archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ergernissen delen printen terug
Nr.882: Lastige ontsluiting Mabel Amber

0506BZ 881
De meeste flessen zijn geen echte flessen meer – het zijn flacons van kunststof, materiaal dat meegeeft, je kunt er in knijpen zonder dat je het stuk knijpt en je kunt ze gewoon laten vallen zonder dat ze in gruzelementen uiteen spatten voor je voeten op de harde keukenvloer, garagevloer, badkamervloer, balkonvloer, aanrecht of stoep. Kortom, een ideale fles en…op een ideale fles hoort een ideale dop. De ideale dop is een dop die zich gemakkelijk laat verwijderen, zonder dat je daar veel moeite voor moet doen. Dus niet uit alle macht draaien voordat er eindelijk een beetje beweging in komt, niet onder de warme kraan houden, niet opwarmen boven een lucifer, geen dikke doeken erom heen wikkelen voor ‘de greep’, het moet niet nodig zijn om de gereedschapskist erbij te halen, laat staan een zaag met dubbele rij tanden, en welke buurman met sterke handen vindt het prettig om steeds weer buren zonder sterke handen (kennelijk) aan de deur te krijgen om voor de zoveelste keer weer zo’n ideale fles voorzien van een verre van ideale dop open te krijgen?
Het was een genot om aan zo’n ideale dop te draaien! Je legde je vingers er liefdevol omheen, alhoewel je nog niet wist of hij wel DE dop was, dat wist je pas wanneer je ging draaien, eerst zachtjes en dan met iets meer kracht, hij mocht tenslotte niet zomaar loskomen, dan zou je kunnen twijfelen aan het vacuüm en aan de kwaliteit van de inhoud, en of je wel de eerste was – en dan, jawel, er kwam beweging in, draaien, draaien, nog heel even, en dan …. kwam de dop met een rukje los van de hals. Geweldig! Maar…. na de maatregel van regeringswege om alle flessen die gevaarlijke vloeistoffen bevatten van een veiligheidssluiting te laten voorzien, veranderde genot in ergernis, om maar niet te gewagen van regelrechte ellende. Eerst had ik nog niets in de gaten. Het bijzondere was niet in één oogopslag te zien. Pas toen ik aan het aanrecht stond, de fles in de linkerhand, de vingers van de rechterhand om de dop….. merkte ik dat er iets helemaal anders was. Draaien, draaien, draaien…..de dop kwam niet los en omhoog.. Een gevoel van verbazing maakte zich meester van mij, gevolgd door wrevel na herhaald vruchteloos draaien en daarna werd ik verschrikkelijk kwaad om tenslotte luid vloekend door de keuken te stampen.
Ik vermande me en onderwierp de plastic flacon aan een onderzoek. Vagelijk had ik - via de media – al wel gehoord van een of andere maatregel in het belang van de Nederlandse peuters en kleuters en nu stond ik dan aan het aanrecht in mijn eigen keuken tegenover het resultaat van die maatregel. Ik hield de flacon schuin en bekeek de dop, een groot wit ding van keihard kunststof, voorzien van verticale ribbels. Aan de onderkant zag ik een soort radertjes die tegen de flaconrand aan drukten. Boven de dop, een klein rond oppervlak, stonden tekens: een pijl gekromd naar links en een tweede pijl kaarsrecht…naar beneden, althans, zo moest ik het opvatten want eronder stond in reliëf het woord ‘drukken’. Aha, je moest dus gelijktijdig draaien en drukken. Wat een vondst! Dat zou een peuter of een kleuter natuurlijk nooit kunnen bedenken, die zouden, net als ik eerst, gewoon maar staan te draaien tot ze een ons wogen. Ik pakte de fles stevig vast met links en drukte en draaide met rechts naar links. Er gebeurde niets. De dop kwam niet los. Een tweede poging leverde geen resultaat op. Een derde poging evenmin. Nu raakte ik bezweet en ik stikte haast in de ergernis. Mijn pogingen werden wilder en wilder. De dop wist van geen wijken en bleef stoïcijns, wit en hard op de hem toegewezen hals zitten.
Om een lang verhaal kort te maken: tenslotte heb ik, bijna wanhopig, een verbeten trek op mijn gezicht en met wildheid in de ogen, een scherp kartelmes gepakt en de dop van de fles gescheiden door de flessenhals vlak onder de dop door te snijden. Dit moest secuur en voorzichtig gebeuren, zonder driftige motoriek aangezien de vloeistof - chloor - in de fles diende te blijven. Tenslotte hield ik de dop met het losgesneden deel van de flessenhals er nog in, triomfantelijk omhoog.
‘Zo, daar ga je dan, stom ding!’ riep ik en wierp het ding in het vuilnisvat. Het vuur van de overwinning blonk in mijn ogen.
Nu ontstond een tweede probleem: hoe moest ik deze geschonden flacon vol vreselijk chloor, en zonder behoorlijk te zijn afgedekt, ook voor volwassenen bijzonder gevaarlijk….bewaren? De tranen sprongen al in mijn ogen nu de chloordampen uit de fles opstegen. Ik zocht naar een oude lege fles. Die was er niet. Natuurlijk niet. Want die ene lege fles die me steeds maar overal weer in de weg stond en die ik per se wilde bewaren voor als ik iets te bewaren had....was enkele dagen eerder toch maar naar de glasbak verhuisd.
Tenslotte heb ik een dubbelgevouwen plastic zak over de opening getrokken en deze om de afgehakte hals bevestigd met een postelastiek. Ik plakte er een briefje op met de mededeling: ‘Pas op! CHLOOR!’

Nadien zocht ik speciaal naar flessen die niet waren voorzien van zulke kweldoppen. Steeds langer moest ik zoeken en tenslotte kwam de dag dat nergens meer een fles met een normale draaidop te verkrijgen was. Ik moest dit onder ogen zien, jammeren hielp niet. Nu werd me duidelijk dat ik lang niet de enige was die regelmatig het flessengevecht aan het aanrecht moet leveren. Huisgenoten, familieleden, collega’s en buren hoorde ik steen en been klagen over deze nieuwe maatregel ter beveiliging van het jonge volkje dat zo graag alles wat onder handbereik komt los trekt en open draait. Gaandeweg heb ik een elementaire vaardigheid in het losdraaien van de vreselijke ‘kinderveilige’ sluiting, zoals de officiële naam voor deze ondingen luidt, ontwikkeld en bij vijf van de tien flessen boekte ik resultaat. Die overige vijf ontdoe ik van de dop precies zoals de allereerste ‘kinderveilige’ fles (zie bovenstaand verslag), namelijk door de hals eraf te zagen met een gekarteld keukenmes.
Alleen heb ik nu wel altijd een lege fles bij de hand met een makkelijke dop. En laatst vond ik een champagnefles waar de kurk nog in stak! Wat een vondst, ideaal voor chloor, ammonia, benzine, peut, terpentine, schoonmaakazijn en spiritus.

Wanneer zou de regering kinderveilige ouders invoeren?
 
**************************************
Gezonde werkdieren voor de allerarmsten:
Brooke Hospital for Animals. Zie www.brooke.nl


© 2008 Mabel Amber meer Mabel Amber - meer "Ergernissen" -
Bezigheden > Ergernissen
Nr.882: Lastige ontsluiting Mabel Amber
0506BZ 881
De meeste flessen zijn geen echte flessen meer – het zijn flacons van kunststof, materiaal dat meegeeft, je kunt er in knijpen zonder dat je het stuk knijpt en je kunt ze gewoon laten vallen zonder dat ze in gruzelementen uiteen spatten voor je voeten op de harde keukenvloer, garagevloer, badkamervloer, balkonvloer, aanrecht of stoep. Kortom, een ideale fles en…op een ideale fles hoort een ideale dop. De ideale dop is een dop die zich gemakkelijk laat verwijderen, zonder dat je daar veel moeite voor moet doen. Dus niet uit alle macht draaien voordat er eindelijk een beetje beweging in komt, niet onder de warme kraan houden, niet opwarmen boven een lucifer, geen dikke doeken erom heen wikkelen voor ‘de greep’, het moet niet nodig zijn om de gereedschapskist erbij te halen, laat staan een zaag met dubbele rij tanden, en welke buurman met sterke handen vindt het prettig om steeds weer buren zonder sterke handen (kennelijk) aan de deur te krijgen om voor de zoveelste keer weer zo’n ideale fles voorzien van een verre van ideale dop open te krijgen?
Het was een genot om aan zo’n ideale dop te draaien! Je legde je vingers er liefdevol omheen, alhoewel je nog niet wist of hij wel DE dop was, dat wist je pas wanneer je ging draaien, eerst zachtjes en dan met iets meer kracht, hij mocht tenslotte niet zomaar loskomen, dan zou je kunnen twijfelen aan het vacuüm en aan de kwaliteit van de inhoud, en of je wel de eerste was – en dan, jawel, er kwam beweging in, draaien, draaien, nog heel even, en dan …. kwam de dop met een rukje los van de hals. Geweldig! Maar…. na de maatregel van regeringswege om alle flessen die gevaarlijke vloeistoffen bevatten van een veiligheidssluiting te laten voorzien, veranderde genot in ergernis, om maar niet te gewagen van regelrechte ellende. Eerst had ik nog niets in de gaten. Het bijzondere was niet in één oogopslag te zien. Pas toen ik aan het aanrecht stond, de fles in de linkerhand, de vingers van de rechterhand om de dop….. merkte ik dat er iets helemaal anders was. Draaien, draaien, draaien…..de dop kwam niet los en omhoog.. Een gevoel van verbazing maakte zich meester van mij, gevolgd door wrevel na herhaald vruchteloos draaien en daarna werd ik verschrikkelijk kwaad om tenslotte luid vloekend door de keuken te stampen.
Ik vermande me en onderwierp de plastic flacon aan een onderzoek. Vagelijk had ik - via de media – al wel gehoord van een of andere maatregel in het belang van de Nederlandse peuters en kleuters en nu stond ik dan aan het aanrecht in mijn eigen keuken tegenover het resultaat van die maatregel. Ik hield de flacon schuin en bekeek de dop, een groot wit ding van keihard kunststof, voorzien van verticale ribbels. Aan de onderkant zag ik een soort radertjes die tegen de flaconrand aan drukten. Boven de dop, een klein rond oppervlak, stonden tekens: een pijl gekromd naar links en een tweede pijl kaarsrecht…naar beneden, althans, zo moest ik het opvatten want eronder stond in reliëf het woord ‘drukken’. Aha, je moest dus gelijktijdig draaien en drukken. Wat een vondst! Dat zou een peuter of een kleuter natuurlijk nooit kunnen bedenken, die zouden, net als ik eerst, gewoon maar staan te draaien tot ze een ons wogen. Ik pakte de fles stevig vast met links en drukte en draaide met rechts naar links. Er gebeurde niets. De dop kwam niet los. Een tweede poging leverde geen resultaat op. Een derde poging evenmin. Nu raakte ik bezweet en ik stikte haast in de ergernis. Mijn pogingen werden wilder en wilder. De dop wist van geen wijken en bleef stoïcijns, wit en hard op de hem toegewezen hals zitten.
Om een lang verhaal kort te maken: tenslotte heb ik, bijna wanhopig, een verbeten trek op mijn gezicht en met wildheid in de ogen, een scherp kartelmes gepakt en de dop van de fles gescheiden door de flessenhals vlak onder de dop door te snijden. Dit moest secuur en voorzichtig gebeuren, zonder driftige motoriek aangezien de vloeistof - chloor - in de fles diende te blijven. Tenslotte hield ik de dop met het losgesneden deel van de flessenhals er nog in, triomfantelijk omhoog.
‘Zo, daar ga je dan, stom ding!’ riep ik en wierp het ding in het vuilnisvat. Het vuur van de overwinning blonk in mijn ogen.
Nu ontstond een tweede probleem: hoe moest ik deze geschonden flacon vol vreselijk chloor, en zonder behoorlijk te zijn afgedekt, ook voor volwassenen bijzonder gevaarlijk….bewaren? De tranen sprongen al in mijn ogen nu de chloordampen uit de fles opstegen. Ik zocht naar een oude lege fles. Die was er niet. Natuurlijk niet. Want die ene lege fles die me steeds maar overal weer in de weg stond en die ik per se wilde bewaren voor als ik iets te bewaren had....was enkele dagen eerder toch maar naar de glasbak verhuisd.
Tenslotte heb ik een dubbelgevouwen plastic zak over de opening getrokken en deze om de afgehakte hals bevestigd met een postelastiek. Ik plakte er een briefje op met de mededeling: ‘Pas op! CHLOOR!’

Nadien zocht ik speciaal naar flessen die niet waren voorzien van zulke kweldoppen. Steeds langer moest ik zoeken en tenslotte kwam de dag dat nergens meer een fles met een normale draaidop te verkrijgen was. Ik moest dit onder ogen zien, jammeren hielp niet. Nu werd me duidelijk dat ik lang niet de enige was die regelmatig het flessengevecht aan het aanrecht moet leveren. Huisgenoten, familieleden, collega’s en buren hoorde ik steen en been klagen over deze nieuwe maatregel ter beveiliging van het jonge volkje dat zo graag alles wat onder handbereik komt los trekt en open draait. Gaandeweg heb ik een elementaire vaardigheid in het losdraaien van de vreselijke ‘kinderveilige’ sluiting, zoals de officiële naam voor deze ondingen luidt, ontwikkeld en bij vijf van de tien flessen boekte ik resultaat. Die overige vijf ontdoe ik van de dop precies zoals de allereerste ‘kinderveilige’ fles (zie bovenstaand verslag), namelijk door de hals eraf te zagen met een gekarteld keukenmes.
Alleen heb ik nu wel altijd een lege fles bij de hand met een makkelijke dop. En laatst vond ik een champagnefles waar de kurk nog in stak! Wat een vondst, ideaal voor chloor, ammonia, benzine, peut, terpentine, schoonmaakazijn en spiritus.

Wanneer zou de regering kinderveilige ouders invoeren?
 
**************************************
Gezonde werkdieren voor de allerarmsten:
Brooke Hospital for Animals. Zie www.brooke.nl
© 2008 Mabel Amber
powered by CJ2