archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Een uitschieter Reinier van Delden

1713BZ UitschieterHij had een nieuwe auto.
Of nieuw.
Tweedehands.
Een occasion.
Vanzelfsprekend wou hij hem laten zien.
Zoveel goeds heeft hij namelijk nooit te melden.
Dus dit was een uitschieter.
Een soort van highlight in zijn leven.

Wij stonden onder de parasol.
Die als paraplu fungeerde.
Het regende, vandaar.
We rolden shagjes.
Dronken bier.
Hij probeerde er tussen te komen.
Hé jongens!
Niemand reageerde.
Ik gaf nog wel aan dat ik hem zag.
Dat ik hem opmerkte.
Maar ook ik was in gesprek.
Ik meen dat we het over dakpannen hadden.
Dingen waar ik geen verstand van heb.
Maar die mij dan toch op de een of andere manier ontspannen.
Dat monotone geroezemoes in een café.
Het doet mij goed.

Weer probeerde hij wat.
Hé jongens, begon hij weer.
Nu wat harder.
Zijn stem verheffend.
En met zijn hand in de lucht.
Waar hij inmiddels een vuist van had gemaakt.
En zodoende zijn plek opeiste.
Toch was er niemand die er op aansloeg.
Die hem ruimte bood.
Zijn verhaal te doen.

Hij trok zich dan ook wat terug.
Leunde tegen een muurtje.
Staarde naar de grond.
En was nu in zichzelf gekeerd.
Tot dat hij opveerde.
Het licht leek te zien.
Iemand nog een biertje!?
We keken naar ons glas.
Wikten en wogen.
Ja, doe nog maar een rondje.
We zeiden het bijna in koor.
Het bier werd gebracht.
Hij lachte.
Werd eindelijk gehoord.
En proostte.
Op mijn auto!

----------
Het plaatje is van Henk Klaren


© 2020 Reinier van Delden meer Reinier van Delden - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Een uitschieter Reinier van Delden
1713BZ UitschieterHij had een nieuwe auto.
Of nieuw.
Tweedehands.
Een occasion.
Vanzelfsprekend wou hij hem laten zien.
Zoveel goeds heeft hij namelijk nooit te melden.
Dus dit was een uitschieter.
Een soort van highlight in zijn leven.

Wij stonden onder de parasol.
Die als paraplu fungeerde.
Het regende, vandaar.
We rolden shagjes.
Dronken bier.
Hij probeerde er tussen te komen.
Hé jongens!
Niemand reageerde.
Ik gaf nog wel aan dat ik hem zag.
Dat ik hem opmerkte.
Maar ook ik was in gesprek.
Ik meen dat we het over dakpannen hadden.
Dingen waar ik geen verstand van heb.
Maar die mij dan toch op de een of andere manier ontspannen.
Dat monotone geroezemoes in een café.
Het doet mij goed.

Weer probeerde hij wat.
Hé jongens, begon hij weer.
Nu wat harder.
Zijn stem verheffend.
En met zijn hand in de lucht.
Waar hij inmiddels een vuist van had gemaakt.
En zodoende zijn plek opeiste.
Toch was er niemand die er op aansloeg.
Die hem ruimte bood.
Zijn verhaal te doen.

Hij trok zich dan ook wat terug.
Leunde tegen een muurtje.
Staarde naar de grond.
En was nu in zichzelf gekeerd.
Tot dat hij opveerde.
Het licht leek te zien.
Iemand nog een biertje!?
We keken naar ons glas.
Wikten en wogen.
Ja, doe nog maar een rondje.
We zeiden het bijna in koor.
Het bier werd gebracht.
Hij lachte.
Werd eindelijk gehoord.
En proostte.
Op mijn auto!

----------
Het plaatje is van Henk Klaren
© 2020 Reinier van Delden
powered by CJ2