archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Een nieuwe wereld Joop Quint

1407BZ KamperenAl jarenlang hebben wij vijf kleinkinderen. Ze komen uit twee nestjes en zijn nu in de leeftijd van 15 tot en met 20. In november 2015 is daar, uit het derde nestje, een kleindochter bijgekomen. Zij opent geheel nieuwe werelden voor ons en werelden die als nieuw te voorschijn komen uit het stof der herinnering.

Wat te denken van de stichting Tot Heil des Volks? Die hebben samen met de Eltheokerk een project: De Bewaarschool Oost. Daar kan je drie ochtenden in de week spelen met je kind en met andere kinderen. Wij gaan daar met onze kleine twee ochtenden heen. Daar zijn leidsters en een stuk of acht kinderen in de leeftijd van 0 tot 4, met hun verzorgers (mannen en vrouwen). Twee daarvan zijn van Marokkaanse afkomst. De moeders krijgen koffie en thee, de kinderen krijgen te drinken en een schaaltje fruit. Er wordt voorgelezen, er zijn veel speeltjes, er is klei, er is een tuintje waar je kunt fietsen of voetballen. En het kost niets. Is dat normaal?

Dat is toch een geheel nieuwe wereld. Zeker als je bedenkt dat Tot Heil des Volks recht tegenover onze favoriete Turkse slager/supermarkt ‘Het Lange Mes’ zit. We komen vaak in die supermarkt en we hadden het vrij grote gele gebouw aan de overkant wel gezien. Ik was eens wezen kijken. Ik dacht dat het een moskee was, maar op een bordje stond dat er een oecumenische kerk was. En nu blijkt er dus ook De Bewaarschool Oost van Tot Heil des Volks te zitten.

Die oecumenische kerk biedt trouwens ongekende mogelijkheden. Onze kleine was bijna Kerstkindje geweest. Dat geloofden we eerst niet, dat onze kleindochter Jezus mocht spelen. Een paar uurtjes, want anders werd het te vermoeiend. Maar toch. De kleintjes wisselden elkaar af. Het ging niet door want haar moeder vond dat ze te ziekig was. Misschien zou ze wel hooikoorts krijgen.

Nog zoiets. Vlakbij ons huis is een speeltuintje. We lopen er altijd langs op weg naar Albert Heijn. Maar nu zitten we zelf in dat speeltuintje met twee vrouwen met hoofddoekjes en hun kleintjes. En het is heel leuk. Er is een klein glijbaantje en een schommeltje, een soort klimrekje en een grote zandbak. Meer is niet nodig. De tegels er om heen zijn van rubber. Gelukkig geen korrels. Als ik zo op een bankje naar de kleintjes zit te kijken krijg ik het idee dat zo’n speeltuintje een teken van beschaving is. (Misschien klopt er niets van dat idee, ik heb wel vaker vreemde gedachten.) Het is door de gemeenschap neergezet en kinderen kunnen daar voor niets spelen en leren. Ze hadden toch ook heel iets anders met dat geld kunnen doen.

Soms gaat het te ver. We hebben van de zomer weer in een tent geslapen. Dat was minstens tien jaar geleden. Dat was niet de nieuwe wereld, maar de oude. Onze dochter kwam met de kleine logeren in de caravan op Texel. Op de een of andere manier was heel snel glashelder dat moeder en kind alleen maar, of alleen maar lekker, in ons bed konden slapen. Dus gingen wij in de tent.

Zo zullen er nog wel meer nieuwe werelden voor ons open gaan. Wat niet nieuw is zijn de twee afgekloven broodkorstjes en de aangevreten appel die zijn blijven liggen, nadat ze gisteren op bezoek was.

----
Het plaatje is van Henk Klaren


© 2017 Joop Quint meer Joop Quint - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Een nieuwe wereld Joop Quint
1407BZ KamperenAl jarenlang hebben wij vijf kleinkinderen. Ze komen uit twee nestjes en zijn nu in de leeftijd van 15 tot en met 20. In november 2015 is daar, uit het derde nestje, een kleindochter bijgekomen. Zij opent geheel nieuwe werelden voor ons en werelden die als nieuw te voorschijn komen uit het stof der herinnering.

Wat te denken van de stichting Tot Heil des Volks? Die hebben samen met de Eltheokerk een project: De Bewaarschool Oost. Daar kan je drie ochtenden in de week spelen met je kind en met andere kinderen. Wij gaan daar met onze kleine twee ochtenden heen. Daar zijn leidsters en een stuk of acht kinderen in de leeftijd van 0 tot 4, met hun verzorgers (mannen en vrouwen). Twee daarvan zijn van Marokkaanse afkomst. De moeders krijgen koffie en thee, de kinderen krijgen te drinken en een schaaltje fruit. Er wordt voorgelezen, er zijn veel speeltjes, er is klei, er is een tuintje waar je kunt fietsen of voetballen. En het kost niets. Is dat normaal?

Dat is toch een geheel nieuwe wereld. Zeker als je bedenkt dat Tot Heil des Volks recht tegenover onze favoriete Turkse slager/supermarkt ‘Het Lange Mes’ zit. We komen vaak in die supermarkt en we hadden het vrij grote gele gebouw aan de overkant wel gezien. Ik was eens wezen kijken. Ik dacht dat het een moskee was, maar op een bordje stond dat er een oecumenische kerk was. En nu blijkt er dus ook De Bewaarschool Oost van Tot Heil des Volks te zitten.

Die oecumenische kerk biedt trouwens ongekende mogelijkheden. Onze kleine was bijna Kerstkindje geweest. Dat geloofden we eerst niet, dat onze kleindochter Jezus mocht spelen. Een paar uurtjes, want anders werd het te vermoeiend. Maar toch. De kleintjes wisselden elkaar af. Het ging niet door want haar moeder vond dat ze te ziekig was. Misschien zou ze wel hooikoorts krijgen.

Nog zoiets. Vlakbij ons huis is een speeltuintje. We lopen er altijd langs op weg naar Albert Heijn. Maar nu zitten we zelf in dat speeltuintje met twee vrouwen met hoofddoekjes en hun kleintjes. En het is heel leuk. Er is een klein glijbaantje en een schommeltje, een soort klimrekje en een grote zandbak. Meer is niet nodig. De tegels er om heen zijn van rubber. Gelukkig geen korrels. Als ik zo op een bankje naar de kleintjes zit te kijken krijg ik het idee dat zo’n speeltuintje een teken van beschaving is. (Misschien klopt er niets van dat idee, ik heb wel vaker vreemde gedachten.) Het is door de gemeenschap neergezet en kinderen kunnen daar voor niets spelen en leren. Ze hadden toch ook heel iets anders met dat geld kunnen doen.

Soms gaat het te ver. We hebben van de zomer weer in een tent geslapen. Dat was minstens tien jaar geleden. Dat was niet de nieuwe wereld, maar de oude. Onze dochter kwam met de kleine logeren in de caravan op Texel. Op de een of andere manier was heel snel glashelder dat moeder en kind alleen maar, of alleen maar lekker, in ons bed konden slapen. Dus gingen wij in de tent.

Zo zullen er nog wel meer nieuwe werelden voor ons open gaan. Wat niet nieuw is zijn de twee afgekloven broodkorstjes en de aangevreten appel die zijn blijven liggen, nadat ze gisteren op bezoek was.

----
Het plaatje is van Henk Klaren
© 2017 Joop Quint
powered by CJ2