Hoewel het alweer een poosje geleden is, kom ik toch nog even terug op het Europees kampioenschap voetbal. Het was een ramp natuurlijk en dat wordt in de toekomst alleen maar erger nu de enige coach die er niet in geslaagd is met het Nederlands elftal de eindronde van een groot toernooi te halen opnieuw is aangesteld. Waarom doet die man me steeds zo aan Mart Smeets denken?

Misschien alleen maar omdat ze bij mij een enigszins vergelijkbaar soort ergernis opwekken.

Ach, we hadden van Denemarken kunnen winnen, kansen genoeg. We hadden zelfs met wat geluk tegen Duitsland gelijk kunnen spelen, maar tegen Portugal waren we kansloos. Dan waren we derde geworden in de poule en ook uitgeschakeld.

Ik zit nog wel een beetje met de vraag waarom Robben in de tweede helft tegen Portugal, toen hij eindelijk op links stond, nooit buitenom ging voor de voorzet. Hij bleef maar naar binnen draaien voor het schot. Maar dan krijgt hij hem voor de verkeerde rechtervoet!

De lezer heeft het in de gaten: ik heb tijdens het EK meer op het voetbal gelet dan op de muziek. Dat lijkt voor de hand te liggen, maar later las ik bij diverse columnisten dat er sprake was van een opvallende officiële EK-tune: Seven Nation Army van The White Stripes. The White Stripes was een tweepersoonsband van Jack en Meg White. Meg is niet Jacks’ zus maar zijn ex. Zijn tweede huwelijk is ook al op de klippen. Hij speelt nog in The Raconteurs en the Dead Weather en doet ook veel solowerk. Ik had White nooit zo scherp op mijn netvlies en toen ik met vrienden over hem sprak hadden die zelfs nog nooit van het gehoord. Toch is hij één van de toonaangevende gitaristen in de hedendaagse popmuziek. Onlangs zag ik een documentaire waarin hij tezamen met Jimmy Page (Led Zeppelin) en The Edge (U2), legendarische gitaristen uit eerdere generaties, speelde en sprak over het vak. Geweldig was dat.

Seven Nation Army is zo’n nummer met een dwingende riff. Eigenlijk erg geschikt als herkenningstune, al was-ie me tijdens het EK niet opgevallen. Te veel aandacht voor het voetbal of zoiets. Het is op zich een heel eenvoudig stukje. Iedere beginnende gitarist kan hem in een kwartiertje leren:

e-------------------------------=-----------|

C#------------------------------------------|

A-------------------------------------------|

E-------------------------------------------|

A---7----7----10----7----5----3----2--------|

E-------------------------------------------|

8x

Alles op de A-snaar. Had bij normale stemming ook op de A- én de D-snaar gekund, maar zoals aan de tab te zien is gebruikt Jack White voor dit nummer een heel andere stemming.

Eenvoudige, herkenbare riffs kunnen geweldig goed werken. Een mooi voorbeeld is natuurlijk Smoke on the Water van Deep Purple. Ik schreef daar al eerder over (Jrg 9, nr. 15).

Het allerbeste voorbeeld is wat mij betreft Satisfaction van The Rolling Stones:

E-|----------------------------------------------|

B-|----------------------------------------------|

G-|----------------------------------------------|

D-|----------------------------------------------|

A-|-2--2----2--4--5----5--5--4--2--2-------------|

E-|----------------------------------------------|

Ook simpel en ook alleen op de A-snaar. In mijn toenmalige nogal deftige buurt in Utrecht werd die riff loeihard gespeeld op een elektrische gitaar in de tuin bij één van de buren. Dat was om te vieren dat het Nederlands voetbalelftal gewonnen had. Toen wel.

Abonneert u op de Nieuwsbrief.

Ga naar: www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php