archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Een rustig mens delen printen terug
Adrie van Diemen, webtrainer Frits Hoorweg

0901BS Adrie van D
Hij is inspanningfysioloog maar noemt zichzelf ‘trainer sportcoach’, of ook wel ‘webtrainer’. Als je vraagt wat dat is krijg je een waterval over je heen. De kern ervan blijkt te zijn dat hij sporters adviseert bij het samenstellen van hun oefenprogramma, waarbij hij met name gebruik maakt van fysiologische testen en van inspanningsmetingen. Dat testen kan bijvoorbeeld plaatsvinden in zijn praktijkruimte aan het Sweelinckplein in Den Haag. De professionele, of bovenmatig serieuze, wielrenners maken verder gebruik van een systeem dat op de fiets kan meten hoe intensief er gesport wordt, door het meten van het vermogen (in Watt). Daarnaast wordt ook de hartslagfrequentie, trapfrequentie en snelheid gemeten. We hebben het over duursport en met name over wielrennen.

‘Mijn belangstelling voor dit vakgebied ontstond tijdens mijn studie aan de Vrije Universiteit (interfaculteit lichamelijke opvoeding), 26 was ik toen al. Ja, ik heb een beetje een omweg genomen: MAVO, HAVO, VWO. (Dat kan nu helemaal niet meer!) Toen stond ik op een tweesprong. Ik wilde heel graag natuurkunde gaan studeren, daar had ik me ook aangemeld, maar omdat ik zo’n sportfanaat was heb ik me tevens bij de HALO (academie voor lichamelijke opvoeding in Den Haag) opgegeven. Je moet weten dat de toelatingseisen daar zo zwaar waren dat maar één op de zeven werd toegelaten. Vooral de fysieke testen waren nogal heftig. Maar ik kwam er dus wel doorheen en daar was ik zo tevreden over dat ik de natuurkunde verder maar heb gelaten voor wat het was. Leuk en aardig allemaal, maar toen ik klaar was met die HALO-opleiding was er absoluut geen baan te vinden. Gymnastiekleraar was het voor de hand liggende beroep, maar de verplichting voor scholen zo’n vakleerkracht aan te stellen was net afgeschaft en als gevolg daarvan (bezuinigingen) hield het beroep bijna op te bestaan. Nou, ik heb het nog 10 dagen als badmeester geprobeerd, maar dat was toch niet wat ik zocht.

Tijdens de studie aan de HALO kreeg ik belangstelling voor inspanningsfysiologie en als onderdeel daarvan de trainingsleer. Op de VU heb ik me daarin verder gespecialiseerd en heb ik me ook verdiept in biochemie en medische informatica. Dat laatste vak stond toen (eind 80’er jaren) nog in de kinderschoenen, maar de ontwikkelingen gingen heel hard. Nog voor ik de opleiding aan de VU had afgerond werd ik, in het vierde jaar, gevraagd om, eerst parttime (0,7), aan de HALO les te gaan geven. Misschien wel vooral vanwege die speciale interesses. Daar zaten mensen die het belang ervan voor de toekomst hoog inschatten. Niet ten onrechte, naar al snel bleek. Er ontstond daar bij die HALO een soort adviescentrum voor sporters. Eerst voor de plaatselijke wielervereniging, maar al snel melden zich ook topsporters. Joop Poulus was daar toen de grote aanjager van en hij werd gesteund door de toenmalige directeur Henk Mijnsbergen.

Greg LeMond, meervoudig Tour de France winnaar en wereldkampioen bij de professionals, was de eerste echt bekende rijder die zich meldde. Hij zag het helemaal zitten om een persoonlijke coach te hebben die de gegevens van het SRM (vermogen meetsysteem op de fiets) interpreteert en gericht advies geeft. Hij vond het wàt jammer dat deze manier van begeleiding eigenlijk pas laat in zijn carrière mogelijk werd. “Als dit er was geweest voor ik dat jachtincident had gehad (hij werd per ongeluk beschoten) dan had ik veel meer kunnen bereiken!” dat zei hij een keer tegen me. Andere bekende namen die ik in de loop der tijd heb gecoacht zijn: Danny Nelissen, Christian van de Velde, David Millar, Tyler Farrar en Dan Martin. Je moet je voorstellen dat ik een oefenprogramma opstel, uitgaande van de basisconditie van de renner in kwestie en van het wedstrijdprogramma. Zo’n trainingsplan moet dan natuurlijk regelmatig aangepast worden. Dat gebeurt op basis van metingen die bij trainingen en wedstrijden worden gedaan en direct na afloop aan mij worden doorgezonden, via Internet. Ja, dat is nu heel makkelijk, maar in het begin was het een heel gedoe, hoor. Ik herinner me nog dat ik heb zitten knoeien met een programma dat PC-Anywhere heette en via instabiele telefoonlijnen naar de VS, waar Greg woonde. Man wat een gedoe, nu kan het gewoon met een Blackberry of zo en heb ik het onmiddellijk voor m’n neus.

Van het een kwam het ander. De RABO-ploeg meldde zich, of ik de jeugdploeg wilde helpen. Eerst met m’n testen en metingen, maar al snel kwamen daar de persoonlijke training en coaching bij. Vervolgens kwamen ook de amateurs mijn kant op. De training en coaching van die twee teams was ruimschoots een fulltime taak. Ik had inmiddels kinderen gekregen en die vragen ook aandacht. Ik heb toen eerst twee jaar buitengewoon verlof gekregen van de HALO en als het ware geëxperimenteerd met de rol van kleine zelfstandige. Daarna heb ik nog even geprobeerd om mijn nieuwe werk te combineren met één dag lesgeven, maar dat ging toch niet meer. Daar kwam bij dat ze er bij de HALO ook een beetje scheef tegenaan gingen kijken. Het was gedurende enige tijd best een interessant zijpad, ook voor de erin geïnteresseerde leerlingen, maar op een gegeven moment kwamen er mensen aan het roer die dit teveel een uitwas vonden. Toen ben ik met m’n eigen zaak verder gegaan. Ik kende Peter Verstappen die met dit gezondheidscentrum begon, vandaar dat ik wat ruimte hier bovenin kon huren.

Inmiddels werk ik samen met vijf jongere trainers, freelancers. We werken veel voor mensen die zeg maar op hun 35e of daaromtrent bedenken dat ze de conditie en hun sport een beetje uit het oog hebben verloren. En die dan echt iets bijzonders willen gaan doen, bijvoorbeeld in een beperkt aantal dagen naar Santiago de Compostella fietsen, ik noem maar wat. Die proberen we te helpen zich op zo’n onderneming voor te bereiden. Eerst een test om vast te stellen hoe ze hun conditie weer op peil moeten brengen en hoe ze die nog weer verder kunnen opvoeren, want ze willen tenslotte iets bijzonders gaan doen. Vaak zijn het clubjes van mensen die dat soort bijzondere inspanningen gaan ondernemen. Zondag heb ik zelf trouwens nog met zo’n clubje meegereden, 175 kilometer, met een gemiddelde snelheid van 35 per uur. (Als hij even later opstaat en naar mijn waarneming een beetje trekkebeent, wordt deze suggestie verontwaardigd van de hand gewezen. Wat denkt zo’n leunstoeltype wel!) Zelf begeleid ik een groep topsporters van de Amerikaanse profwielerploeg Garmin – Cervélo. Zakelijk gezien zijn top- en breedtesport voor ons ongeveer even belangrijk.

Adrie vertelt aanstekelijk enthousiast over zijn werk. Hij heeft ontzettende lol in zijn sporters en geniet van de vrijheid die de positie van zelfstandige met zich brengt. Maar hoe zit dat met de boekhouding, de klantencontacten en de PR? Heeft hij daar mensen voor? Hij schudt het hoofd.

‘Nee, dat doe ik allemaal zelf. Ja, dat is soms wel even een corvee, maar ja niemand kan de hele dag doorbrengen met alleen maar leuke dingen. Er is altijd wel iets dat je wat minder aanspreekt. Ik heb het heel goed geregeld met die website. Daarin heb ik echt heel veel geïnvesteerd, om het de sporters, coaches maar ook voor mezelf makkelijk te maken. PR is zó belangrijk, je moet constant aan de weg blijven timmeren. Niet alleen door persoonlijke contacten, hoewel die natuurlijk ook belangrijk blijven. Ik schrijf iedere 14 dagen een Nieuwsbrief en zorg dat er allerlei wetenswaardigs op de website staat. We hebben nu 11.000 unieke bezoekers per maand!’

Over de zorgen van het ondernemerschap krijg ik hem niet echt aan het klagen. Hij blijft het vrolijke en vrije van zijn bestaan benadrukken. Bij het afscheid wordt me ineens veel duidelijk. Hij ziet me kijken hoe hij het bonnetje van de koffie keurig wegstopt en reageert daarop als volgt.

‘Daar let ik altijd heel goed op, dat m’n financiële administratie in orde is. Heb ik van mijn vader geleerd. Die was veehandelaar en hij was bijgevolg de hele dag met contant geld in de weer, je snapt wel hoe dat gaat tussen boeren en handelaren. Hij zat elke avond alles te noteren en brak zich dan het hoofd over iets, een kleinigheid soms, dat hij blijkbaar in de drukte gemist had. Het moest kloppen, vond hij en zo’n goed voorbeeld neem je natuurlijk over.

Met een dergelijk voorbeeld voor ogen is iedere financiële administratie waarschijnlijk een makkie.

********************************
Meer informatie op: www.webtrainer.com


© 2011 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Een rustig mens" -
Beschouwingen > Een rustig mens
Adrie van Diemen, webtrainer Frits Hoorweg
0901BS Adrie van D
Hij is inspanningfysioloog maar noemt zichzelf ‘trainer sportcoach’, of ook wel ‘webtrainer’. Als je vraagt wat dat is krijg je een waterval over je heen. De kern ervan blijkt te zijn dat hij sporters adviseert bij het samenstellen van hun oefenprogramma, waarbij hij met name gebruik maakt van fysiologische testen en van inspanningsmetingen. Dat testen kan bijvoorbeeld plaatsvinden in zijn praktijkruimte aan het Sweelinckplein in Den Haag. De professionele, of bovenmatig serieuze, wielrenners maken verder gebruik van een systeem dat op de fiets kan meten hoe intensief er gesport wordt, door het meten van het vermogen (in Watt). Daarnaast wordt ook de hartslagfrequentie, trapfrequentie en snelheid gemeten. We hebben het over duursport en met name over wielrennen.

‘Mijn belangstelling voor dit vakgebied ontstond tijdens mijn studie aan de Vrije Universiteit (interfaculteit lichamelijke opvoeding), 26 was ik toen al. Ja, ik heb een beetje een omweg genomen: MAVO, HAVO, VWO. (Dat kan nu helemaal niet meer!) Toen stond ik op een tweesprong. Ik wilde heel graag natuurkunde gaan studeren, daar had ik me ook aangemeld, maar omdat ik zo’n sportfanaat was heb ik me tevens bij de HALO (academie voor lichamelijke opvoeding in Den Haag) opgegeven. Je moet weten dat de toelatingseisen daar zo zwaar waren dat maar één op de zeven werd toegelaten. Vooral de fysieke testen waren nogal heftig. Maar ik kwam er dus wel doorheen en daar was ik zo tevreden over dat ik de natuurkunde verder maar heb gelaten voor wat het was. Leuk en aardig allemaal, maar toen ik klaar was met die HALO-opleiding was er absoluut geen baan te vinden. Gymnastiekleraar was het voor de hand liggende beroep, maar de verplichting voor scholen zo’n vakleerkracht aan te stellen was net afgeschaft en als gevolg daarvan (bezuinigingen) hield het beroep bijna op te bestaan. Nou, ik heb het nog 10 dagen als badmeester geprobeerd, maar dat was toch niet wat ik zocht.

Tijdens de studie aan de HALO kreeg ik belangstelling voor inspanningsfysiologie en als onderdeel daarvan de trainingsleer. Op de VU heb ik me daarin verder gespecialiseerd en heb ik me ook verdiept in biochemie en medische informatica. Dat laatste vak stond toen (eind 80’er jaren) nog in de kinderschoenen, maar de ontwikkelingen gingen heel hard. Nog voor ik de opleiding aan de VU had afgerond werd ik, in het vierde jaar, gevraagd om, eerst parttime (0,7), aan de HALO les te gaan geven. Misschien wel vooral vanwege die speciale interesses. Daar zaten mensen die het belang ervan voor de toekomst hoog inschatten. Niet ten onrechte, naar al snel bleek. Er ontstond daar bij die HALO een soort adviescentrum voor sporters. Eerst voor de plaatselijke wielervereniging, maar al snel melden zich ook topsporters. Joop Poulus was daar toen de grote aanjager van en hij werd gesteund door de toenmalige directeur Henk Mijnsbergen.

Greg LeMond, meervoudig Tour de France winnaar en wereldkampioen bij de professionals, was de eerste echt bekende rijder die zich meldde. Hij zag het helemaal zitten om een persoonlijke coach te hebben die de gegevens van het SRM (vermogen meetsysteem op de fiets) interpreteert en gericht advies geeft. Hij vond het wàt jammer dat deze manier van begeleiding eigenlijk pas laat in zijn carrière mogelijk werd. “Als dit er was geweest voor ik dat jachtincident had gehad (hij werd per ongeluk beschoten) dan had ik veel meer kunnen bereiken!” dat zei hij een keer tegen me. Andere bekende namen die ik in de loop der tijd heb gecoacht zijn: Danny Nelissen, Christian van de Velde, David Millar, Tyler Farrar en Dan Martin. Je moet je voorstellen dat ik een oefenprogramma opstel, uitgaande van de basisconditie van de renner in kwestie en van het wedstrijdprogramma. Zo’n trainingsplan moet dan natuurlijk regelmatig aangepast worden. Dat gebeurt op basis van metingen die bij trainingen en wedstrijden worden gedaan en direct na afloop aan mij worden doorgezonden, via Internet. Ja, dat is nu heel makkelijk, maar in het begin was het een heel gedoe, hoor. Ik herinner me nog dat ik heb zitten knoeien met een programma dat PC-Anywhere heette en via instabiele telefoonlijnen naar de VS, waar Greg woonde. Man wat een gedoe, nu kan het gewoon met een Blackberry of zo en heb ik het onmiddellijk voor m’n neus.

Van het een kwam het ander. De RABO-ploeg meldde zich, of ik de jeugdploeg wilde helpen. Eerst met m’n testen en metingen, maar al snel kwamen daar de persoonlijke training en coaching bij. Vervolgens kwamen ook de amateurs mijn kant op. De training en coaching van die twee teams was ruimschoots een fulltime taak. Ik had inmiddels kinderen gekregen en die vragen ook aandacht. Ik heb toen eerst twee jaar buitengewoon verlof gekregen van de HALO en als het ware geëxperimenteerd met de rol van kleine zelfstandige. Daarna heb ik nog even geprobeerd om mijn nieuwe werk te combineren met één dag lesgeven, maar dat ging toch niet meer. Daar kwam bij dat ze er bij de HALO ook een beetje scheef tegenaan gingen kijken. Het was gedurende enige tijd best een interessant zijpad, ook voor de erin geïnteresseerde leerlingen, maar op een gegeven moment kwamen er mensen aan het roer die dit teveel een uitwas vonden. Toen ben ik met m’n eigen zaak verder gegaan. Ik kende Peter Verstappen die met dit gezondheidscentrum begon, vandaar dat ik wat ruimte hier bovenin kon huren.

Inmiddels werk ik samen met vijf jongere trainers, freelancers. We werken veel voor mensen die zeg maar op hun 35e of daaromtrent bedenken dat ze de conditie en hun sport een beetje uit het oog hebben verloren. En die dan echt iets bijzonders willen gaan doen, bijvoorbeeld in een beperkt aantal dagen naar Santiago de Compostella fietsen, ik noem maar wat. Die proberen we te helpen zich op zo’n onderneming voor te bereiden. Eerst een test om vast te stellen hoe ze hun conditie weer op peil moeten brengen en hoe ze die nog weer verder kunnen opvoeren, want ze willen tenslotte iets bijzonders gaan doen. Vaak zijn het clubjes van mensen die dat soort bijzondere inspanningen gaan ondernemen. Zondag heb ik zelf trouwens nog met zo’n clubje meegereden, 175 kilometer, met een gemiddelde snelheid van 35 per uur. (Als hij even later opstaat en naar mijn waarneming een beetje trekkebeent, wordt deze suggestie verontwaardigd van de hand gewezen. Wat denkt zo’n leunstoeltype wel!) Zelf begeleid ik een groep topsporters van de Amerikaanse profwielerploeg Garmin – Cervélo. Zakelijk gezien zijn top- en breedtesport voor ons ongeveer even belangrijk.

Adrie vertelt aanstekelijk enthousiast over zijn werk. Hij heeft ontzettende lol in zijn sporters en geniet van de vrijheid die de positie van zelfstandige met zich brengt. Maar hoe zit dat met de boekhouding, de klantencontacten en de PR? Heeft hij daar mensen voor? Hij schudt het hoofd.

‘Nee, dat doe ik allemaal zelf. Ja, dat is soms wel even een corvee, maar ja niemand kan de hele dag doorbrengen met alleen maar leuke dingen. Er is altijd wel iets dat je wat minder aanspreekt. Ik heb het heel goed geregeld met die website. Daarin heb ik echt heel veel geïnvesteerd, om het de sporters, coaches maar ook voor mezelf makkelijk te maken. PR is zó belangrijk, je moet constant aan de weg blijven timmeren. Niet alleen door persoonlijke contacten, hoewel die natuurlijk ook belangrijk blijven. Ik schrijf iedere 14 dagen een Nieuwsbrief en zorg dat er allerlei wetenswaardigs op de website staat. We hebben nu 11.000 unieke bezoekers per maand!’

Over de zorgen van het ondernemerschap krijg ik hem niet echt aan het klagen. Hij blijft het vrolijke en vrije van zijn bestaan benadrukken. Bij het afscheid wordt me ineens veel duidelijk. Hij ziet me kijken hoe hij het bonnetje van de koffie keurig wegstopt en reageert daarop als volgt.

‘Daar let ik altijd heel goed op, dat m’n financiële administratie in orde is. Heb ik van mijn vader geleerd. Die was veehandelaar en hij was bijgevolg de hele dag met contant geld in de weer, je snapt wel hoe dat gaat tussen boeren en handelaren. Hij zat elke avond alles te noteren en brak zich dan het hoofd over iets, een kleinigheid soms, dat hij blijkbaar in de drukte gemist had. Het moest kloppen, vond hij en zo’n goed voorbeeld neem je natuurlijk over.

Met een dergelijk voorbeeld voor ogen is iedere financiële administratie waarschijnlijk een makkie.

********************************
Meer informatie op: www.webtrainer.com
© 2011 Frits Hoorweg
powered by CJ2