Je had ook kunnen zeggen dat je de rol van Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog moest zien in de context van het verdrag van Versailles, of de Russische inval in Oekraïne in de context van de vernederingen die Rusland ondergaan heeft na de val van de Muur. Maar dat geeft in beide gevallen geen rechtvaardiging, en dat geldt al evenzeer voor het Israëlische beleid tegenover Palestina. Je zou dus mogen verwachten dat moslims zich generen voor de wandaden van hun geloofsgenoten tegenover weerloze slachtoffers.

Het tegendeel blijkt echter het geval, kennelijk is de woede over het Israëlische beleid zo groot dat men alle proporties uit het oog verliest. Opmerkelijk is dat die woede er niet is in andere gevallen waarin moslims nog veel erger onderdrukt worden, zoals de Oeigoeren in China of de Rohingya’s in Myanmar. Vaak wordt de verklaring daarvoor gezocht in antisemitisme, men zou van Joden iets niet accepteren dat men van anderen wel accepteert. Er is in de moslimwereld duidelijk ook veel afkeer van Joden, waardoor we snel zijn geneigd de vergelijking met Hitler-Duitsland te maken. Maar traditioneel was die afkeer onder moslims minder dan onder Christenen: toen de katholieken in 1492 Andalusië veroverden was dat een humanitaire ramp voor de Joden die daar woonden.

Je kunt je ook afvragen of de afkeer van Israël niet vooral komt omdat een groot deel van de wereld een afkeer heeft van het westen – wie daar ook toe mogen behoren – en Israël een voorpost is van het westen. Daarin verschilt Israël van China en van Myanmar. Pogingen van westerse landen om de situatie van de Oeigoeren aan de orde te stellen in de VN Mensenrechten raad worden zelfs niet gesteund door Islamitische landen. Kennelijk wint de afkeer van het westen het van de solidariteit met de geloofsgenoten. Zo bezien zijn de Hamas- en Talibanvlaggen die we tegenwoordig in onze steden zien een uiting van afkeer van het westen.

Het westen wordt ook hypocrisie verweten omdat het bij voorbeeld Rusland verwijt Oekraïne te zijn binnengevallen terwijl men zelf Irak is binnengevallen. In het westen domineert ook een andere seksuele moraal, die men graag als universeel aan anderen wil opdringen, maar die door die anderen als decadent wordt beschouwd. Palestijnen voelen zich niet alleen onderdrukt door Israel, maar vinden ook dat Israëlische vrouwen zich niet fatsoenlijk kleden.

Ook binnen Nederland is er zo’n tegenstelling. Mensen met wortels buiten Europa voelen zich vaak niet thuis in Nederland, en verwijten de oorspronkelijke witte bevolking ‘white supremacy’. De manifestaties van solidariteit met Hamas kun je zien als uiting van die frustratie. Dat leidt er overigens niet toe dat mensen van buiten Europa hier niet willen wonen, niet voor niets is er ook een immigratieprobleem.

De afkeer van het westen uit zich vooral in kritiek op Israël, omdat dat land voortdurend in een sluipend of openlijk conflict is met de bevolking van de Palestijnse gebieden. Dat is niet alleen een gevolg van afgunst op Israël, maar ook van de nederzettingenpolitiek, waardoor steeds meer Palestijnen van huis en haard verdreven worden. Dat is dus geen rechtvaardiging voor de aanslagen en ontvoeringen door Hamas, maar even goed zeer kwalijk. Israël frustreert daarmee een stabiele relatie met zijn buren, zoals men die voor ogen had met de twee-statenoplossing. Van die afkeer van Israël zijn in Nederland ook individuele Joden de dupe, die geen enkele verantwoordelijkheid dragen voor de politiek van Israël, omdat ze ook niet in Israël wonen. Die hebben recht op bescherming, ook wanneer ze zich als Jood manifesteren, dat moet prioriteit hebben. Maar je moet ook analyseren waar die afkeer vandaan komt, en dan zie je dat het veel breder is dan alleen de politiek van Israël.

----------

Het plaatje is van Linda Hulshof.

Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com