archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Van de redactie delen printen terug
Slow! Frits Hoorweg

De Leunstoel vertegenwoordigt geen politieke stroming. De ondertitel ‘Internetmagazine voor rustige mensen’ werd ooit bedacht met een grijns en is enigszins ironisch bedoeld. Voorzover er een inhoudelijke boodschap was werd gedoeld op: weloverwogen oordelend. Maar ja, je hebt het niet altijd voor het zeggen. Volgens Carl Honoré, de schrijver van In Praise of Slow, is er een wereldwijde beweging van mensen die het kalmer aan willen doen, die bewust kiezen voor temporiseren. Misschien horen wij daar wel bij. Laten we eens kijken.

Er staat veel sympathieks in zijn boek. Met name als het over eten gaat voel ik onmiddellijk verwantschap met de mensen die slow food propageren. Hoewel ik me af en toe bezondig aan een kant en klare pizza, doet die meteen de behoefte voelen aan echt eten. Maeve van der Steen verzuchtte laatst dat het toch een kleine moeite is om de andijvie gewoon zelf te snijden. Precies, en laten we vooral gebruik maken van biologisch geteelde producten. Ik heb mij jarenlang verre gehouden van dat gedoe, maar daar gaat nu verandering in komen. Dat is gekomen door de appels. De keiharde kogels die je tegenwoordig bij de groenteboer koopt smaken nergens meer naar. Aan dat soort dingen probeert de slow food beweging iets te doen. Bijna vergeten rassen worden van de ondergang gered en de wijze van produceren en transporteren wordt aangepast. Kleine producenten krijgen weer de kans om zelf aan de consument te leveren. Lang leve de ambachtelijkheid!

Mij hoeft ook niet te worden uitgelegd dat een trage activiteit als lopen leidt tot goede ideeën. Allemaal prima, mensen die dat propageren daar wil ik wel bij horen. Bovendien brengt Honoré zijn boodschap met voldoende humor en gevoel voor betrekkelijkheid. Zo moest ik erg lachen om de anekdote over iemand die een ernstige blessure opliep bij het te snel uitvoeren van een yoga oefening. Erg aardig is ook het verhaal van de beheerder van een collectie klokken die als eerste stap in het vertragingsproces kiest voor het vervangen van zijn ultramoderne horloge door een aftands oudje. De schrijver houdt afstand tot de puristen die menen dat we alles trager moeten doen en dat de overheid het desnoods moet afdwingen. Hij pleit voor selectiviteit. Handig gebruikmaken van allerlei snelle producten om af en toe de tijd te hebben lekker rustig eten te maken, bijvoorbeeld in het weekend of aan het eind van de dag. Als die hele beweging bestaat uit dit soort weldenkende mensen, dan wil ik er wel bij horen.

Een bezwaar van het boek is echter de grote hoeveelheid ongefundeerde ‘steeds meer’ beweringen die erin staan. Ik geef een voorbeeld, de tekst parafraserend.
‘Sinds de uitvinding van het uurwerk en de invoering van de standaardtijd zijn wij steeds meer de slaaf geworden van de klok.’ En: ‘Steeds meer mensen verzetten zich daartegen.’
Toegegeven het gaat om de teneur van het betoog en enige overdrijving is toegestaan. Maar dit is ergerlijke slordigheid en ik begrijp ook niet waar het voor nodig is. Sterker nog, het is een vorm van haastig redeneren die in het geheel niet past bij rustige mensen. Ambachtelijkheid vraagt tijd, ook als het gaat om het schrijven van een boek en het aanprijzen van kalmte en rust. Wij sluiten ons daarom toch maar niet aan bij deze beweging, maar de leden ervan mogen natuurlijk best ons tijdschrift lezen. Als zij vinden dat wij er wel bij horen kunnen we ze toch niet tegenspreken.

De zogenaamde Slow-beweging bestaat uit een serie losstaande initiatieven. De interessantste gaan over eten. Kijk bijvoorbeeld op www.slowfood.com . Maar ook www.newurbanism.org sprak me wel aan. Er is verder iemand die hartstochtelijk pleit voor het langzamer uitvoeren van klassieke muziek. Ga naar www.tempogiusto.de .

© 2005 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Van de redactie" -
Beschouwingen > Van de redactie
Slow! Frits Hoorweg
De Leunstoel vertegenwoordigt geen politieke stroming. De ondertitel ‘Internetmagazine voor rustige mensen’ werd ooit bedacht met een grijns en is enigszins ironisch bedoeld. Voorzover er een inhoudelijke boodschap was werd gedoeld op: weloverwogen oordelend. Maar ja, je hebt het niet altijd voor het zeggen. Volgens Carl Honoré, de schrijver van In Praise of Slow, is er een wereldwijde beweging van mensen die het kalmer aan willen doen, die bewust kiezen voor temporiseren. Misschien horen wij daar wel bij. Laten we eens kijken.

Er staat veel sympathieks in zijn boek. Met name als het over eten gaat voel ik onmiddellijk verwantschap met de mensen die slow food propageren. Hoewel ik me af en toe bezondig aan een kant en klare pizza, doet die meteen de behoefte voelen aan echt eten. Maeve van der Steen verzuchtte laatst dat het toch een kleine moeite is om de andijvie gewoon zelf te snijden. Precies, en laten we vooral gebruik maken van biologisch geteelde producten. Ik heb mij jarenlang verre gehouden van dat gedoe, maar daar gaat nu verandering in komen. Dat is gekomen door de appels. De keiharde kogels die je tegenwoordig bij de groenteboer koopt smaken nergens meer naar. Aan dat soort dingen probeert de slow food beweging iets te doen. Bijna vergeten rassen worden van de ondergang gered en de wijze van produceren en transporteren wordt aangepast. Kleine producenten krijgen weer de kans om zelf aan de consument te leveren. Lang leve de ambachtelijkheid!

Mij hoeft ook niet te worden uitgelegd dat een trage activiteit als lopen leidt tot goede ideeën. Allemaal prima, mensen die dat propageren daar wil ik wel bij horen. Bovendien brengt Honoré zijn boodschap met voldoende humor en gevoel voor betrekkelijkheid. Zo moest ik erg lachen om de anekdote over iemand die een ernstige blessure opliep bij het te snel uitvoeren van een yoga oefening. Erg aardig is ook het verhaal van de beheerder van een collectie klokken die als eerste stap in het vertragingsproces kiest voor het vervangen van zijn ultramoderne horloge door een aftands oudje. De schrijver houdt afstand tot de puristen die menen dat we alles trager moeten doen en dat de overheid het desnoods moet afdwingen. Hij pleit voor selectiviteit. Handig gebruikmaken van allerlei snelle producten om af en toe de tijd te hebben lekker rustig eten te maken, bijvoorbeeld in het weekend of aan het eind van de dag. Als die hele beweging bestaat uit dit soort weldenkende mensen, dan wil ik er wel bij horen.

Een bezwaar van het boek is echter de grote hoeveelheid ongefundeerde ‘steeds meer’ beweringen die erin staan. Ik geef een voorbeeld, de tekst parafraserend.
‘Sinds de uitvinding van het uurwerk en de invoering van de standaardtijd zijn wij steeds meer de slaaf geworden van de klok.’ En: ‘Steeds meer mensen verzetten zich daartegen.’
Toegegeven het gaat om de teneur van het betoog en enige overdrijving is toegestaan. Maar dit is ergerlijke slordigheid en ik begrijp ook niet waar het voor nodig is. Sterker nog, het is een vorm van haastig redeneren die in het geheel niet past bij rustige mensen. Ambachtelijkheid vraagt tijd, ook als het gaat om het schrijven van een boek en het aanprijzen van kalmte en rust. Wij sluiten ons daarom toch maar niet aan bij deze beweging, maar de leden ervan mogen natuurlijk best ons tijdschrift lezen. Als zij vinden dat wij er wel bij horen kunnen we ze toch niet tegenspreken.

De zogenaamde Slow-beweging bestaat uit een serie losstaande initiatieven. De interessantste gaan over eten. Kijk bijvoorbeeld op www.slowfood.com . Maar ook www.newurbanism.org sprak me wel aan. Er is verder iemand die hartstochtelijk pleit voor het langzamer uitvoeren van klassieke muziek. Ga naar www.tempogiusto.de .
© 2005 Frits Hoorweg
powered by CJ2