Een telkens terugkerend thema in de De Leunstoel is de ontdekking van nadere of verder liggende gebieden, als beloning voor de dappere reizigers die de leunstoel durven verlaten. Ik probeer nu de ontdekkingen weer te geven die kunnen worden gedaan terwijl je in de leunstoel blijft. Dit moet men niet woordelijk opvatten, al is het voor 50% waar, maar men moet een assistent hebben, zoals ik die heb in de persoon van mijn vrouw. Die heeft grenzenloze belangstelling voor alles dat zich afspeelt binnen ons gezichtsveld: de kruising van de Theresiastraat en de Koningin Marialaan, hier in Den Haag.

Het kleine herbergt veel, interessant om te observeren en het beschrijven waard. Denk maar aan de ‘Microcosmos’ van Béla Bartók. Mocht u belangstelling hebben voor wat deze muziek bevat, respectievelijk voor wat muziek is, dan kunt u geen beter gids hebben dan dit werk.

In het kader van mijn schrijverspraktijk heb ik altijd al belangstelling gehad voor de wijsheid die verborgen ligt in spreekwoorden en gezegden, zoals ook voor ‘in een druppel water ligt het geheim van de hele oceaan verborgen’. Iets dergelijks geldt voor die ene kruising van ons.

Zoals in meerdere straten en pleinen, staan ook in de Theresiastraat parkeerautomaten. Zij vormen de aanleiding tot grenzenloze ergernis voor die – meestal rijke – eigenaren, die een kwartje wilden besparen en door de ‘handhavers’ worden betrapt. De hedendaagse boete is € 59,-.

De automaten werken niet altijd – ik weet niet waarom – zoals zij zouden moeten doen. In enkele ervan blijven wat munten over, die een sportieve uitdaging zijn voor personen die bereid zijn langs alle automaten te lopen om te controleren of er wat muntjes in zijn achtergebleven.

De eerste sportieve verzamelaar was een oudere, maar nog in goede fysieke toestand zijnde, dame, die wij alleen van de zondagsmis kenden. Zij liep met langzame stappen, een kaarsrechte houding en met een glimlach op haar gezicht, drukte het klepje telkens in om te de inhoud te controleren. Hoe groot haar oogst was hebben wij nooit durven vragen, maar te oordelen naar de pauze die zij weleens nam bij bepaalde automaten, moet zij iets van succes hebben gehad.

Op een gegeven ogenblik verdween zij uit ons blikveld. Zij werd echter opgevolgd door een kennis van ons, een weduwe van een dokter, die alleen leefde in een van de flats bij de stratenkruising. Zij werd geregeld bezocht door haar zoon. Voor het overige leefde zij in het verleden. Telkens weer wanneer wij elkaar ontmoetten vroeg zij mij naar de datum van onze aankomst in de Theresiastraat, of van het overlijden van mijn eerste vrouw, waarna zij met: ‘Oh, oh mijnheer Budavári, hoe snel gaat de tijd,’ afscheid van mij nam. Zij controleerde niet alleen de parkeerautomaten in de straat, maar ook de geldautomaat van Albert Heijn. Op een gegeven ogenblik hoorden wij van kennissen, dat zij opgenomen was in een psychogeriatrische kliniek.

Zij had ook een opvolger: de ‘Zig-zagger’. Deze heer liep niet aan één kant van de straat, maar liep snel, steeds de straat overstekend, van automaat naar automaat. Vandaar de naam, die hij van mijn vrouw kreeg, echter uitsluitend voor eigen gebruik. Hij deed zijn kruislingse ontdekkingsreis alleen. Boodschappen deed hij echter met zijn vrouw, en wel met ingehaakte armen. De laatste tijd zagen wij onze ‘Zig-zagger’ niet meer. Wij hoopten dat hij niet ziek zou zijn, maar kortelings heb ik de oorzaak van zijn verdwijnen ontdekt: een ‘handhaver’ die gedurende zijn controleronde langs de geparkeerde auto’s ook de niet ingeslikte munten verzamelde.

Sic transit gloria mundi!

Laatste nieuws: de ‘Zig-zagger’ is terug, maar alleen op zondagen!

 

**********************************************

De tekening is de eerste van Josine Heuts voor De Leunstoel.