archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
La Caduta Thomas van der Steen

2017BZ CadutaOftewel: de val in het Italiaans. Want daar viel ik, hard. Als kind ben ik ongetwijfeld weleens van de fiets gevallen maar ik kan het mij niet herinneren. In Triëst, daar klapte de engel op mijn schouder ongenadig ruw op het asfalt. En sleurde mij mee in haar val.

De aanloop.

Vorig jaar gingen we op vakantie met auto en fietsen achterop naar Frankrijk en Denemarken. Dat beviel goed dus dit jaar naar Würzburg, Passau en Wenen, erna naar Maribor en Izola in Slovenië. En overal hebben we gefietst. In Wenen was het druk en chaotisch, maar ik laveerde moeiteloos en gründlich door de hoofdstad van de voormalige Donau-monarchie. Met Belinda in mijn kielzog.
Na Slovenië is de Italiaanse grensplaats Triëst aan de beurt. De stad heeft voor mij als Koude Oorlogskind een magische bijklank en wel door de beroemde zin uit de Fulton-speech van Churchill in 1946:
'From Stettin in the Baltic to Trieste in the Adriatic, an iron curtain has descended across the continent'.
Maar Triëst blijkt een gekkenhuis waar verkeersanarchie heerst;  fietsen is geen optie. Meteen buiten de bebouwde kom is het rustig. Parkeren, fietsen gepakt en haren in de wind. Op de boulevard drinken we koffie bij Nina en Gaetano en knipogen we op hun terras naar de in de zon glinsterende Adriatische Zee.

De plek.

Castello de Miramare is een toeristische trekpleister die zelfs schoolreisjes aantrekt. Grote groepen wandelen, kuieren, slenteren, struinen of banjeren op hun gemak over de licht dalende toegangsweg naar het kasteel. Overal lopen ze, behalve op de voor hun bedoelde stoep. Mijn ongeduld speelt op - heb ik heel snel, mijn makke - en denk: jullie op de weg, dan ik op de stoep. Ik zet aan, stuur naar links en……

0.48 seconde.

Het zweefmoment duurt iets minder dan een halve seconde en in die korte tijdspanne kolkt het in mijn hoofd. 'Hè, is dit echt, ga ik vallen? Ik, die ooit zoveel moeite stak in de fietseducatie van mijn kinderen. Heb ze eindeloos veel regels ingeprent, zoals: vermijd hoogteverschil, indien onvermijdelijk, neem die zo haaks mogelijk. Dit kan toch niet, de tramrails van Wenen nam ik moeiteloos en nu dit?!'

De smak.

Van de klap merk ik niets, als een profwielrenner grabbel ik subiet naar mijn fiets. Naar de Cowboy die weerloos op zijn zij ligt. De onthutste blikken van omstanders en vooral die van Belinda, verbazen me. 'Niks aan de hand, I'm okay, don't worry.' Want ik voel mij nog altijd een mid-twintiger maar zij zien de waarheid, een 65-jarige grijsaard, hard gevallen.
Mijn fiets is in de stand crash-detection geschoten, koplamp en achterlicht knipperen onafgebroken. Mijn telefoon bliept, de hulplijn in Brussel vraagt of ik okay ben. Ook Belinda's mobiel krijgt een bericht: 'Hé Cowboy hier, het is mogelijk dat Thomas van der Steen een fietsongeluk heeft gehad op locatie Bagno Sticco, Viale Miramare 34151, Trieste, Italia. De locatie klopt, precies daar staan we. Bloed sijpelt uit mijn linkerknie, schaafwonden ontsieren mijn linkerarm en mijn borstkas voelt ingedeukt.  

De nasleep

Ik schrijf dit 6 dagen na de crash. De schaafwonden waren een dag later weg maar op mijn knie heeft zich een korst van continentale omvang gevormd. De scherpe pijn aan mijn ribben wijst op kneuzingen dan wel breuken. Gelukkig is het kistje met pijnstillers van mijn medicijnvrouw onuitputtelijk, haar zorg net zo. Inmiddels hebben we alweer gefietst in Treviso, Milaan en langs het Lago Maggiore.

----------

Het ongeluk is in beeld gebracht door Alex Verduijn den Boer.
© 2023 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Op de fiets" -
Bezigheden > Op de fiets
La Caduta Thomas van der Steen
2017BZ CadutaOftewel: de val in het Italiaans. Want daar viel ik, hard. Als kind ben ik ongetwijfeld weleens van de fiets gevallen maar ik kan het mij niet herinneren. In Triëst, daar klapte de engel op mijn schouder ongenadig ruw op het asfalt. En sleurde mij mee in haar val.

De aanloop.

Vorig jaar gingen we op vakantie met auto en fietsen achterop naar Frankrijk en Denemarken. Dat beviel goed dus dit jaar naar Würzburg, Passau en Wenen, erna naar Maribor en Izola in Slovenië. En overal hebben we gefietst. In Wenen was het druk en chaotisch, maar ik laveerde moeiteloos en gründlich door de hoofdstad van de voormalige Donau-monarchie. Met Belinda in mijn kielzog.
Na Slovenië is de Italiaanse grensplaats Triëst aan de beurt. De stad heeft voor mij als Koude Oorlogskind een magische bijklank en wel door de beroemde zin uit de Fulton-speech van Churchill in 1946:
'From Stettin in the Baltic to Trieste in the Adriatic, an iron curtain has descended across the continent'.
Maar Triëst blijkt een gekkenhuis waar verkeersanarchie heerst;  fietsen is geen optie. Meteen buiten de bebouwde kom is het rustig. Parkeren, fietsen gepakt en haren in de wind. Op de boulevard drinken we koffie bij Nina en Gaetano en knipogen we op hun terras naar de in de zon glinsterende Adriatische Zee.

De plek.

Castello de Miramare is een toeristische trekpleister die zelfs schoolreisjes aantrekt. Grote groepen wandelen, kuieren, slenteren, struinen of banjeren op hun gemak over de licht dalende toegangsweg naar het kasteel. Overal lopen ze, behalve op de voor hun bedoelde stoep. Mijn ongeduld speelt op - heb ik heel snel, mijn makke - en denk: jullie op de weg, dan ik op de stoep. Ik zet aan, stuur naar links en……

0.48 seconde.

Het zweefmoment duurt iets minder dan een halve seconde en in die korte tijdspanne kolkt het in mijn hoofd. 'Hè, is dit echt, ga ik vallen? Ik, die ooit zoveel moeite stak in de fietseducatie van mijn kinderen. Heb ze eindeloos veel regels ingeprent, zoals: vermijd hoogteverschil, indien onvermijdelijk, neem die zo haaks mogelijk. Dit kan toch niet, de tramrails van Wenen nam ik moeiteloos en nu dit?!'

De smak.

Van de klap merk ik niets, als een profwielrenner grabbel ik subiet naar mijn fiets. Naar de Cowboy die weerloos op zijn zij ligt. De onthutste blikken van omstanders en vooral die van Belinda, verbazen me. 'Niks aan de hand, I'm okay, don't worry.' Want ik voel mij nog altijd een mid-twintiger maar zij zien de waarheid, een 65-jarige grijsaard, hard gevallen.
Mijn fiets is in de stand crash-detection geschoten, koplamp en achterlicht knipperen onafgebroken. Mijn telefoon bliept, de hulplijn in Brussel vraagt of ik okay ben. Ook Belinda's mobiel krijgt een bericht: 'Hé Cowboy hier, het is mogelijk dat Thomas van der Steen een fietsongeluk heeft gehad op locatie Bagno Sticco, Viale Miramare 34151, Trieste, Italia. De locatie klopt, precies daar staan we. Bloed sijpelt uit mijn linkerknie, schaafwonden ontsieren mijn linkerarm en mijn borstkas voelt ingedeukt.  

De nasleep

Ik schrijf dit 6 dagen na de crash. De schaafwonden waren een dag later weg maar op mijn knie heeft zich een korst van continentale omvang gevormd. De scherpe pijn aan mijn ribben wijst op kneuzingen dan wel breuken. Gelukkig is het kistje met pijnstillers van mijn medicijnvrouw onuitputtelijk, haar zorg net zo. Inmiddels hebben we alweer gefietst in Treviso, Milaan en langs het Lago Maggiore.

----------

Het ongeluk is in beeld gebracht door Alex Verduijn den Boer.
© 2023 Thomas van der Steen
powered by CJ2