De laatste tijd hoor je politici van diverse partijen zeggen dat de overheid eerder moet ingrijpen bij opvoedingsproblemen. Ik citeer er een (uit het geheugen): ‘De deskundigen zien al heel vroeg of een kind later gaat ontsporen. Waar dat het geval is moet vroegtijdig worden ingegrepen. Dan moeten we ons niet laten weerhouden door gedateerde ideeën over de onaantastbaarheid van de ouderlijke macht.’ Toevallig was hier Wouter Bos aan het woord (in het Tv-programma Buitenhof), maar ik heb de indruk dat alle partijen het hier wel zo’n beetje over eens zijn. Niemand spreekt hem tegen.

De eensgezindheid maakt mij wantrouwig. Laten we voor het gemak even niet al te moeilijk doen over de onaantastbaarheid van het ouderlijk gezag. Hoewel daarover natuurlijk ook nog wel iets te zeggen is, maar OK daar heb ik het nu verder niet over. Ik heb twee vragen.

Hoe vroeg is vroeg eigenlijk? Het kan best zo zijn dat in enkele gevallen al heel vroeg helder is dat ingrijpen op den duur onvermijdelijk is. Daar hebben we, dacht ik, al een regeling voor. Maar het is nu eenmaal onvermijdelijk dat een paar duidelijke gevallen vergezeld gaan van heel veel twijfelgevallen. Wie gaat die beoordelen? Dezelfde instanties die nu over dat soort dingen gaan? Dat lijkt mij niet zo eenvoudig, want als ik het goed heb was op het functioneren van deze clubs nogal wat aan te merken. Zijn die om te vormen tot geoliede en betrouwbare voorbereiders van beslissingen door de rechter? Want ik neem toch aan dat de uiteindelijke beslissing een zaak van de rechter blijft.

Als ik het goed heb heeft de overheid twee typen maatregelen ter beschikking, namelijk het kind uit zijn problematische leefomgeving halen en diverse vormen van begeleiding die erop gericht zijn die leefomgeving minder problematisch te maken. Beide typen van aanpak staan dacht ik niet te boek als toonbeelden van effectiviteit. Er wordt sinds ruim een jaar geëxperimenteerd met intensieve gezinsbegeleiding, maar het lijkt mij nog wat vroeg om dat nu al aan te merken als het ei van Columbus. Bovendien vraag ik mij af of er veel rek zit in de beschikbare capaciteit. Het laatste waar we op zitten te wachten, lijkt mij, zijn meer tehuizen waar probleemjongeren worden samengebracht.

 

************************************************