De Leunstoel - internetmagazine voor rustige mensen


		archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Buitenlandse zaken		delen printen terug


	Hotel des Roches	Thomas van der Steen
	Vergane glorie is een staande uitdrukking. Ook al gebruik je de woorden vergaan en glorie nooit los van elkaar, dan weet je toch wat de uitdrukking betekent. Voorbeelden te over: Amerika, het kerstpakket, zwemparadijs Duinrell, Philips, eten bij van der Valk, Ajax, de lijst is eindeloos. In Frans Guyana trof ik wel een heel treffend voorbeeld. Omdat mijn vrouw in haar vroege jeugd twee jaar in dat Zuid-Amerikaanse land heeft gewoond, vertelt zij mij al zolang wij elkaar kennen uitgebreid en smeuïg over dat verblijf aldaar. Haar vader werkte indertijd voor ELDO, het huidige ESA, de organisatie voor Europese ruimtevaart. Het gezin woonde in rue des Antilles, in Kourou. Belinda's grootste wens was om er ooit eens terug te keren om dat huis te bezoeken, langs haar oude schooltje te lopen en om te zwemmen in het zwembad van Hotel des Roches. 54 jaar later zijn wij er dan eindelijk. De wijk waar Belinda woonde heet quartier de la cité Eldo. Het huis is onherkenbaar, in plaats van nette villa's voor Europese ingenieurs, lijkt het wijkje nu meer op een favela. De school herkent ze gelukkig wel, en zeker het lokaal waar ze de cours moyen van madame Martin volgde. Ook de rots aan de overkant van de straat waar zij samen met haar zusje de oceaan in gleed, ligt er onaangetast bij. Voor de eeuwigheid. Vier sterren Het komt goed uit dat het enige hotel in Kourou dat geschikt is voor onze overnachting het zelfde Hotel des Roches van dat zwembad is. Vroeger eigendom van ESA om gasten te herbergen als er een lancering plaatsvond. Of voor wetenschappers die werden ingevlogen om problemen te tackelen. Het staat op de uiterste punt van Kourou waar rivier en oceaan samenstromen. Als ik door mijn wimpers kijk ziet de entree eruit als die uit oude Bondfilms. James, in sierlijke cabriolet, parkeert voor openschuivende deuren waaruit een in uniform gestoken valet de auto overneemt. Erachter zien we de auto met twee slechteriken al die hem volgen. Als ik mijn ogen weer goed open, zie ik dezelfde entree als daarnet maar niet met een bruisende lounge en een balie met 3 of 4 alerte receptionisten maar een enkele en verveelde vrouw die zich met moeite losrukt van haar telefoon. Het hotel heeft 100 kamers en wij zijn de enige gasten. Door eindeloze gangen lopen we naar onze kamer. Af en toe moeten we door een branddeur waarvan het afsluitende rubber verdroogd en vergaan is. Op onze kamer is het tropisch, de airco doet het niet. Terug naar de receptie en ja, het klopt, le mécanicien is er mee bezig, petite problème, ça marche en quelques instants. Het zwembad is precies zoals in 1969, overdreven groot voor ons tweeën. De bar, waar toentertijd lustig cocktails als Daiquiris, Cuba libres en natuurlijk de Martini's van James werden geshaket, is dicht. In het groot staat er FUN op geschreven, het benadrukt het verval. Na het zwemmen lopen we weer door oneindige gangen naar onze kamer, we voelen de vibes van het hotel in The Shining. De airco werkt nog steeds niet, we hadden niet anders verwacht. De receptioniste buigt zich niet in alle plooien, nee, ze gaat met volle kracht tegen ons in. Pas na tussenkomst van ons reisagentschap bindt zij in en krijgen wij een kamer met werkende airco. Na onze borrel en aansluitend diner in de binnenstad zien we bij terugkeer dat van de 4 sterren onder de naam van het hotel er maar één brandt. Nog mild beoordeeld. ---------- De foto is van de auteur.

meer Thomas van der Steen - meer "Buitenlandse zaken" -

Beschouwingen > Buitenlandse zaken
Hotel des Roches	Thomas van der Steen
Vergane glorie is een staande uitdrukking. Ook al gebruik je de woorden vergaan en glorie nooit los van elkaar, dan weet je toch wat de uitdrukking betekent. Voorbeelden te over: Amerika, het kerstpakket, zwemparadijs Duinrell, Philips, eten bij van der Valk, Ajax, de lijst is eindeloos. In Frans Guyana trof ik wel een heel treffend voorbeeld. Omdat mijn vrouw in haar vroege jeugd twee jaar in dat Zuid-Amerikaanse land heeft gewoond, vertelt zij mij al zolang wij elkaar kennen uitgebreid en smeuïg over dat verblijf aldaar. Haar vader werkte indertijd voor ELDO, het huidige ESA, de organisatie voor Europese ruimtevaart. Het gezin woonde in rue des Antilles, in Kourou. Belinda's grootste wens was om er ooit eens terug te keren om dat huis te bezoeken, langs haar oude schooltje te lopen en om te zwemmen in het zwembad van Hotel des Roches. 54 jaar later zijn wij er dan eindelijk. De wijk waar Belinda woonde heet quartier de la cité Eldo. Het huis is onherkenbaar, in plaats van nette villa's voor Europese ingenieurs, lijkt het wijkje nu meer op een favela. De school herkent ze gelukkig wel, en zeker het lokaal waar ze de cours moyen van madame Martin volgde. Ook de rots aan de overkant van de straat waar zij samen met haar zusje de oceaan in gleed, ligt er onaangetast bij. Voor de eeuwigheid. Vier sterren Het komt goed uit dat het enige hotel in Kourou dat geschikt is voor onze overnachting het zelfde Hotel des Roches van dat zwembad is. Vroeger eigendom van ESA om gasten te herbergen als er een lancering plaatsvond. Of voor wetenschappers die werden ingevlogen om problemen te tackelen. Het staat op de uiterste punt van Kourou waar rivier en oceaan samenstromen. Als ik door mijn wimpers kijk ziet de entree eruit als die uit oude Bondfilms. James, in sierlijke cabriolet, parkeert voor openschuivende deuren waaruit een in uniform gestoken valet de auto overneemt. Erachter zien we de auto met twee slechteriken al die hem volgen. Als ik mijn ogen weer goed open, zie ik dezelfde entree als daarnet maar niet met een bruisende lounge en een balie met 3 of 4 alerte receptionisten maar een enkele en verveelde vrouw die zich met moeite losrukt van haar telefoon. Het hotel heeft 100 kamers en wij zijn de enige gasten. Door eindeloze gangen lopen we naar onze kamer. Af en toe moeten we door een branddeur waarvan het afsluitende rubber verdroogd en vergaan is. Op onze kamer is het tropisch, de airco doet het niet. Terug naar de receptie en ja, het klopt, le mécanicien is er mee bezig, petite problème, ça marche en quelques instants. Het zwembad is precies zoals in 1969, overdreven groot voor ons tweeën. De bar, waar toentertijd lustig cocktails als Daiquiris, Cuba libres en natuurlijk de Martini's van James werden geshaket, is dicht. In het groot staat er FUN op geschreven, het benadrukt het verval. Na het zwemmen lopen we weer door oneindige gangen naar onze kamer, we voelen de vibes van het hotel in The Shining. De airco werkt nog steeds niet, we hadden niet anders verwacht. De receptioniste buigt zich niet in alle plooien, nee, ze gaat met volle kracht tegen ons in. Pas na tussenkomst van ons reisagentschap bindt zij in en krijgen wij een kamer met werkende airco. Na onze borrel en aansluitend diner in de binnenstad zien we bij terugkeer dat van de 4 sterren onder de naam van het hotel er maar één brandt. Nog mild beoordeeld. ---------- De foto is van de auteur.
© 2024 Thomas van der Steen

	powered by CJ2