archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het zijn maar woorden delen printen terug
Inburgeren is geen werkwoord Katharina Kouwenhoven

1010BS Inburgeren
Met inburgeren, zowel met het woord (dat associaties wekt met het woord 'invechten') als met de vaagheid van de activiteiten die er mee aangeduid worden, heb ik grote moeite. Kun je zeggen: 'ik ben aan het inburgeren' en als je dat kunt zeggen, wat doe je dan op zo'n moment? Ik vermoed dat inburgeren geen werkwoord is dat op activiteiten duidt, maar op een toestand: 'ik ben ingeburgerd'.

Jaap van Heerden heeft ooit op dit verschil gewezen in verband met het werkwoord 'afweren', een Freudiaanse activiteit, die ook geen activiteit is. 'Ik kan nu even niet aan de telefoon komen want ik ben aan het afweren', kun je niet zeggen, want wat ben je dan aan het doen? Ook hier gaat het om het resultaat, de toestand waarin de ergste narigheid is afgeweerd.
Toen ik mijn stukje over het Hekelveld en de socialistische uitgeverij De Arbeiderspers had geschreven (jaargang 10, nummer 9), vroeg ik mij opeens af of dat inburgergebod eigenlijk niet de omgekeerde wereld was.

De oude sociaaldemocraten zetten zich in voor de verheffing van de arbeider, die toegang moest kunnen krijgen tot cultuur en wetenschap en zoveel mogelijk geschoold moest worden, want 'kennis is macht'. Hadden onze allochtonen, c.q. niet in Nederland geboren medeburgers, daar dan geen recht op?

Voor ons was er een krant en werden boeken uitgegeven die we voor een prikje aan konden schaffen, werden excursies georganiseerd om de leeuwerik in het wild te betrappen en het kleinhoefblad te determineren, waren er voorlichtingsavonden over alcoholmisbruik, goede voeding en seksualiteit. Waarom was dat er allemaal niet voor allochtonen? Omdat ze geen Nederlands spraken? Dan had het toch ons eerste doel moeten zijn om ze dat te leren (als ze dat zelf al niet gedaan hadden, want dat gebeurde natuurlijk wel), om ze daarna te 'verheffen'.

Bij de sociaaldemocraten die toentertijd (mede) aan het bewind waren is dat idee kennelijk nooit opgekomen. De allochtonen moesten het doen met hun eigen cultuur – kennelijk bestond er nog een vaag idee dat ze terug zouden keren naar het land van herkomst – en verder mochten ze in hun sop gaar koken, tot iemand vond dat zij, of vooral hun kinderen, zo onaangepast waren. Niet dat er toen pogingen tot verheffing werden gedaan. Toen moesten ze het zelf doen: inburgeren. Een weerzinwekkende vorm van paternalisme van de politiek verantwoordelijken die het op alle mogelijke fronten hebben laten afweten.

Maar ja, de sociaaldemocraten waren opeens liberalen geworden.
 
*********************************
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven


© 2013 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Het zijn maar woorden" -
Beschouwingen > Het zijn maar woorden
Inburgeren is geen werkwoord Katharina Kouwenhoven
1010BS Inburgeren
Met inburgeren, zowel met het woord (dat associaties wekt met het woord 'invechten') als met de vaagheid van de activiteiten die er mee aangeduid worden, heb ik grote moeite. Kun je zeggen: 'ik ben aan het inburgeren' en als je dat kunt zeggen, wat doe je dan op zo'n moment? Ik vermoed dat inburgeren geen werkwoord is dat op activiteiten duidt, maar op een toestand: 'ik ben ingeburgerd'.

Jaap van Heerden heeft ooit op dit verschil gewezen in verband met het werkwoord 'afweren', een Freudiaanse activiteit, die ook geen activiteit is. 'Ik kan nu even niet aan de telefoon komen want ik ben aan het afweren', kun je niet zeggen, want wat ben je dan aan het doen? Ook hier gaat het om het resultaat, de toestand waarin de ergste narigheid is afgeweerd.
Toen ik mijn stukje over het Hekelveld en de socialistische uitgeverij De Arbeiderspers had geschreven (jaargang 10, nummer 9), vroeg ik mij opeens af of dat inburgergebod eigenlijk niet de omgekeerde wereld was.

De oude sociaaldemocraten zetten zich in voor de verheffing van de arbeider, die toegang moest kunnen krijgen tot cultuur en wetenschap en zoveel mogelijk geschoold moest worden, want 'kennis is macht'. Hadden onze allochtonen, c.q. niet in Nederland geboren medeburgers, daar dan geen recht op?

Voor ons was er een krant en werden boeken uitgegeven die we voor een prikje aan konden schaffen, werden excursies georganiseerd om de leeuwerik in het wild te betrappen en het kleinhoefblad te determineren, waren er voorlichtingsavonden over alcoholmisbruik, goede voeding en seksualiteit. Waarom was dat er allemaal niet voor allochtonen? Omdat ze geen Nederlands spraken? Dan had het toch ons eerste doel moeten zijn om ze dat te leren (als ze dat zelf al niet gedaan hadden, want dat gebeurde natuurlijk wel), om ze daarna te 'verheffen'.

Bij de sociaaldemocraten die toentertijd (mede) aan het bewind waren is dat idee kennelijk nooit opgekomen. De allochtonen moesten het doen met hun eigen cultuur – kennelijk bestond er nog een vaag idee dat ze terug zouden keren naar het land van herkomst – en verder mochten ze in hun sop gaar koken, tot iemand vond dat zij, of vooral hun kinderen, zo onaangepast waren. Niet dat er toen pogingen tot verheffing werden gedaan. Toen moesten ze het zelf doen: inburgeren. Een weerzinwekkende vorm van paternalisme van de politiek verantwoordelijken die het op alle mogelijke fronten hebben laten afweten.

Maar ja, de sociaaldemocraten waren opeens liberalen geworden.
 
*********************************
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven
© 2013 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2