archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Recht en onrecht delen printen terug
Lood in zijn schoenen Reinier van Delden

1613BZ LoodIk zag twee parkeerwachters.
Die ene werd ingewerkt.
Die ander keek toe.
Ik zag die ene twijfelen.
Hij was niet zeker van zijn zaak.
Ik twijfelde ook.
Over het feit wat ik zal doen.
Wanneer ik in zijn schoenen stond.
Gelukkig stond ik dat niet.

Maar hij was er maar mooi klaar mee.
Daar stond hij dan, die ene.
Had zich opgegeven voor zo’n cursus.
Omdat hij ook niet wist wat hij anders moest.
En nou was hij dan parkeerwachter.
Ik kon aan alles zien dat hij spijt had.
Samen stonden ze bij een auto.
Mijns inziens netjes in een parkeervak geparkeerd.

Toch was er blijkbaar iets mis.
Vond die ander.
Die ene fronste zijn wenkbrauwen.
Ik deed het zelfde.
Zij het op een afstand.
Die ander stond maar te wijzen.
Zie je het dan niet, leek hij te willen zeggen.
Die ene boog voorover.
Over de voorruit.
Daar moest schijnbaar iets liggen.
Wat er volgens die ander niet lag.

Terwijl die ene werkelijk geen benul had.
Ongetwijfeld schoot er van alles door zijn hoofd.
Wat hij daar in godsnaam stond te doen.
Naast die ander.
Die geen greintje empathie had.
En anders in het leven stond.
Dan die ene.
Met spijt als haren op zijn hoofd.
En het lood in zijn schoenen.

------
Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer
http://www.verduijndenboer.nl/

© 2019 Reinier van Delden meer Reinier van Delden - meer "Recht en onrecht" -
Bezigheden > Recht en onrecht
Lood in zijn schoenen Reinier van Delden
1613BZ LoodIk zag twee parkeerwachters.
Die ene werd ingewerkt.
Die ander keek toe.
Ik zag die ene twijfelen.
Hij was niet zeker van zijn zaak.
Ik twijfelde ook.
Over het feit wat ik zal doen.
Wanneer ik in zijn schoenen stond.
Gelukkig stond ik dat niet.

Maar hij was er maar mooi klaar mee.
Daar stond hij dan, die ene.
Had zich opgegeven voor zo’n cursus.
Omdat hij ook niet wist wat hij anders moest.
En nou was hij dan parkeerwachter.
Ik kon aan alles zien dat hij spijt had.
Samen stonden ze bij een auto.
Mijns inziens netjes in een parkeervak geparkeerd.

Toch was er blijkbaar iets mis.
Vond die ander.
Die ene fronste zijn wenkbrauwen.
Ik deed het zelfde.
Zij het op een afstand.
Die ander stond maar te wijzen.
Zie je het dan niet, leek hij te willen zeggen.
Die ene boog voorover.
Over de voorruit.
Daar moest schijnbaar iets liggen.
Wat er volgens die ander niet lag.

Terwijl die ene werkelijk geen benul had.
Ongetwijfeld schoot er van alles door zijn hoofd.
Wat hij daar in godsnaam stond te doen.
Naast die ander.
Die geen greintje empathie had.
En anders in het leven stond.
Dan die ene.
Met spijt als haren op zijn hoofd.
En het lood in zijn schoenen.

------
Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer
http://www.verduijndenboer.nl/
© 2019 Reinier van Delden
powered by CJ2