archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Een rustig mens delen printen terug
Hans Dijkstal, jazz en de Vogelwijk Willem Minderhout

0714BS Dijkstal
Ik heb geen zin om Hans Dijkstal ideologisch te duiden. Bij de vraag of ik iemand mag of niet speelt de politieke voorkeur bij mij altijd een ondergeschikte rol. Ik heb alleen de pest aan schreeuwers en demagogen van welke kleur dan ook. Hans Dijkstal kon daar ook niet mee omgaan. Het kostte hem indertijd de kop als VVD-leider, maar daardoor steeg hij nog verder in mijn achting

Ik heb Hans Dijkstal op twee momenten iets beter leren kennen.

De eerste keer was in 2006. Met een aantal muziekvrienden waren we bezig om een stichting op te richten die zich zou wijden aan het programmeren van avant-gardejazz en geïmproviseerde muziek in Den Haag. Op dat gebied was in onze stad al jaren niets meer te doen en we wilden die lacune graag vullen. Als beginnend clubje wilden we pronken met een klinkend ‘comité van aanbeveling’. Het was niet zo moeilijk om dat te vullen met een rijtje bevriende progressieve cultuurpausen en politici. Dit leek me echter wat te eenzijdig en ik besloot ook Hans Dijkstal te vragen. Ik betwijfelde of hij een groot liefhebber was van de muziek die wij op het oog hadden – door sommigen denigrerend ‘piep-knor’ genoemd – maar hij was in ieder geval alles behalve de stereotype VVD-Dixielandliefhebber met een strooien hoedje op. Hans was een groot jazzliefhebber en een kenner, die bovendien – wat was ik daar jaloers op! – zeer behoorlijk met de tenorsax overweg kon.

Mijn vermoeden bleek juist. Dijkstal liet weten niet zo’n groot kenner van de ‘Mengelberg-school’ te zijn, maar hij vond het wel een heel interessant onderdeel van de jazzfamilie en hij deelde onze mening dat het belangrijk was dat ook dit soort muziek een plaats kreeg in het Haagse culturele aanbod. Kortom: hij trad toe tot ons comité van aanbeveling. Ik weet natuurlijk niet of het daar door komt, maar onze stichting – De Nieuwe Slag – kreeg subsidie en kon van start gaan. Met vallen en opstaan bestaan we nog steeds en we organiseren prachtige concerten. 1)

De tweede keer was in november 2008. Met een aantal buurtgenoten hadden we een boek over de geschiedenis van onze Haagse Vogelwijk geschreven. 2) Burgemeester van Aartsen, die wel het voorwoord geschreven had, kon helaas niet aanwezig zijn tijdens de presentatie. Hans Dijkstal, die in deze wijk is opgegroeid, leek mij een waardig alternatief. Gelukkig bleek hij een gaatje in zijn agenda vrij te hebben.

De presentatie van het boek, in de kantine van de tennisvereniging Houtrust, werd een waar spektakel. De hele buurt leek uitgelopen te zijn om een exemplaar te kunnen bemachtigen. Dijkstal kwam en bleek zich goed voorbereid te hebben. In plaats van een obligate speech gaf hij een mooie conference over zijn jeugd in de Vogelwijk. 3) Daarna verdween hij niet, maar bleef hij gezellig napraten.

Mijn vrienden van het Kaster Kwartet traden die avond op. Zij spelen Hot Club-jazz en standards, precies de Jazz waar Dijkstal van hield. Ik zag hem steeds met een schuin oog naar de band kijken, dus op een gegeven moment vroeg ik hem of hij niet mee wilde spelen. ‘Ja, dat is zo’n gedoe. Dan moet ik die zware koffer met mijn sax uit mijn auto halen’, antwoordde hij. ‘Dan ga ik hem toch even halen’, stelde ik voor. Meteen haalde hij zijn sleutels uit zijn zak en ik verdween op zoek naar zijn auto.

Het werd laat die avond! 4)
 
2) Hans Abbink, Cees van Beurden, Loes Meijer, Willem Minderhout, Dick van Rietschoten en Marjan Scheeres (2008), Een Oase aan Zee. Negentig Jaar Vogelwijk, Den Haag, De Nieuwe Haagse http://www.denieuwehaagsche.nl/detail.asp?Id=230
3) Hans Dijkstal over zijn jeugd in de Vogelwijk: http://www.youtube.com/watch?v=r2CHqmHcK4k
4) Hans Dijkstal speelt ‘All of me’ met het Kaster Kwartet http://www.youtube.com/watch?v=0HqY5ADWaBo&feature=related


© 2010 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Een rustig mens" -
Beschouwingen > Een rustig mens
Hans Dijkstal, jazz en de Vogelwijk Willem Minderhout
0714BS Dijkstal
Ik heb geen zin om Hans Dijkstal ideologisch te duiden. Bij de vraag of ik iemand mag of niet speelt de politieke voorkeur bij mij altijd een ondergeschikte rol. Ik heb alleen de pest aan schreeuwers en demagogen van welke kleur dan ook. Hans Dijkstal kon daar ook niet mee omgaan. Het kostte hem indertijd de kop als VVD-leider, maar daardoor steeg hij nog verder in mijn achting

Ik heb Hans Dijkstal op twee momenten iets beter leren kennen.

De eerste keer was in 2006. Met een aantal muziekvrienden waren we bezig om een stichting op te richten die zich zou wijden aan het programmeren van avant-gardejazz en geïmproviseerde muziek in Den Haag. Op dat gebied was in onze stad al jaren niets meer te doen en we wilden die lacune graag vullen. Als beginnend clubje wilden we pronken met een klinkend ‘comité van aanbeveling’. Het was niet zo moeilijk om dat te vullen met een rijtje bevriende progressieve cultuurpausen en politici. Dit leek me echter wat te eenzijdig en ik besloot ook Hans Dijkstal te vragen. Ik betwijfelde of hij een groot liefhebber was van de muziek die wij op het oog hadden – door sommigen denigrerend ‘piep-knor’ genoemd – maar hij was in ieder geval alles behalve de stereotype VVD-Dixielandliefhebber met een strooien hoedje op. Hans was een groot jazzliefhebber en een kenner, die bovendien – wat was ik daar jaloers op! – zeer behoorlijk met de tenorsax overweg kon.

Mijn vermoeden bleek juist. Dijkstal liet weten niet zo’n groot kenner van de ‘Mengelberg-school’ te zijn, maar hij vond het wel een heel interessant onderdeel van de jazzfamilie en hij deelde onze mening dat het belangrijk was dat ook dit soort muziek een plaats kreeg in het Haagse culturele aanbod. Kortom: hij trad toe tot ons comité van aanbeveling. Ik weet natuurlijk niet of het daar door komt, maar onze stichting – De Nieuwe Slag – kreeg subsidie en kon van start gaan. Met vallen en opstaan bestaan we nog steeds en we organiseren prachtige concerten. 1)

De tweede keer was in november 2008. Met een aantal buurtgenoten hadden we een boek over de geschiedenis van onze Haagse Vogelwijk geschreven. 2) Burgemeester van Aartsen, die wel het voorwoord geschreven had, kon helaas niet aanwezig zijn tijdens de presentatie. Hans Dijkstal, die in deze wijk is opgegroeid, leek mij een waardig alternatief. Gelukkig bleek hij een gaatje in zijn agenda vrij te hebben.

De presentatie van het boek, in de kantine van de tennisvereniging Houtrust, werd een waar spektakel. De hele buurt leek uitgelopen te zijn om een exemplaar te kunnen bemachtigen. Dijkstal kwam en bleek zich goed voorbereid te hebben. In plaats van een obligate speech gaf hij een mooie conference over zijn jeugd in de Vogelwijk. 3) Daarna verdween hij niet, maar bleef hij gezellig napraten.

Mijn vrienden van het Kaster Kwartet traden die avond op. Zij spelen Hot Club-jazz en standards, precies de Jazz waar Dijkstal van hield. Ik zag hem steeds met een schuin oog naar de band kijken, dus op een gegeven moment vroeg ik hem of hij niet mee wilde spelen. ‘Ja, dat is zo’n gedoe. Dan moet ik die zware koffer met mijn sax uit mijn auto halen’, antwoordde hij. ‘Dan ga ik hem toch even halen’, stelde ik voor. Meteen haalde hij zijn sleutels uit zijn zak en ik verdween op zoek naar zijn auto.

Het werd laat die avond! 4)
 
2) Hans Abbink, Cees van Beurden, Loes Meijer, Willem Minderhout, Dick van Rietschoten en Marjan Scheeres (2008), Een Oase aan Zee. Negentig Jaar Vogelwijk, Den Haag, De Nieuwe Haagse http://www.denieuwehaagsche.nl/detail.asp?Id=230
3) Hans Dijkstal over zijn jeugd in de Vogelwijk: http://www.youtube.com/watch?v=r2CHqmHcK4k
4) Hans Dijkstal speelt ‘All of me’ met het Kaster Kwartet http://www.youtube.com/watch?v=0HqY5ADWaBo&feature=related
© 2010 Willem Minderhout
powered by CJ2