archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Rogues Henk Klaren

1012VG Pirates
Piraten zijn mannen met een houten been en een zwart lapje voor één oog. Ze hebben oorbellen en een zwaard en zo’n pistool dat je na elk schot weer moet laden. Ze varen op romantische zeilschepen en ze lijken allemaal op Johnny Depp of Keith Richard. Leuke jongens.
Of het zijn doodarme Somalische ex-vissers van wie de visgronden door westerse vissersboten zijn leeggevist en die een leuke verdienste zien in het gijzelen van bemanningen van schepen die toevallig langs hun kusten varen. Enge mensen.
Men vraagt zich af of er over een jaar of honderd spannende films over die Somaliërs gemaakt zullen worden, of romantische liedjes. De toekomst is onzeker, maar ik denk dat er tegen die tijd veel Afrikaanse Jack Sparrows in de bioscopen te zien zullen zijn. Afgezien van de vraag of er dan nog bioscopen bestaan.
‘Onze’ Pirates if the Carribean waren natuurlijk ook vrij wanhopige figuren en bovendien niets en niemand ontziende bloeddorstige moordenaars. Op een schaal van weerzinwekkendheid waarschijnlijk nog een paar puntjes erger dan die Niloten met hun Kalashnikovs in van die lekke bootjes.
 
Dat gezegd hebbende, heb ik toch wel met enig plezier gekeken naar allerlei piratenfilms en natuurlijk ook naar de diverse afleveringen van Pirates of the Carribean. Maar het leukste van die serie films is wat mij betreft wel de muzikale spin-off ervan. Johnny Depp, Gore Verbinski en producer Hal Willner kwamen naar aanleiding van die films op het idee een album te maken met piratenballades, zeeliederen en shanties. En zes jaar geleden realiseerden ze dat ook: Rogue’s Gallery, Pirate Ballads, Sea Songs and Chanteys, heet dat product. Ik schreef daarover in de Leunstoel (Jrg. 4 nr. 4).
Er is nu een follow-up: Son of Rogues Gallery etc. etc. Nu zonder apostrof en ze weten nog steeds niet hoe ze shanties moeten spellen, las ik in een recensie, maar dat is niet belangrijk. Het is weer een zeer lollig album. Het vorige album heb ik cadeau gedaan aan mijn vriend Bert (nu landelijk bekend van The Golden Oldies). Die zingt ook in het Schevenings Shantykoor en het leek me dat ze wel wat inspiratie konden gebruiken bij de repertoirekeus. Alle shantykoren zingen de dezelfde nummers en enige originaliteit kan geen kwaad. Ik heb overigens zelf natuurlijk wel een kopietje gehouden.

Ik wist al een poosje van het verschijnen van Son of.. en ben diverse malen naar de platenboer gewandeld om te kijken of hij er was, maar platenboeren zijn geen platenboeren meer. En bestellen kan je zelf en dus heb ik hem nu binnen. Het is weer smullen. Waar te beginnen? Het zijn 36 nummers en je struikelt over de beroemdheden. Tom Waits, Keith Richards (samen in Shenandoah) en Shane MacGowan (Leaving of Liverpool) moeten genoemd worden. Producer Willner wilde ze voor het eerste album al hebben, maar dat ging om allerlei redenen niet door. Nu is het wel gelukt en Shenandoah is één van de hoogtepunten. Willner houdt kennelijk van dat lied, het stond in een andere versie ook op het eerste album. Leaving of Liverpool is trouwens ook niet mis. Depp en Verbinski spelen er zelf op mee. Op Pirate Jenny (Seeräuberjenny van Brecht en Weil uit de Dreigroschenoper) bromt Nick Cave op de achtergrond bij het doordringende stemgeluid van bluespunker Shilpa Ray, geweldig. Kate& Anna McGarrigle – het moet een oude opname zijn – zingen bescheiden achter Marianne Faithfull (bas!) in Flandyke Shore.  
 
Son of… is een erg afwisselend album, maar wel met een soort van rode draad. Om te beginnen kun je horen dat de muzikanten er plezier in hebben. Verder kom je veel vergelijkbare eenvoudige arrangementen tegen met bij het soort liederen horend instrumentarium, zoals orgeltjes en accordeons, veel gebruik van de bass-drum ook. Een uitzondering – nog even afgezien van de enkele a-capella gezongen of gesproken tracks – is Todd Rundgren’s Rolling to old Maui. Een leuk lied en het begint ook wel aardig, maar die disco-dreun hoort niet, vind ik.

Maar verder niks dan goeds: Iggy Pop komt twee keer aan bod: Dreadnought en Asshole rules the Navy, lachen! Die man heeft ook echt de stem voor shanties! En Beth Orton met Bamboo (River come down)…. , oei!

Het gerucht gaat dat er weer een derde album in voorbereiding is, hhmmm!
 
 
*******************************
Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren


© 2013 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Rogues Henk Klaren
1012VG Pirates
Piraten zijn mannen met een houten been en een zwart lapje voor één oog. Ze hebben oorbellen en een zwaard en zo’n pistool dat je na elk schot weer moet laden. Ze varen op romantische zeilschepen en ze lijken allemaal op Johnny Depp of Keith Richard. Leuke jongens.
Of het zijn doodarme Somalische ex-vissers van wie de visgronden door westerse vissersboten zijn leeggevist en die een leuke verdienste zien in het gijzelen van bemanningen van schepen die toevallig langs hun kusten varen. Enge mensen.
Men vraagt zich af of er over een jaar of honderd spannende films over die Somaliërs gemaakt zullen worden, of romantische liedjes. De toekomst is onzeker, maar ik denk dat er tegen die tijd veel Afrikaanse Jack Sparrows in de bioscopen te zien zullen zijn. Afgezien van de vraag of er dan nog bioscopen bestaan.
‘Onze’ Pirates if the Carribean waren natuurlijk ook vrij wanhopige figuren en bovendien niets en niemand ontziende bloeddorstige moordenaars. Op een schaal van weerzinwekkendheid waarschijnlijk nog een paar puntjes erger dan die Niloten met hun Kalashnikovs in van die lekke bootjes.
 
Dat gezegd hebbende, heb ik toch wel met enig plezier gekeken naar allerlei piratenfilms en natuurlijk ook naar de diverse afleveringen van Pirates of the Carribean. Maar het leukste van die serie films is wat mij betreft wel de muzikale spin-off ervan. Johnny Depp, Gore Verbinski en producer Hal Willner kwamen naar aanleiding van die films op het idee een album te maken met piratenballades, zeeliederen en shanties. En zes jaar geleden realiseerden ze dat ook: Rogue’s Gallery, Pirate Ballads, Sea Songs and Chanteys, heet dat product. Ik schreef daarover in de Leunstoel (Jrg. 4 nr. 4).
Er is nu een follow-up: Son of Rogues Gallery etc. etc. Nu zonder apostrof en ze weten nog steeds niet hoe ze shanties moeten spellen, las ik in een recensie, maar dat is niet belangrijk. Het is weer een zeer lollig album. Het vorige album heb ik cadeau gedaan aan mijn vriend Bert (nu landelijk bekend van The Golden Oldies). Die zingt ook in het Schevenings Shantykoor en het leek me dat ze wel wat inspiratie konden gebruiken bij de repertoirekeus. Alle shantykoren zingen de dezelfde nummers en enige originaliteit kan geen kwaad. Ik heb overigens zelf natuurlijk wel een kopietje gehouden.

Ik wist al een poosje van het verschijnen van Son of.. en ben diverse malen naar de platenboer gewandeld om te kijken of hij er was, maar platenboeren zijn geen platenboeren meer. En bestellen kan je zelf en dus heb ik hem nu binnen. Het is weer smullen. Waar te beginnen? Het zijn 36 nummers en je struikelt over de beroemdheden. Tom Waits, Keith Richards (samen in Shenandoah) en Shane MacGowan (Leaving of Liverpool) moeten genoemd worden. Producer Willner wilde ze voor het eerste album al hebben, maar dat ging om allerlei redenen niet door. Nu is het wel gelukt en Shenandoah is één van de hoogtepunten. Willner houdt kennelijk van dat lied, het stond in een andere versie ook op het eerste album. Leaving of Liverpool is trouwens ook niet mis. Depp en Verbinski spelen er zelf op mee. Op Pirate Jenny (Seeräuberjenny van Brecht en Weil uit de Dreigroschenoper) bromt Nick Cave op de achtergrond bij het doordringende stemgeluid van bluespunker Shilpa Ray, geweldig. Kate& Anna McGarrigle – het moet een oude opname zijn – zingen bescheiden achter Marianne Faithfull (bas!) in Flandyke Shore.  
 
Son of… is een erg afwisselend album, maar wel met een soort van rode draad. Om te beginnen kun je horen dat de muzikanten er plezier in hebben. Verder kom je veel vergelijkbare eenvoudige arrangementen tegen met bij het soort liederen horend instrumentarium, zoals orgeltjes en accordeons, veel gebruik van de bass-drum ook. Een uitzondering – nog even afgezien van de enkele a-capella gezongen of gesproken tracks – is Todd Rundgren’s Rolling to old Maui. Een leuk lied en het begint ook wel aardig, maar die disco-dreun hoort niet, vind ik.

Maar verder niks dan goeds: Iggy Pop komt twee keer aan bod: Dreadnought en Asshole rules the Navy, lachen! Die man heeft ook echt de stem voor shanties! En Beth Orton met Bamboo (River come down)…. , oei!

Het gerucht gaat dat er weer een derde album in voorbereiding is, hhmmm!
 
 
*******************************
Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren
© 2013 Henk Klaren
powered by CJ2