archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
Met fiets en trein door België Bram Schilperoord

2018BZ Belgie
Mijn vriendin is in het bezit van een e-bike, vier jaar geleden in een impuls gekocht want behalve het ritje van de rijwielzaak naar haar huis heeft ze ‘m nooit meer gebruikt, en staat hij werkeloos oud te worden. Reden, haar Koga-Myata sportfiets waar het op eigen kracht aankomt rijdt subliem en voorkomt voortijdig krachtverlies.

Er wordt wel zo lovend gesproken over de fiets met een motortje, waar overigens nog geen Nederlands woord voor bedacht is, maar een bewezen feit is dat zonder inspanning rijden op zo’n  gemakkelijke fiets al snel je krachten doet afnemen. Vooral ouderen worden in no-time krachteloze individuen. Maar zoals vrijwel alle zaken heeft de medaille twee kanten. Op zo’n batterij-fiets speelt tegenwind of een heuveltje hier en daar geen rol van betekenis.
Dit allemaal ter inleiding wat ons overkwam op ons vakantiereisje in de Belgische Ardennen. Dankzij deze e-bike (wat een lelijk woord toch!) doorkruisen wij nu bergachtig Wallonië, wat ons op onze ‘gewone’ fietsen niet zou zijn gelukt.
Mijn vriendin waarschijnlijk wel maar mij zeker niet.

Om het niet te gek te maken namen we eerst de trein van onze woonplaats naar Maastricht waar we van een lieve, aldaar wonende vriendin, een tweede gemotoriseerde fiets te leen kregen. Vanuit Maastricht reden we vervolgens ongeveer 60 kilometer per dag voornamelijk langs de Maas door België. Einddoel Agimont, een plaatsje op de grens van België en Frankrijk, waar  gastvrije vrienden van ons zich gevestigd hebben. Af en toe reden we een stukje met de trein, maar dat kan ik niemand aanraden. Want geen station heeft een lift of roltrap. Soms is er wel een lift maar die is bij navraag al twee weken kapot, zodat we genoodzaakt waren onze fietsen die elk voorzien waren van twee zware fietstassen trap af en trap op van het ene perron naar het andere te sjouwen.
Dan moest ik het laten afweten. Wat voelde ik me in zo’n situatie een sukkel, alle bemoedigende woorden ten spijt.

Zorgzame begeleider

Op een lullig afstandje van nog geen honderd kilometer moesten we drie keer overstappen. Maar elke keer weer lukte het mijn vriendin met haar charme enkele krachtpatsers te strikken die dan zo’n loodzware fiets even op hun rug namen en moeiteloos van het ene naar het andere perron snelden.
Het bleek dat er op het traject waar wij naar het zuiden wilden over een afstand van twintig kilometer (vanwege onderhoud?) géén treinverkeer was en daarvoor bussen werden ingezet, waar wij met onze fietsen echter niet in mochten zodat we alsnog een extra 25 kilometer mochten fietsen.
Op het station Hoei (Huy) werden wij onder de hoede genomen van een ongeveer vijftigjarige keurige heer, die zich ongevraagd verantwoordelijk voelde ons naar onze gewenste plek te brengen. In de trein belde hij zijn vrouw dat hij een treintje later zou thuiskomen omdat hij twee Nederlanders moest helpen op hun plaats van bestemming te komen. Niet alleen liep hij eveneens de perrontrappen op en af met onze fietsen en bagage, hij bleek ook nog een aangename gesprekspartner. In mijn onbekendheid met Belgische steden beek dat het hotel dat ik geboekt had voor Namur (Namen) weliswaar tot die stad behoorde maar niet bepaald in het centrum lag. Aangekomen op het station bleek dat het geboekte hotel acht kilometer verder en 150 meter hoger lag. Het lukte ons de eigenaar te bellen, die zo vriendelijk was was om ons van het stationsplein op te halen met zijn auto, voorzien van een aanhanger voor onze fietsen. Pas toen hij arriveerde, wij met onze veiligheidsriemen om in de auto zaten en onze fietsen degelijk vastgebonden in de aanhanger, zag onze begeleider zijn taak als beëindigd.
Mij achterlatend met de gedachte waar wij deze behulpzaamheid aan verdiend hadden.
Zo hulpbehoevend zagen wij er toch niet uit?

Anonimiteit en vertrouwen

Ons hotel in Dinant dat ik telefonisch had gereserveerd betraden we op een anonieme wijze door een via een sms berichtje toegezonden cijfercode in te toetsen op een zwart doosje aan de gevel waarin zich de sleutels van de voordeur bevonden. In het zelfde berichtje stond dat onze kamer zich op de 1e verdieping bevond en de sleutel daarvan in de kamerdeur zat.
Voorts werd in hetzelfde sms berichtje verzocht 75 euro te deponeren ‘in de eerste lade van een kast die rechts staat bij binnenkomst’. En dat dit geld aan het begin van de avond zou worden afgehaald. Bij vertrek moest dezelfde procedure in omgekeerde volgorde worden uitgevoerd: kamersleutel in de deur laten zitten, buitendeursleutel na de deur afgesloten te hebben en intoetsen van dezelfde cijfercode weer in het kastje deponeren. De aangewezen eerste lade was gevuld met lepels en vorken, scharen, naaigerei en andere huishoudelijke benodigdheden, maar er was geen enveloppe waarin we het geld konden doen, zodat we de bankbiljetten maar opgevouwen in een hoekje van de lade deponeerden.
‘s Avonds naar een restaurant en de volgende ochtend bij ons vertrek uit de stad doorliepen wij zorgvuldig deze procedure maar een blik in de rechter lade leverde op dat de 75 euro nog onaangeraakt op dezelfde plaats lag te wachten op de hotelbaas. Een gang van zaken waar anonimiteit en vertrouwen volledig samengingen, vond ik.

Pittoreske dorpen en doosvormige pakhuizen

Het beschrijven van een vakantiereisje is vaak voorspelbaar, om niet te zeggen behoorlijk saai. Al snel verval je in een soort reisbureau proza, ook wel ANWB lectuur genoemd, waarin het ‘ene dorp nog pittoresker is dan het andere’. De waarheid is dat je soms een leuk dorpje ziet, maar ook net zoveel lelijke bouwsels.
En daarover gesproken, tijdens onze treinrit van Amsterdam naar Maastricht zagen we zeker zo’n dertig kolossaal grote doosvormige pakhuizen waarmee Nederland inmiddels bezaaid is. Opslagplaatsen waar al die spullen liggen die wij zo nodig onmiddellijk na bestelling in huis willen hebben. Daar hoefden we gelukkig niet langs te fietsen op onze tocht die grotendeels langs de Maas voerde en die in Wallonië soms een riviertje van niks is, vergeleken met de waterweg van dezelfde naam waar Rotterdam zo trots op is.
Een mooi ritje maar af en toe moesten we ons ook een weg banen over industrieterreinen die pal aan die Maasrivier liggen. Ook reden we gevaarlijk dicht langs twee kerncentrales die op volle stoom waren. We passeerden talloze dorpen, waar ik me als grotestads-bewoner niet echt zou thuis voelen, totdat we op de grens van België en Frankrijk in een gehucht arriveerden, hoog gelegen in de heuvels van Wallonië, waar het goed toeven was. We waren te gast bij onze vrienden die in dat dorp een fraai, groot huis bewonen.
Ongetwijfeld bevinden zich in zo’n ‘pittoresk dorp’ een paar ingezetenen waar je een interessant gesprekje mee kunt voeren maar de doorsnee dorpsbewoner is doorgaans een zwijgzaam type, weet ik uit ervaring. Zo niet onze warmhartige gastgevers, waarmee we moeiteloos alle wereldproblemen zouden kunnen oplossen. Alles bij elkaar een leuke tevens sportieve vakantie, waar we op de heuvels het zware werk lieten doen door onze trouwe e-bikes. Aanbevolen hoor, zo’n bejaardenfiets. Maar vergeet de Belgische trein.

----------

De tekening is van Coc van Duijn.
Meer informatie: http://cocvanduijn.nl/



© 2023 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Op de fiets"
Bezigheden > Op de fiets
Met fiets en trein door België Bram Schilperoord
2018BZ Belgie
Mijn vriendin is in het bezit van een e-bike, vier jaar geleden in een impuls gekocht want behalve het ritje van de rijwielzaak naar haar huis heeft ze ‘m nooit meer gebruikt, en staat hij werkeloos oud te worden. Reden, haar Koga-Myata sportfiets waar het op eigen kracht aankomt rijdt subliem en voorkomt voortijdig krachtverlies.

Er wordt wel zo lovend gesproken over de fiets met een motortje, waar overigens nog geen Nederlands woord voor bedacht is, maar een bewezen feit is dat zonder inspanning rijden op zo’n  gemakkelijke fiets al snel je krachten doet afnemen. Vooral ouderen worden in no-time krachteloze individuen. Maar zoals vrijwel alle zaken heeft de medaille twee kanten. Op zo’n batterij-fiets speelt tegenwind of een heuveltje hier en daar geen rol van betekenis.
Dit allemaal ter inleiding wat ons overkwam op ons vakantiereisje in de Belgische Ardennen. Dankzij deze e-bike (wat een lelijk woord toch!) doorkruisen wij nu bergachtig Wallonië, wat ons op onze ‘gewone’ fietsen niet zou zijn gelukt.
Mijn vriendin waarschijnlijk wel maar mij zeker niet.

Om het niet te gek te maken namen we eerst de trein van onze woonplaats naar Maastricht waar we van een lieve, aldaar wonende vriendin, een tweede gemotoriseerde fiets te leen kregen. Vanuit Maastricht reden we vervolgens ongeveer 60 kilometer per dag voornamelijk langs de Maas door België. Einddoel Agimont, een plaatsje op de grens van België en Frankrijk, waar  gastvrije vrienden van ons zich gevestigd hebben. Af en toe reden we een stukje met de trein, maar dat kan ik niemand aanraden. Want geen station heeft een lift of roltrap. Soms is er wel een lift maar die is bij navraag al twee weken kapot, zodat we genoodzaakt waren onze fietsen die elk voorzien waren van twee zware fietstassen trap af en trap op van het ene perron naar het andere te sjouwen.
Dan moest ik het laten afweten. Wat voelde ik me in zo’n situatie een sukkel, alle bemoedigende woorden ten spijt.

Zorgzame begeleider

Op een lullig afstandje van nog geen honderd kilometer moesten we drie keer overstappen. Maar elke keer weer lukte het mijn vriendin met haar charme enkele krachtpatsers te strikken die dan zo’n loodzware fiets even op hun rug namen en moeiteloos van het ene naar het andere perron snelden.
Het bleek dat er op het traject waar wij naar het zuiden wilden over een afstand van twintig kilometer (vanwege onderhoud?) géén treinverkeer was en daarvoor bussen werden ingezet, waar wij met onze fietsen echter niet in mochten zodat we alsnog een extra 25 kilometer mochten fietsen.
Op het station Hoei (Huy) werden wij onder de hoede genomen van een ongeveer vijftigjarige keurige heer, die zich ongevraagd verantwoordelijk voelde ons naar onze gewenste plek te brengen. In de trein belde hij zijn vrouw dat hij een treintje later zou thuiskomen omdat hij twee Nederlanders moest helpen op hun plaats van bestemming te komen. Niet alleen liep hij eveneens de perrontrappen op en af met onze fietsen en bagage, hij bleek ook nog een aangename gesprekspartner. In mijn onbekendheid met Belgische steden beek dat het hotel dat ik geboekt had voor Namur (Namen) weliswaar tot die stad behoorde maar niet bepaald in het centrum lag. Aangekomen op het station bleek dat het geboekte hotel acht kilometer verder en 150 meter hoger lag. Het lukte ons de eigenaar te bellen, die zo vriendelijk was was om ons van het stationsplein op te halen met zijn auto, voorzien van een aanhanger voor onze fietsen. Pas toen hij arriveerde, wij met onze veiligheidsriemen om in de auto zaten en onze fietsen degelijk vastgebonden in de aanhanger, zag onze begeleider zijn taak als beëindigd.
Mij achterlatend met de gedachte waar wij deze behulpzaamheid aan verdiend hadden.
Zo hulpbehoevend zagen wij er toch niet uit?

Anonimiteit en vertrouwen

Ons hotel in Dinant dat ik telefonisch had gereserveerd betraden we op een anonieme wijze door een via een sms berichtje toegezonden cijfercode in te toetsen op een zwart doosje aan de gevel waarin zich de sleutels van de voordeur bevonden. In het zelfde berichtje stond dat onze kamer zich op de 1e verdieping bevond en de sleutel daarvan in de kamerdeur zat.
Voorts werd in hetzelfde sms berichtje verzocht 75 euro te deponeren ‘in de eerste lade van een kast die rechts staat bij binnenkomst’. En dat dit geld aan het begin van de avond zou worden afgehaald. Bij vertrek moest dezelfde procedure in omgekeerde volgorde worden uitgevoerd: kamersleutel in de deur laten zitten, buitendeursleutel na de deur afgesloten te hebben en intoetsen van dezelfde cijfercode weer in het kastje deponeren. De aangewezen eerste lade was gevuld met lepels en vorken, scharen, naaigerei en andere huishoudelijke benodigdheden, maar er was geen enveloppe waarin we het geld konden doen, zodat we de bankbiljetten maar opgevouwen in een hoekje van de lade deponeerden.
‘s Avonds naar een restaurant en de volgende ochtend bij ons vertrek uit de stad doorliepen wij zorgvuldig deze procedure maar een blik in de rechter lade leverde op dat de 75 euro nog onaangeraakt op dezelfde plaats lag te wachten op de hotelbaas. Een gang van zaken waar anonimiteit en vertrouwen volledig samengingen, vond ik.

Pittoreske dorpen en doosvormige pakhuizen

Het beschrijven van een vakantiereisje is vaak voorspelbaar, om niet te zeggen behoorlijk saai. Al snel verval je in een soort reisbureau proza, ook wel ANWB lectuur genoemd, waarin het ‘ene dorp nog pittoresker is dan het andere’. De waarheid is dat je soms een leuk dorpje ziet, maar ook net zoveel lelijke bouwsels.
En daarover gesproken, tijdens onze treinrit van Amsterdam naar Maastricht zagen we zeker zo’n dertig kolossaal grote doosvormige pakhuizen waarmee Nederland inmiddels bezaaid is. Opslagplaatsen waar al die spullen liggen die wij zo nodig onmiddellijk na bestelling in huis willen hebben. Daar hoefden we gelukkig niet langs te fietsen op onze tocht die grotendeels langs de Maas voerde en die in Wallonië soms een riviertje van niks is, vergeleken met de waterweg van dezelfde naam waar Rotterdam zo trots op is.
Een mooi ritje maar af en toe moesten we ons ook een weg banen over industrieterreinen die pal aan die Maasrivier liggen. Ook reden we gevaarlijk dicht langs twee kerncentrales die op volle stoom waren. We passeerden talloze dorpen, waar ik me als grotestads-bewoner niet echt zou thuis voelen, totdat we op de grens van België en Frankrijk in een gehucht arriveerden, hoog gelegen in de heuvels van Wallonië, waar het goed toeven was. We waren te gast bij onze vrienden die in dat dorp een fraai, groot huis bewonen.
Ongetwijfeld bevinden zich in zo’n ‘pittoresk dorp’ een paar ingezetenen waar je een interessant gesprekje mee kunt voeren maar de doorsnee dorpsbewoner is doorgaans een zwijgzaam type, weet ik uit ervaring. Zo niet onze warmhartige gastgevers, waarmee we moeiteloos alle wereldproblemen zouden kunnen oplossen. Alles bij elkaar een leuke tevens sportieve vakantie, waar we op de heuvels het zware werk lieten doen door onze trouwe e-bikes. Aanbevolen hoor, zo’n bejaardenfiets. Maar vergeet de Belgische trein.

----------

De tekening is van Coc van Duijn.
Meer informatie: http://cocvanduijn.nl/

© 2023 Bram Schilperoord
powered by CJ2