 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Beschouwingen > Het zijn maar woorden | ||||
| Vóór emancipatie van 'secretaresse' | Willem Minderhout | |||
 Vrouwenberoepen? Bestaan die nog? Er zijn in ieder geval nog wel beroepen waarin de vrouwen nogal ondervertegenwoordigd zijn, zoals het bouwvak; en waar vrouwen juist oververtegenwoordigd zijn, zoals de verzorging van heel jonge kinderen. Overal zijn uiteraard weer uitzonderingen te vinden. Sommigen trekken het nut van onderscheid helemaal in twijfel. Niemand zou geheel ‘man’ of ‘vrouw’ zijn. We zouden zo geconditioneerd zijn door ‘de maatschappij’. Sommige van deze mensen – die zichzelf rekenen tot de ‘gendergemeenschap’ – gaan tegenwoordig zelfs zover dat ze de registratie van iemands geslacht afwijzen. ‘Onderscheid maken op sekse produceert en codificeert specifieke categorieën mensen en is daarmee in strijd met het recht op privacy en zelfbeschikking’, schrijft ‘Vreer’* op haar (?) weblog. Ze is zelfs tegen het invoeren van de derde categorie ‘onbestemd’ naast man en vrouw. Ook dat is categorisering. Ik ben een product van de jaren zeventig, dus ik heb dat verhaal over de ‘conditionering’ ook lang geloofd. Ik viel van mijn geloof toen mijn oudste dochter als baby kraaiend van plezier naar het schattige roze jurkje greep dat een of andere ‘conditioneerder’ haar cadeau had gegeven; mijn beide dochters categorisch weigerden te voetballen en mijn zoon niet van de bal te scheiden was. ‘Aangeleerd gedrag’? Ammehoela! Dat wil uiteraard niet zeggen dat er geen mengvormen zijn. Een van de eerste vriendjes van mijn dochter kwam altijd, tot verdriet van zijn vader, vol overgave met haar Barbies spelen. Hij was daar zeker niet toe ‘geconditioneerd’. De binaire categorisering m/v lijkt me echter geen groot ‘maatschappelijk probleem’. Sommige vormen van ongelijkheid tussen man en vrouw zitten echter ‘ingebakken’ en zijn vrijwel onmogelijk te vermijden. Vrouwen die na hun huwelijk hun ‘meisjesnaam’ willen behouden, bijvoorbeeld, zitten weer mooi met de naam van hun vader opgescheept; en als ze voor de naam van hun moeder kiezen is dat weer de naam van hun opa. Die naamgeving is een soort ‘ritssluiting’ die je nooit meer ongedaan kan maken. Een grotere uitdaging lijkt me in de emancipatie van de taal te zitten. De vrouwelijke vorm van bepaalde beroepen roept associaties op die nogal afwijken van de mannelijke vorm. Een directeur klinkt anders dan een directrice, om over het verschil van gouverneur en gouvernante, secretaris en secretaresse en meester en meesteres nog maar te zwijgen. Dames: waarom zouden jullie je ‘gender’ veranderen als je tot een bepaalde beroepsgroep toetreedt? Wees dus echt geëmancipeerd! Als je als vrouw Commissaris van de Koning wordt in Limburg, laat je dan geen gouverneur noemen, maar gouvernante! Als je rechten hebt gestudeerd, noem je dan meesteres in de rechten! Als je een belangrijke post in een kabinet verovert, laat je dan aanspreken met mevrouw de staatssecretaresse! Slechts dan zal de emancipatie compleet zijn. *Vreer, Drie of nul?’ http://www.vreer.net/drie-of-nul/ ------------------------------------------------- Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren ------------------------------------------------- Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel! -------------------------------------------- De Leunstoel wordt uitgegeven door: Het Genootschap De Leunstoel. Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php |
||||
| © 2015 Willem Minderhout | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||