 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Bezigheden > Ontmoetingen | ||||
| The only way is up | Claude Aendenboom | |||
 Toen tante Martine in 1979 begon te werken als directiesecretaresse voor een middelgroot bedrijf dat etiketten en logo's van dure kledingmerken produceerde, kreeg ze vanaf de eerste werkdag op haar kantoor veel aandacht van de mannelijke collega's die haar wellustige blikken toewierpen vanachter hun typemachines. Ook de directeur Pierre had de pikante jongedame meteen opgemerkt toen hij een vergadering hield. De vijfentwintigjarige Martine was erg gecharmeerd maar ging niet op zijn avances in! Ze wilde hogerop komen in het leven maar niet op die manier. Bovendien vond ze haar zwaarlijvige grote baas arrogant en afstotelijk en veel te oud. Een jaar later waren Pierre en Martine met veel glitter en glamour getrouwd in Las Vegas waarna ze hun wittebroodsweken doorbrachten in de VS. Zo reden ze met een blauw sportkarretje euforisch over The Golden Gate Bridge om wat verderop te gaan vertoeven in een villa in het zonnige San Francisco waar ze elke ochtend naakt een duikje namen in de stille Oceaan. Ze deden er vaak aan partnerruil, ja de vrije liefde vierde daar nog steeds hoogtij! Van daaruit vlogen de tortelduifjes naar New-York om een pizza te gaan eten in Manhattan, toevallig trad Joe Cocker daar op. Pierre hief het glas en zijn kersverse vrouw neuriede: Mmm, I'm gonna try with a little help from my man! Wat nog ontbrak was een foto van het Vrijheidsbeeld. Pierre en zijn donkerblonde echtgenote vonden het allemaal te gek, ze behoorden immers tot the happy few, dronken elke dag champagne en hadden in het bergachtige Arizona geen schuldgevoelens bij het zien van de armoede in de Indianenreservaten. Integendeel, het decadent rijke koppel woonde gretig de luidruchtige rodeo's bij. Ze dronken na afloop veel whisky en Pierre babbelde tot diep in de nacht met de cowboys die hij zo bewonderde om hun waaghalzerij. Alvorens naar Belgium terug te keren wilde het gelukkig getrouwd vrouwtje persé naar Florida om een kijkje te gaan nemen in het NASA Kennedy Space Center. Naar verluid kon men het complex daar als toerist bezoeken. Ach, kon de zakenman zijn Martientje iets weigeren? Zo gezegd zo gedaan! Vele jaren later toen Pierre onverwachts overleed nodigde mijn hoogmoedige tante ons uit om op haar yacht kreeft te komen eten. Ze had ons gezin gedurende een twintigtal jaar genegeerd: nooit getelefoneerd, geen Kerstkaartjes gestuurd en de deur dichtgeslagen toen we bij haar aanbelden. Maar moeder vergeeft snel. Het eerste wat we daar te zien kregen bij een toastje kaviaar was het NASA-visitor certificaat van Martine dat we na haar vroegtijdig overlijden erfden en nu bij moeder aan de keukenmuur hangt. Vervolgens toonde ze ons trots een foto waar ze poseerde naast de Apollo-raket die naar de maan reisde destijds. En ik glimlachte in mezelf: Inderdaad, the only way is up! ---------- Claude heeft zelf het certificaat gefotografeerd. |
||||
| © 2022 Claude Aendenboom | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||