Ik ben heel laat voor de basketbalsport gewonnen. Ik speelde het wel eens tijdens de uurtjes lichamelijke oefening op de middelbare school, maar dat was het dan ook wel. Toen ik 24 was werd ik geronseld in de kroeg. Ik werkte iedere vrijdag in het ‘Café De Plak’ aan de Emmakade in Den Haag. Han, één van onze vaste klanten, vroeg of basketbal niets voor me was. Zijn clubje kon wel wat leden gebruiken. Ik besloot samen met een vriend een keer mee te ballen. Die vriend haakte na twee keer af. Ik bal na veertig jaar nog steeds stug door.

Ik bleek terecht te zijn gekomen bij een tamelijk opmerkelijk gezelschap. De club was ooit ontstaan als winteractiviteit van een studententennisvereniging. De harde kern, waar ook mijn kroegvriend Han toe behoorde, was daar nog van overgebleven, maar zo successievelijk was door coöptatie de diversiteit van het gezelschap wat toegenomen. Al die jaren spelen we in een gymzaaltje van een basisschool in Mariahoeve. Het zaaltje is zo klein dat we slechts met vier tegen vier kunnen spelen. Vroeger hadden we dan altijd minstens twee wisselspelers langs de kant zitten. Door natuurlijk verloop mogen we tegenwoordig al blij zijn als we met drie tegen drie kunnen spelen, maar telkens als we denken dat we de club wel kunnen opdoeken, duikt er weer een nieuwe enthousiasteling op zodat we er weer een seizoen aan vast kunnen plakken.

Zo rond mijn dertigste maakte ik primitieve websites. Ik maakte beroepshalve met MS Frontpage, een zeer eenvoudig programmaatje, de eerste website van ‘9292’ openbaar vervoer reisinformatie. Ik vond dat gepriegel wel leuk dus ik maakte ook websites voor andere doeleinden, zoals de basketbalclub. Zo’n site moet natuurlijk wel een adres hebben, maar de basketbalclub was tot dan toe naamloos door het leven gegaan. Ik besloot de club toen maar ‘Basketbalgenootschap De Zwetende Heeren’ te dopen. Op de website wijdde ik aan alle leden een kort, grappig bedoeld, biografietje.

Het was allemaal aan het begin van de ontwikkeling van het internet. Slechts weinig mensen beschikten nog over een PC met modem. Toch heeft die rare website wereldwijd indruk gemaakt.

Jan, één van de grondleggers van de basketbalclub, had vroeger gekorfbald. Hij probeerde af en toe de bal met een korfbalbeweging in de basket te krijgen. Op zijn profiel had ik daarom geschreven: ‘Jan scoort met een hupje.’ Op een dag moest hij een congres toespreken. Hij werd aangekondigd: ‘En nu spreekt professor Moen, hoogleraar management in de gezondheidszorg. Hij scoort met een hupje.’ Jan moet daar nog steeds om lachen.

Ook naast het basketbal ontplooit het genootschap allerhande sportieve activiteiten. Fietsen met name. Ik deed daar vroeger nooit aan mee, want de fietsactiviteiten vielen altijd buiten de schoolvakanties. Sinds een aantal jaar heb ik echter zoveel ouwelullendagen dat ik me ook als fietsende Zwetende Heer kan manifesteren.

Van Jan met het hupje - die nog wel meefietst, maar dan op een e-bike – heb ik de racefiets overgenomen. Ik heb ook zijn shirt gekregen. Een aantal jaren geleden hebben ze namelijk speciale shirts laten maken: ‘Genootschap De Zwetende Heeren’ staat er op. Ik draag het vol trots. Misschien ziet u ons binnenkort ergens langs zoeven. We stoppen er nog lang niet mee.

----------

De foto's komen van de Facebookpagina van de auteur.