 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Bezigheden > Op de fiets | ||||
| Mijn rechterbeen | Nienke Nieuwenhuizen | |||
 Het was een aantal dagen miezerig in de Algarve. Ook mijn stemming was een beetje down, daarover later meer. Maar vandaag lachte het leven me weer toe!Vanmorgen zat ik na vier maanden weer op mijn eigen vertrouwde fiets. Ik was op weg naar Margarida, de onvolprezen verpleegster van ons Centre de Saude (Gezondheidscentrum) in Alcoutim. Ter hoogte van de dirtroad naar Balurcus kwam ik een prachtige familie Hoppen tegen. Deze vogels met hun kleurig verenkleed en parmantige kuif zitten het liefst midden op de rijweg. Toen ik eraan kwam, stoven ze voor me op en alsof dat nog niet genoeg vreugde was, brak op hetzelfde moment de zon door de mist heen en doemde er op dezelfde tijd in de rivier een vrolijk geschilderde Marokkaanse tweemaster op. Binnen een mum van tijd maakte de zon het zomers warm en kon ik na de behandeling van Margarida zonder jas op het terras bij de kiosk aan de koffie. Ook wordt de beenwond eindelijk kleiner, mede dankzij een penicilline-stoot.De Leenfiets Alles begon dus vier maanden geleden. Mijn e-bike die ik nog maar anderhalf jaar had, was er ineens mee opgehouden. De motor werkte niet meer. Mijn favoriete fietsenwinkel in de Algarve heeft een goede service en gaf me onmiddellijk een andere fiets te leen voor de tijd dat de mijne in reparatie moest blijven. De leenfiets was eigenlijk veel beter dan degene die ik zelf had. Ik kon met één keer opladen driemaal meer kilometers verslinden.Ook ging het fietsen op zich veel sneller en makkelijker. Ik had er soms niet eens benul van dat ik de hoogste heuvel tijdens mijn toertjes al had beslecht. Toch was er een maar... Ik moest uitkijken met de remmen. Die waren nogal strak afgesteld. En ook het op- en afstappen had een makke. Mijn eigen fiets heeft een lage, ruime instap en deze was wat hoger en krapper. En ja hoor, waar ik bang voor was gebeurde op 12 oktober. Ik remde te krachtig en mijn achterwiel kwam omhoog. Ik had het benul om van de fiets te springen, maar kon de fiets zelf niet tegenhouden in zijn val; en passant schuurde de trappers langs mijn schenen en namen daarbij wat lapjes vlees mee. Het linkerbeen had alleen wat schaafwonden. Maar rechts lag een lapje huid los. Ik bloedde als een rund. Ik had daar al eens eerder ervaring mee gehad. Die keer was ik door een raam geklommen en had mijn been opengehaald aan een aluminium sponning. Dat been heeft zo wie zo veel meegemaakt in de 82 jaar dat ik leef. Zo leverde het stoppen van een rijdende auto met mijn knie me negen weken in een tractie in het Wilhelmina-gasthuis op. Zo'n ding met gewichten, welbekend van Laurel en Hardy! En buiten alle geschaafde knieën ben ik ook nog eens gebeten door een herdershond in België, liep ik een keer langs een vuilniszak vol glas in de Amsterdamse Vespuccistraat. Het resultaat daarvan was een ritssluiting aan hechtingen Tel daar nog een aantal verzwikte enkels, wondroos en spataderen bij op en je snapt wel dat Bomans niet uit zijn graf verrijst voor dat rechterbeen van mij! Het is sowieso een wonder dat ik op mijn leeftijd nog aardig uit de voeten kan! ---------- Het been is getekend door Han Busstra. |
||||
| © 2023 Nienke Nieuwenhuizen | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||