Kort na nine-eleven verscheen in de Verenigde Staten een lijst van liedjes met twijfelachtige teksten (‘questionable lyrics’). De lijst werd verspreid door Clear Channel Communications Inc., een massamedia holding company en onder meer de grootste eigenaar van (groepen van) radiostations in de Verenigde Staten. Ze bezitten 850 radiostations met zo’n 110 miljoen luisteraars

Na nine-eleven pasten veel radiostations hun programmering aan de omstandigheden aan en al spoedig ontstond het gerucht dat genoemde lijst bestond. Dat bleek te kloppen. De lijst was verzonden naar 1200 radiostations en bevatte 165 liedjes. Er was geen sprake van een verbod om de liedjes te laten horen, maar een suggestie: ‘songs that stations might not want to play after the attacks’. Zo’n vorm van bijna-censuur hoort natuurlijk helemaal niet, maar gekker is misschien nog dat van sommige liedjes op de lijst volstrekt niet te begrijpen is waarom die een probleem zouden kunnen vormen. Kijk zelf maar: klik hier.

Ik was bijvoorbeeld erg verbaasd dat Let’s get together van The Youngbloods er op stond. Als er nou één lief liedje is…. . Neem het refrein:

C'mon people now,
Smile on your brother
Ev'rybody get together
Try and love one another right now

Van de teksten van de coupletjes valt wat mij betreft geen chocola te maken, maar kwaad zie ik er bepaald niet in.

Merkwaardig is ook, dat alleen de versie van The Youngbloods op de lijst figureert. Er zijn veel meer versies van, al is die van The Youngbloods het bekendst geworden*. Dàt er zo veel versies zijn is niet toevallig. Sommigen beschouwen Let’s get together als hét lied dat de zestiger jaren definieert. Dat schrijft Alec Palao in de toelichtende tekst bij het nummer in het prachtige boekwerk (met vier CD’s) Love is the Song we sing, San Francisco Nuggets 1965-1970. Als die Alec gelijk heeft is het niet zo goed te begrijpen waarom vandaag de dag de sixties worden gezien als de bron van het verwerpelijke individualisme van vandaag de dag, maar weet zo’n muziekschrijver veel. De eerste CD van Love is the song we sing begint met de versie van de schrijver. De laatste CD eindigt met The Youngbloods.

Die schrijver van het nummer is ene Chester Powers, een – naar het schijnt – nogal ruw type (vreemd genoeg), die opereerde onder het pseudoniem Dino Valenti. Vraag me niet waarom. Zijn eigen opname – uit 1964 – werd pas in 1996 uitgebracht. Valenti werkte veel samen met de toen roemruchte Quicksilver Messenger Service. De namen van die groepen in die tijd …..

De eerste versie van Let’s get together die op de plaat werd gezet was van het Kingston Trio, een wat brave folkgroep, die een grote hit had met Tom Dooley. Ik moet bekennen dat het bandje waar ik in die tijd deel van uit maakte dat laatste nummer op het repertoire had. Nou ja.

Ik ken Let’s get together vooral van de Jefferson Airplane, ook een goeie cover. Er zijn tientallen andere, zoals die van David Crosby en die van Linda Ronstadt toen ze nog bij de Stone Poneys zat.

Ach, het is een mooi nummer, luister naar The Youngbloods: Let's get together .

 

* Deze versie staat ook op de soundtrack van de film Forrest Gump, ook een soort overzicht van de sixties.

 

*****************

Plaatjes: Henk Klaren