archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
50 jaar 'Oh Lonesome Me' Henk Klaren

0615VG Dserie
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De evolutie van een lied
 
Niet zo lang geleden liep ik Plato in Den Haag binnen. Was vroeger een mooie winkel. Het pand staat te huur. De winkel is nu in een veel kleiner pand aan de overkant gevestigd. Alles wordt minder. Ik herinner me nog dat er twéé Plato’s in Den Haag waren. Boudisque in Amsterdam is ook al weg en het Utrechtse Staffhorst is nu Boudisque geworden. Utrecht heeft nog wel een goeie Plato (hoop ik) met een kelder vol interessante aanbiedingen in de wat-minder-courante-maar-toch-leuk categorie.

Maar goed.
Ik liep dus die Plato binnen en hoorde hartverscheurende muziek. Een duet met een mannen- en een vrouwenstem, waarin ik Lucinda Williams meende te herkennen. Lucinda, toch wel één van mijn favoriete zangeressen. Ik vroeg het aan zo’n jongen die daar werkte, maar hij wist het niet. Wél dat het om een CD van ene M. Ward ging: Hold Time. Hij keek nog even in het bij de CD behorende boekje, maar kon zo gauw alleen Zooey Deschanel vinden als vrouwelijke stem. Had ik nog nooit van gehoord. Ook niet van M. Ward trouwens.
Thuisgekomen gelijk het onvolprezen Google ingeschakeld en jawel! Lucinda zingt mee op één van de nummers en wel op: Oh Lonesome Me. Ik ben dus toch maar terug naar de winkel gegaan en heb de CD aangeschaft. Ook behalve Oh Lonesome me is het een heel pruimbare plaat. Allemaal eigen nummers, behalve Oh Lonesome Me, I’m a Fool to Want You en een trage versie van Rave On, bekend van Buddy Holly.
 
M. Ward (hij heet eigenlijk Matt, maar in zijn artiestennaam gebruikt hij alleen zijn eerste voorletter, nou ja) en Lucinda Williams maken van Oh Lonesome Me een heel traag, langdurig nummer. Het duurt wel acht minuten. Het heeft een sfeer die bij de tekst past. Droevig en vooral éénzaam.
Bij de oorspronkelijke uitvoering was dat anders. Ik kende het nummer natuurlijk al lang (wie niet tenslotte) en associeerde het altijd met Roy Orbison. Die was immers ook altijd zo eenzaam. Maar het is van Don Gibson en het dateert uit 1958. Orbison heeft wel een heel album met Gibson-liedjes opgenomen (heel triest allemaal, vrouwelijke ontrouw, je kent dat), maar Oh Lonesome Me, staat daar niet op.
 
De Gibson-versie is up-tempo en klínkt heel vrolijk. Tsja, op een vrolijke manier zingen van I can’t get over how she set me free, oh lonesome me doet wat vreemd aan. Maar ze doen het bijna állemaal en hele regimenten hebben het op enigerlei wijze gecoverd. Loretta Lynn in de0615VG Platoos Muppetshow met een hele troep Muppets als achtergrondkoortje, Dolly Parton met Juice Newton (in diens TV-show) en Jimmy Reed met een special appearance van Miss Piggy. Crystal Gayle, Kay Starr (half tempo), Eydie Gormé (met een heleboel blazers op de achtergrond), Roger Miller, Sammy Davis jr., Johnny Cash met het gebruikelijke motorbootje in de begeleiding. Je kunt het zo gek niet verzinnen: een Zweedse rock-groep, een Filippijnse gitaargroep in de stijl van The Shadows, Chet Atkins, instrumentaal én samen met Don Gibson zelf. Duitsers ook, Wanda Jackson ín het Duits… . Selfs Sacha Distel heeft volgens sommigen iets gedaan op de melodie. Dat schijnt Oh Quelle Nuit te heten. Dat wordt tenminste ergens beweerd, maar het zou ook om Oh What a Night kunnen gaan. Lijkt me waarschijnlijker. Niettemin: Oh Lonesome Me behoort tot de grote klassiekers van de country- en popmuziek. En dan heb ik nog láng niet alle uitvoeringen genoemd, zoals die van de Kentucky Headhunters, die een soort parodie hebben gezet op hun album Pickin’ on Nashville.
 
De enige écht langzame en dus ook muzikaal droevige versie tot nu toe is van Neil Young. Ja, en natuurlijk de lui die hém dan weer nadoen. Dan spreek je van covers van de Neil Young-versie. Ingewikkeld.
Op mijn zoektocht naar de achtergronden van het lied vond ik Bob Luman misschien wel de leukste. Maar ook Southern Culture On The Skids vond ik leuk. En ik moet natuurlijk de Nederlandse Walkers niet vergeten. Met zang van René Innemee, onze eigen Rod Stewart.
Southern Culture tc. (ook wel SCOTS) is een maf Amerikaans countrybandje dat vrolijke covers maak. Althans dat doen ze op het enige (hun eerste) album dat ik van ze heb gescoord: Countrypolitan Favorites. Daar staat ook een cover op van Muswell Hillbillies van de Kinks. Heel geestig: een ironisch nummer dat gaat over Londense country-groepen in de wijk Muswell Hill, gecoverd door een groep uit North-Carolina en As American as Apple Pie.
Bob Luman had een grote hit met Let’s Think About Living. Hij is in 1978 overleden aan longontsteking, op 41-jarige leeftijd. Zijn versie, met sterke doo-wop-invloeden, vind ik ook heel leuk.
Maar na vijftig jaar hebben M. Ward en Lucinda Williams toch weer een heel nieuwe dimensie aan OLM gegeven. Hun trage versie is nu eens geen cover van de Neil Young-versie, maar een klein kunstwerk op zich.
Het resultaat van de evolutie van een lied?
 
**********************************
Abonneer u op de Nieuwsbrief.



© 2009 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
50 jaar 'Oh Lonesome Me' Henk Klaren
0615VG Dserie
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De evolutie van een lied
 
Niet zo lang geleden liep ik Plato in Den Haag binnen. Was vroeger een mooie winkel. Het pand staat te huur. De winkel is nu in een veel kleiner pand aan de overkant gevestigd. Alles wordt minder. Ik herinner me nog dat er twéé Plato’s in Den Haag waren. Boudisque in Amsterdam is ook al weg en het Utrechtse Staffhorst is nu Boudisque geworden. Utrecht heeft nog wel een goeie Plato (hoop ik) met een kelder vol interessante aanbiedingen in de wat-minder-courante-maar-toch-leuk categorie.

Maar goed.
Ik liep dus die Plato binnen en hoorde hartverscheurende muziek. Een duet met een mannen- en een vrouwenstem, waarin ik Lucinda Williams meende te herkennen. Lucinda, toch wel één van mijn favoriete zangeressen. Ik vroeg het aan zo’n jongen die daar werkte, maar hij wist het niet. Wél dat het om een CD van ene M. Ward ging: Hold Time. Hij keek nog even in het bij de CD behorende boekje, maar kon zo gauw alleen Zooey Deschanel vinden als vrouwelijke stem. Had ik nog nooit van gehoord. Ook niet van M. Ward trouwens.
Thuisgekomen gelijk het onvolprezen Google ingeschakeld en jawel! Lucinda zingt mee op één van de nummers en wel op: Oh Lonesome Me. Ik ben dus toch maar terug naar de winkel gegaan en heb de CD aangeschaft. Ook behalve Oh Lonesome me is het een heel pruimbare plaat. Allemaal eigen nummers, behalve Oh Lonesome Me, I’m a Fool to Want You en een trage versie van Rave On, bekend van Buddy Holly.
 
M. Ward (hij heet eigenlijk Matt, maar in zijn artiestennaam gebruikt hij alleen zijn eerste voorletter, nou ja) en Lucinda Williams maken van Oh Lonesome Me een heel traag, langdurig nummer. Het duurt wel acht minuten. Het heeft een sfeer die bij de tekst past. Droevig en vooral éénzaam.
Bij de oorspronkelijke uitvoering was dat anders. Ik kende het nummer natuurlijk al lang (wie niet tenslotte) en associeerde het altijd met Roy Orbison. Die was immers ook altijd zo eenzaam. Maar het is van Don Gibson en het dateert uit 1958. Orbison heeft wel een heel album met Gibson-liedjes opgenomen (heel triest allemaal, vrouwelijke ontrouw, je kent dat), maar Oh Lonesome Me, staat daar niet op.
 
De Gibson-versie is up-tempo en klínkt heel vrolijk. Tsja, op een vrolijke manier zingen van I can’t get over how she set me free, oh lonesome me doet wat vreemd aan. Maar ze doen het bijna állemaal en hele regimenten hebben het op enigerlei wijze gecoverd. Loretta Lynn in de0615VG Platoos Muppetshow met een hele troep Muppets als achtergrondkoortje, Dolly Parton met Juice Newton (in diens TV-show) en Jimmy Reed met een special appearance van Miss Piggy. Crystal Gayle, Kay Starr (half tempo), Eydie Gormé (met een heleboel blazers op de achtergrond), Roger Miller, Sammy Davis jr., Johnny Cash met het gebruikelijke motorbootje in de begeleiding. Je kunt het zo gek niet verzinnen: een Zweedse rock-groep, een Filippijnse gitaargroep in de stijl van The Shadows, Chet Atkins, instrumentaal én samen met Don Gibson zelf. Duitsers ook, Wanda Jackson ín het Duits… . Selfs Sacha Distel heeft volgens sommigen iets gedaan op de melodie. Dat schijnt Oh Quelle Nuit te heten. Dat wordt tenminste ergens beweerd, maar het zou ook om Oh What a Night kunnen gaan. Lijkt me waarschijnlijker. Niettemin: Oh Lonesome Me behoort tot de grote klassiekers van de country- en popmuziek. En dan heb ik nog láng niet alle uitvoeringen genoemd, zoals die van de Kentucky Headhunters, die een soort parodie hebben gezet op hun album Pickin’ on Nashville.
 
De enige écht langzame en dus ook muzikaal droevige versie tot nu toe is van Neil Young. Ja, en natuurlijk de lui die hém dan weer nadoen. Dan spreek je van covers van de Neil Young-versie. Ingewikkeld.
Op mijn zoektocht naar de achtergronden van het lied vond ik Bob Luman misschien wel de leukste. Maar ook Southern Culture On The Skids vond ik leuk. En ik moet natuurlijk de Nederlandse Walkers niet vergeten. Met zang van René Innemee, onze eigen Rod Stewart.
Southern Culture tc. (ook wel SCOTS) is een maf Amerikaans countrybandje dat vrolijke covers maak. Althans dat doen ze op het enige (hun eerste) album dat ik van ze heb gescoord: Countrypolitan Favorites. Daar staat ook een cover op van Muswell Hillbillies van de Kinks. Heel geestig: een ironisch nummer dat gaat over Londense country-groepen in de wijk Muswell Hill, gecoverd door een groep uit North-Carolina en As American as Apple Pie.
Bob Luman had een grote hit met Let’s Think About Living. Hij is in 1978 overleden aan longontsteking, op 41-jarige leeftijd. Zijn versie, met sterke doo-wop-invloeden, vind ik ook heel leuk.
Maar na vijftig jaar hebben M. Ward en Lucinda Williams toch weer een heel nieuwe dimensie aan OLM gegeven. Hun trage versie is nu eens geen cover van de Neil Young-versie, maar een klein kunstwerk op zich.
Het resultaat van de evolutie van een lied?
 
**********************************
Abonneer u op de Nieuwsbrief.

© 2009 Henk Klaren
powered by CJ2