Bij ons thuis was het regel dat de laatste die naar bed ging alles in de slagerij moest controleren: de temperatuurmeters, deuren etc. Na mijn rondje om 1 uur in 's nachts besloot ik nog niet te gaan slapen, maar een brief aan mijn familie in de Verenigde Staten te gaan schrijven. Plotseling werd ik opgeschrikt door het starten van de auto van mijn broer. Ik keek uit mijn raam en zag drie onbekende gasten om zijn auto staan en een zat achter het stuur.

Van boosheid schoot de adrenaline door mijn lijf. Mijn broer had heel hard gewerkt en gespaard voor zijn eerste tweedehandsje, dus ik rende in mijn ondergoed en op blote voeten twee trappen af. Hard 'stop, stop' schreeuwend rende ik naar buiten waar ze al aanstalten maakten om weg te rijden. 

Thuis moest ik broerlief wakker maken om hem voorzichtig de boodschap over te brengen dat zijn auto total loss was. Na die mededeling stond hij gelijk rechtop in bed. Ik zal maar niet herhalen wat hij toen allemaal heeft gezegd.

We moesten naar het politiebureau om de dader te identificeren. Bij binnenkomst zat meneer nog aan zijn nek te wrijven.

Tijdens de rechtszaak oordeelde de rechter dat het geen diefstal was maar … joyrijden! Ze waren wezen stappen en hadden de laatste bus naar het Westland gemist. Van de rechter moest mijn broer zelf de schade met de daders regelen. Er viel niet veel te regelen. Drie liepen in de bijstand en de vierde was een dienstplichtige landsverdediger. Van een kale kip valt niets te halen.

Voor het wrak van de auto kreeg mijn broer nog 500 gulden. Een schrale troost. Een paar weken later kregen we de rekening van de schade aan de vrachtauto, want die was veroorzaakt door zijn auto. Toen waren ook die centen verdwenen. 

----------

De illustratie is van Han Busstra