archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Die alleszeggende blik Reinier van Delden

1805BZ BlikZe was de zoveelste klant aan het helpen.
Een meisje in een fastfoodketen.
Het beeld leek even bevroren.
En ik kon net die blik van haar opvangen.
Die alleszeggende blik eigenlijk.
Ze hield haar hoofd iets schuin.

Vermoedelijk om de bestelling beter te verstaan.
Ze keek er ook nog enigszins wantrouwend bij.
Of in ieder geval, ze dacht er het hare van.
Ze kende ze nou wel.
Haar klanten.
Niet bij naam natuurlijk.
Het waren vluchtige contacten.
Niet voor niets was het een fastfoodrestaurant.
Het was bestellen.
Opvreten.
Wegwezen.

Van wederzijds begrip was nauwelijks sprake.
Daar was het hele concept ook niet voor bedoeld.
En zij was daarvan op de hoogte.
Ze hadden haar wel zo’n cursus gegeven.
Omgaan met klanten.
En hoe je dan nog meer kon verkopen.
Door vriendelijk te glimlachen.
Of te vragen of ze er ook nog iets te drinken bij wilden.
Negen van de tien keer werkte dat.
Mensen zijn nou eenmaal makkelijk om de tuin te leiden.
Dat had haar baas goed in de smiezen.
En zij inmiddels ook.

Maar goed, ik zag dus die blik van haar.
Die alleszeggende blik.
Die toch wel iets verraadde.
Haar masker had ze even afgezet.
Ze leek het spuugzat te zijn.
Haar klanten.
Die altijd haast hadden.
Haar baas.
Die op zijn geld zat.
Iedereen leek iets na te streven.
Maar was vergeten wat.
En zij evenmin.
Het meisje van de fastfoodketen.
De medewerkster van de maand.

--------
Het plaatje is van Han Busstra


© 2020 Reinier van Delden meer Reinier van Delden - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Die alleszeggende blik Reinier van Delden
1805BZ BlikZe was de zoveelste klant aan het helpen.
Een meisje in een fastfoodketen.
Het beeld leek even bevroren.
En ik kon net die blik van haar opvangen.
Die alleszeggende blik eigenlijk.
Ze hield haar hoofd iets schuin.

Vermoedelijk om de bestelling beter te verstaan.
Ze keek er ook nog enigszins wantrouwend bij.
Of in ieder geval, ze dacht er het hare van.
Ze kende ze nou wel.
Haar klanten.
Niet bij naam natuurlijk.
Het waren vluchtige contacten.
Niet voor niets was het een fastfoodrestaurant.
Het was bestellen.
Opvreten.
Wegwezen.

Van wederzijds begrip was nauwelijks sprake.
Daar was het hele concept ook niet voor bedoeld.
En zij was daarvan op de hoogte.
Ze hadden haar wel zo’n cursus gegeven.
Omgaan met klanten.
En hoe je dan nog meer kon verkopen.
Door vriendelijk te glimlachen.
Of te vragen of ze er ook nog iets te drinken bij wilden.
Negen van de tien keer werkte dat.
Mensen zijn nou eenmaal makkelijk om de tuin te leiden.
Dat had haar baas goed in de smiezen.
En zij inmiddels ook.

Maar goed, ik zag dus die blik van haar.
Die alleszeggende blik.
Die toch wel iets verraadde.
Haar masker had ze even afgezet.
Ze leek het spuugzat te zijn.
Haar klanten.
Die altijd haast hadden.
Haar baas.
Die op zijn geld zat.
Iedereen leek iets na te streven.
Maar was vergeten wat.
En zij evenmin.
Het meisje van de fastfoodketen.
De medewerkster van de maand.

--------
Het plaatje is van Han Busstra
© 2020 Reinier van Delden
powered by CJ2