, maar des te meer in het krijgen van zoveel mogelijk gratis suikerspinnen. Aanvankelijk leek de opstelling van de suikerspinkraam terzijde van de ingang nog vrij logisch, maar allengs ontwikkelde zich daar een moeilijk in toom te houden mensenmassa. Vaders met huilende kinderen deden hun vaderlijke plicht door voor elk minstens één spin te vergaren, moeders kwamen op voor hun kind en de grotere jeugd had juist geen ouders in de nabijheid nodig om hun wensen duidelijk kenbaar te maken.

Deze mensenmassa begon angstaanjagende en welhaast hysterische vormen aan te nemen. Er werd geslagen, geduwd en getrokken, zodat de twee mannen in de kraam moeite hadden om deze overeind te houden. De toegang tot het nieuwe bureau (tevens uitgang) werd compleet afgesloten door de massa. Niemand kon meer de deur uit, noch in! De mensen in de spinnenkraam deden wel hun uiterste best om iedereen te bedienen, maar dat lukte van geen kant. Ze hadden echter niet het lef om de kraam te sluiten. Spinnen gingen verloren doordat vele handen ernaar grepen en de gelukkigen moeite hadden om de spin hoog en droog te houden voordat ze aan- of afgepakt werden. Zeker de helft ging gelijk onder in de massa, onderwijl kleding en bodem besmeurend met de kleverige substantie. Mensen gilden om spinnen maar ook van de pijn omdat ze in de verdrukking kwamen en doodsangsten uitstonden. Gevreesd werd dat kinderen onder de voet gelopen werden. Hulp was dringend geboden.

Dat kwam mooi uit, want er waren toch voldoende agenten in de buurt en op de been. Maar ook nu bleek dat het gezag van oom agent tanende was. Vriendelijke, ernstige en boze verzoeken van een paar agenten aan de massa om rustig in de rij te gaan staan werden volstrekt niet begrepen. Welke rij? Waar dan?

De commandant, weggeroepen van het onderhouden van een paar hoogwaardigheidsbekleders, kwam erbij, overzag het gevaar, maakte zich zo breed mogelijk, liet een megafoon aanrukken en gaf eerst met barse, en later met schorre stem bevelen. Maar de massa was niet te houden, en raakte ook niet onder de indruk van wat geluid van opzij. Enerzijds vanwege de herrie die alles overstemde, anderzijds ook omdat de orders alleen in het Nederlands gegeven werden en dus niet door allen begrepen. De hysterie en ‘zucht naar zoetigheid’ was te groot voor elke redelijkheid.

Nu begreep de commandant dat de tijd rijp was voor een laatste ‘demonstratie’, namelijk die van het waterkanon. In allerijl werd het kanon in gereedheid gebracht en naar voren gedirigeerd. Daarna vergde het nog een minuut of zes om de taaie mensenmassa weg en de kleverige stoep weer schoon te spuiten.
De daarop volgende ‘demonstratie’ van de ME, die gewapend met helm, schild en wapenstok charges uitvoerde tegen de reljeugd, was een extraatje waar niemand op gerekend had, maar die samen met het voorafgaande toch aan de bezoekers een mooi compleet beeld van de uitrusting en werkwijze van onze Hermandad bood. Daarmee werd dit open-huis inderdaad vrij abrupt tot een mijlpaal in de geschiedenis van de politie!
 
*************************
De tekening is van Pepijn Lampe
Meer informatie op: www.pepdesign.be


© 2012 Haitze Meurs meer Haitze Meurs - meer "Feuilleton" -
Bezigheden > Feuilleton
Dorpsleven (3). Hermandad organiseert feestje. Haitze Meurs
1002BZ Dorpsleven3
Het had jaren van touwtrekken gevergd en inspanningen van de gemeente. Het Ministerie van Binnenlandse Zaken had zich er omstandig mee bemoeid, maar eindelijk was het dan zover: er kwam een geheel nieuw politiebureau, voorzien van alle faciliteiten die de Hermandad nodig had om zijn taken doeltreffend en volgens de nieuwste normen uit te voeren.

Alle betrokken partijen glommen van trots en voldoening, dat moest breed maatschappelijk gevierd worden. Want is de politie er niet voor de bevolking? Reden waarom de commandant de bevolking kennis wilde laten maken met alle facetten van het mooie politiewerk en een open huis organiseerde voor de bevolking. De politie als vriend van elke rechtgeaarde burger!

Het open-huis-gebeuren werd groots opgezet. Kosten noch moeite werden gespaard. Alle medewerkers van het korps waren aanwezig om iedereen te woord te staan die vragen had. Alle ruimtes en apparatuur waren te bezichtigen en daarnaast had men demonstraties gepland. De bevolking kon kennis maken met de bereden politie, met de hondenbrigade, met de motorbrigade, snelle voertuigen bewonderen en zelfs een voertuig voorzien van een heus waterkanon, zoals dat bij oproer en rellen gebruikt pleegt te worden. En voor de kinderen had men een springkussen laten aanrukken, en een snoepkraam die gratis suikerspinnen verstrekte.

Het weer was uitzonderlijk mooi, de burgerij kwam in groten getale opzetten en ieder was onder de indruk van elkaar en de gehouden demonstraties. Deze dag zou als een mijlpaal de geschiedenis ingaan, als voorbeeld van hoe dicht de politie en de burgers bij elkaar staan.
Over dicht bij elkaar staan gesproken, de snoepkraam bleek een succes van formaat. Nadat in de ochtenduren de eerste drommen bezoekers verwerkt waren en huiswaarts gegaan waren, verspreidde het nieuws van gratis suikerspinnen bij het politiebureau zich als een hollend vuurtje door de stad. Het gevolg was een toestroom van nieuw publiek, voornamelijk jeugdigen, dat minder geïnteresseerd was in het politiegebeuren, maar des te meer in het krijgen van zoveel mogelijk gratis suikerspinnen. Aanvankelijk leek de opstelling van de suikerspinkraam terzijde van de ingang nog vrij logisch, maar allengs ontwikkelde zich daar een moeilijk in toom te houden mensenmassa. Vaders met huilende kinderen deden hun vaderlijke plicht door voor elk minstens één spin te vergaren, moeders kwamen op voor hun kind en de grotere jeugd had juist geen ouders in de nabijheid nodig om hun wensen duidelijk kenbaar te maken.

Deze mensenmassa begon angstaanjagende en welhaast hysterische vormen aan te nemen. Er werd geslagen, geduwd en getrokken, zodat de twee mannen in de kraam moeite hadden om deze overeind te houden. De toegang tot het nieuwe bureau (tevens uitgang) werd compleet afgesloten door de massa. Niemand kon meer de deur uit, noch in! De mensen in de spinnenkraam deden wel hun uiterste best om iedereen te bedienen, maar dat lukte van geen kant. Ze hadden echter niet het lef om de kraam te sluiten. Spinnen gingen verloren doordat vele handen ernaar grepen en de gelukkigen moeite hadden om de spin hoog en droog te houden voordat ze aan- of afgepakt werden. Zeker de helft ging gelijk onder in de massa, onderwijl kleding en bodem besmeurend met de kleverige substantie. Mensen gilden om spinnen maar ook van de pijn omdat ze in de verdrukking kwamen en doodsangsten uitstonden. Gevreesd werd dat kinderen onder de voet gelopen werden. Hulp was dringend geboden.

Dat kwam mooi uit, want er waren toch voldoende agenten in de buurt en op de been. Maar ook nu bleek dat het gezag van oom agent tanende was. Vriendelijke, ernstige en boze verzoeken van een paar agenten aan de massa om rustig in de rij te gaan staan werden volstrekt niet begrepen. Welke rij? Waar dan?

De commandant, weggeroepen van het onderhouden van een paar hoogwaardigheidsbekleders, kwam erbij, overzag het gevaar, maakte zich zo breed mogelijk, liet een megafoon aanrukken en gaf eerst met barse, en later met schorre stem bevelen. Maar de massa was niet te houden, en raakte ook niet onder de indruk van wat geluid van opzij. Enerzijds vanwege de herrie die alles overstemde, anderzijds ook omdat de orders alleen in het Nederlands gegeven werden en dus niet door allen begrepen. De hysterie en ‘zucht naar zoetigheid’ was te groot voor elke redelijkheid.

Nu begreep de commandant dat de tijd rijp was voor een laatste ‘demonstratie’, namelijk die van het waterkanon. In allerijl werd het kanon in gereedheid gebracht en naar voren gedirigeerd. Daarna vergde het nog een minuut of zes om de taaie mensenmassa weg en de kleverige stoep weer schoon te spuiten.
De daarop volgende ‘demonstratie’ van de ME, die gewapend met helm, schild en wapenstok charges uitvoerde tegen de reljeugd, was een extraatje waar niemand op gerekend had, maar die samen met het voorafgaande toch aan de bezoekers een mooi compleet beeld van de uitrusting en werkwijze van onze Hermandad bood. Daarmee werd dit open-huis inderdaad vrij abrupt tot een mijlpaal in de geschiedenis van de politie!
 
*************************
De tekening is van Pepijn Lampe
Meer informatie op: www.pepdesign.be
© 2012 Haitze Meurs
powered by CJ2