archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ergernissen delen printen terug
De infrastructurele hel Thomas van der Steen

2103BZ InfrahelBijna elk jaar reizen wij naar Engeland. We zijn dol op het land, de mensen, hun taal en gebruiken. Met de auto rijden we naar Duinkerken, met het veer steken we het Kanaal over en twee uur later rijden we Dover uit, Engeland in. Aan de verkeerde kant van de weg, met het stuur links maar daar merk je na 2 minuten niets meer van. Meestal huren we een huisje in Kent of East Sussex. Over de snelweg gaat het rap naar Canterbury of Ashford maar daar begint het: de hel uit de titel.

Met de motorways is niks mis, die zijn hetzelfde als onze snelwegen. Maar provinciale wegen, zoals bij ons, die bestaan in Engeland nauwelijks of helemaal niet. Ik probeer een vergelijking te vinden die iedereen in Nederland begrijpt. Stel, je moet van Alphen aan den Rijn naar Apeldoorn over louter kleine weggetjes. Over de Molenweg, linksaf de Schoolstraat in en het Dorpsplein over, dwars door gehuchten, dorpen en steden. Door de drukke winkelstraat die al vol staat met leveranciers. O, en parkeer maar gewoon hoor, who cares. De streekbus, hier natuurlijk zo'n reus van een dubbeldekker, wacht wel tot de stroom auto’s uit tegengestelde richting voorbij is.
Bij de gratie van hun zo geroemde flegmatiek ondergaan de Britten deze beproeving lijdzaam. Zij wel, ik kan met moeite de neiging onderdrukken mijn tanden in het stuur te zetten.

Dagje Londen

In die vakantieweek gaan we ook altijd een dagje naar Londen. Daarvoor gaan we met de auto naar het dichtstbijzijnde station om verder naar de metropool te treinen. In de avond terug en na een treinreis van anderhalf uur stappen we in de auto. Het is hooguit 10 mijl rijden naar onze cottage. Maar in het pikkedonker blijkt het een helletocht. Geen verlichting, geen witte strepen als markering, nul reflectoren. De putten en gaten in de weg merk je pas op als je er al overheen bent gekwakt. Een tegenligger verblindt mij met groot licht. Stapvoets passeer je elkaar, het aan de zijkant afgebrokkelde asfalt markeert de grens met bramenstruiken of erger. Ternauwernood kan ik de kolossale buitenspiegel van de Range Rover ontwijken. Daarna herinner ik me net op tijd dat de paardentrailer van Geoffrey, de pubeigenaar, op Cow Beech Road geparkeerd staat. Ik omzeil 'm zonder schade. Opgelucht rij ik onze oprijlaan op, phew, we zijn er.

Juist dan vallen de woorden van Pink Floyd, van hun iconische album Dark Side of the Moon uit 1973, op hun plek: Hanging on in quiet desperation is the English way. Pinkfloyd - Time

---------

De illustratie is van Petra Busstra.
Meer informatie: www.petrabusstra.com
© 2023 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Ergernissen" -
Bezigheden > Ergernissen
De infrastructurele hel Thomas van der Steen
2103BZ InfrahelBijna elk jaar reizen wij naar Engeland. We zijn dol op het land, de mensen, hun taal en gebruiken. Met de auto rijden we naar Duinkerken, met het veer steken we het Kanaal over en twee uur later rijden we Dover uit, Engeland in. Aan de verkeerde kant van de weg, met het stuur links maar daar merk je na 2 minuten niets meer van. Meestal huren we een huisje in Kent of East Sussex. Over de snelweg gaat het rap naar Canterbury of Ashford maar daar begint het: de hel uit de titel.

Met de motorways is niks mis, die zijn hetzelfde als onze snelwegen. Maar provinciale wegen, zoals bij ons, die bestaan in Engeland nauwelijks of helemaal niet. Ik probeer een vergelijking te vinden die iedereen in Nederland begrijpt. Stel, je moet van Alphen aan den Rijn naar Apeldoorn over louter kleine weggetjes. Over de Molenweg, linksaf de Schoolstraat in en het Dorpsplein over, dwars door gehuchten, dorpen en steden. Door de drukke winkelstraat die al vol staat met leveranciers. O, en parkeer maar gewoon hoor, who cares. De streekbus, hier natuurlijk zo'n reus van een dubbeldekker, wacht wel tot de stroom auto’s uit tegengestelde richting voorbij is.
Bij de gratie van hun zo geroemde flegmatiek ondergaan de Britten deze beproeving lijdzaam. Zij wel, ik kan met moeite de neiging onderdrukken mijn tanden in het stuur te zetten.

Dagje Londen

In die vakantieweek gaan we ook altijd een dagje naar Londen. Daarvoor gaan we met de auto naar het dichtstbijzijnde station om verder naar de metropool te treinen. In de avond terug en na een treinreis van anderhalf uur stappen we in de auto. Het is hooguit 10 mijl rijden naar onze cottage. Maar in het pikkedonker blijkt het een helletocht. Geen verlichting, geen witte strepen als markering, nul reflectoren. De putten en gaten in de weg merk je pas op als je er al overheen bent gekwakt. Een tegenligger verblindt mij met groot licht. Stapvoets passeer je elkaar, het aan de zijkant afgebrokkelde asfalt markeert de grens met bramenstruiken of erger. Ternauwernood kan ik de kolossale buitenspiegel van de Range Rover ontwijken. Daarna herinner ik me net op tijd dat de paardentrailer van Geoffrey, de pubeigenaar, op Cow Beech Road geparkeerd staat. Ik omzeil 'm zonder schade. Opgelucht rij ik onze oprijlaan op, phew, we zijn er.

Juist dan vallen de woorden van Pink Floyd, van hun iconische album Dark Side of the Moon uit 1973, op hun plek: Hanging on in quiet desperation is the English way. Pinkfloyd - Time

---------

De illustratie is van Petra Busstra.
Meer informatie: www.petrabusstra.com
© 2023 Thomas van der Steen
powered by CJ2