archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Bij ons in de straat delen printen terug
Babykamer Marcel Duyvestijn

0302 Straat, baby
Ineens stond er een gigantische wieg in de kamer. Mijn moeder draalde erom heen alsof ze geen afscheid kon nemen. En dat was eigenlijk ook zo. Zij had de bekleding gemaakt en ratelde nu aan één stuk door hoe ze de boel had omgezoomd. Hoe het bedje gevoerd was (‘Lekker zacht’) en hoe het kroontje een tiental centimeters korter kan. ‘Het staat nu een beetje lijzig.’
‘Lijzig?’ Mijn vrouw keek erbij alsof ze een heel vies woord had geproefd.
‘Ik weet ook niet wat het betekent.’
‘Te lang?’
‘Ja, zoiets.’

De dag daarvoor kwam Mariekes zus langs. Ze had een tiental rompertjes (‘met makkelijke sluiting.’) bij zich. Hydrofiele luiers. Doekjes om in je bh te doen tegen het lekken van de moedermelk. Een doos (12 flessen) met Switsal badolie. Kraamverband. Zes paar mutsjes (‘Jan Archibald wordt in de winter geboren.’) Drie paar babystappers. En chocola. Eigenlijk snapte ik alleen waar dat laatste voor was. Chocola is een medicijn dat altijd werkt. In ieder geval bij vrouwen. Beter dan paracetamol. De rest was me volkomen onduidelijk.
 
Eigenlijk kan ik niet zoveel met al die zwangerschapstermen. Persweeën. Ontsluiting. Indalen. Inknippen. Uitscheuren. Moederkoek. Al die woorden klinken vies. Als er geen bloed aan zit, zit er wel ander lichaamssap op. ‘Baby’ is eigenlijk het enige woord wat wel leuk is. Klinkt als een mannetje dat schoon en fris is en nooit huilt.

Mijn huis begint meer en meer één grote babykamer te worden. Dat is ook omdat de echte babykamer, boven, nog niet klaar is.
‘Echt waar niet?’
‘Nee, is dat nodig?’ vroeg ik aan mijn moeder toen haar ogen op de grond waren gerold van verbazing. Vervolgens vertelde ze een verhaal van een meisje uit hun dorp dat nog niet eens drie maanden zwanger was, maar wier babykamer al helemaal klaar was.
Die van ons dus nog niet.

Eigenlijk is dat wel prettig, want iedereen vraagt het. Collega’s, moeders, schoonzussen en buurtbewoners. Je geeft al die mensen toch het gevoel dat ze een nuttige vraag hebben gesteld. De grootste bemoeials hebben het gevoel dat ze even de urgentie moeten uitleggen. ‘Straks zit er verflucht in de commode.’

Een kind krijgen.
Het is niet makkelijk.
 
***********************************************************
Tot en met 8 januari 2006 in Museum Meermanno: de tentoonstelling Letterlust.
Ga voor nadere informatie naar www.meermanno.nl .


© 2005 Marcel Duyvestijn meer Marcel Duyvestijn - meer "Bij ons in de straat" -
Beschouwingen > Bij ons in de straat
Babykamer Marcel Duyvestijn
0302 Straat, baby
Ineens stond er een gigantische wieg in de kamer. Mijn moeder draalde erom heen alsof ze geen afscheid kon nemen. En dat was eigenlijk ook zo. Zij had de bekleding gemaakt en ratelde nu aan één stuk door hoe ze de boel had omgezoomd. Hoe het bedje gevoerd was (‘Lekker zacht’) en hoe het kroontje een tiental centimeters korter kan. ‘Het staat nu een beetje lijzig.’
‘Lijzig?’ Mijn vrouw keek erbij alsof ze een heel vies woord had geproefd.
‘Ik weet ook niet wat het betekent.’
‘Te lang?’
‘Ja, zoiets.’

De dag daarvoor kwam Mariekes zus langs. Ze had een tiental rompertjes (‘met makkelijke sluiting.’) bij zich. Hydrofiele luiers. Doekjes om in je bh te doen tegen het lekken van de moedermelk. Een doos (12 flessen) met Switsal badolie. Kraamverband. Zes paar mutsjes (‘Jan Archibald wordt in de winter geboren.’) Drie paar babystappers. En chocola. Eigenlijk snapte ik alleen waar dat laatste voor was. Chocola is een medicijn dat altijd werkt. In ieder geval bij vrouwen. Beter dan paracetamol. De rest was me volkomen onduidelijk.
 
Eigenlijk kan ik niet zoveel met al die zwangerschapstermen. Persweeën. Ontsluiting. Indalen. Inknippen. Uitscheuren. Moederkoek. Al die woorden klinken vies. Als er geen bloed aan zit, zit er wel ander lichaamssap op. ‘Baby’ is eigenlijk het enige woord wat wel leuk is. Klinkt als een mannetje dat schoon en fris is en nooit huilt.

Mijn huis begint meer en meer één grote babykamer te worden. Dat is ook omdat de echte babykamer, boven, nog niet klaar is.
‘Echt waar niet?’
‘Nee, is dat nodig?’ vroeg ik aan mijn moeder toen haar ogen op de grond waren gerold van verbazing. Vervolgens vertelde ze een verhaal van een meisje uit hun dorp dat nog niet eens drie maanden zwanger was, maar wier babykamer al helemaal klaar was.
Die van ons dus nog niet.

Eigenlijk is dat wel prettig, want iedereen vraagt het. Collega’s, moeders, schoonzussen en buurtbewoners. Je geeft al die mensen toch het gevoel dat ze een nuttige vraag hebben gesteld. De grootste bemoeials hebben het gevoel dat ze even de urgentie moeten uitleggen. ‘Straks zit er verflucht in de commode.’

Een kind krijgen.
Het is niet makkelijk.
 
***********************************************************
Tot en met 8 januari 2006 in Museum Meermanno: de tentoonstelling Letterlust.
Ga voor nadere informatie naar www.meermanno.nl .
© 2005 Marcel Duyvestijn
powered by CJ2