archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Dixie Chicks Henk Klaren

Toen ik voor het eerst van ze hoorde dacht ik dat het van die foute countrydames waren, de Dixie Chicks. Dixie, dat associeer je toch een beetje met ultrarechts zuidelijk Amerika. Rassendiscriminatie, de Confederacy als tempo doeloe, particulier wapenbezit, conservatieve republikeinen, de broers Bush. Dat soort vooroordelen. En ondanks Austin en het SXSW-festival – waar ik éigenlijk nog een keer naar toe moet – en ondanks Kinky Friedman, worden die vooroordelen wel een beetje bevestigd in het verhaal over de Dixie Chicks. Maar niet waar het de dames zelf betreft. Weinig is minder waar!

De Dixie Chick zijn drie dames uit Texas: Natalie Maines, Martie Maguire en Emily Robison. De laatste twee zijn zussen, oorspronkelijk heetten ze Erwin. Natalie is de lead zangeres, de zussen zingen de koortjes enzo. Alle drie spelen ze diverse instrumenten. Natalie speelt gitaar en basgitaar. Martie en Emily zijn echte multi-instrumentalisten. De eerste was oorspronkelijk vooral countryvioliste (ze won daar ook allerlei prijzen mee), maar speelt inmiddels ook gitaar, viola en mandoline. Haar zus speelt vooral banjo en dobro (dat is zo’n metalen gitaar, mooi), maar ook gitaar, accordeon en sitar. Ga d’r maar aan staan! Ze schrijven zelf ook songs, maar ze gebruiken voor hun albums en optredens ook liedjes van anderen. Dat vind ik vaak verstandig. Het leidt tot meer afwisseling en soms tot herkenbaarheid, als het om bekende liedjes gaat. Het is leuk om eens een andere uitvoering van een meer of minder bekend lied te horen. Een mooi voorbeeld is de uitvoering van de Chicks van Landslide van Stevie Nicks van Fleetwod Mac. Bij een gelegenheid (Divas Live in Las Vegas, 2002) heeft Stevie Nicks het ook nog uitgevoerd mét de Chicks. Te vinden op Youtube.

Het zijn eigenwijze, kritische types. Vooral Natalie Maines, maar de anderen steunen haar door dik en dun. Beroemd/berucht is Maines’ uitspraak, dat ze zich schaamde voor het feit dat president Bush uit Texas kwam. Letterlijk: ‘Just so you know, we’re on the good side with y’all. We do not want this war, this violence, and we are ashamed that de President of the United States is from Texas’. Dat gebeurde in Londen (‘y’all’) en ging over Irak.
Dat leidde tot een boycot op de meeste countryradiostations en een enorme ophef, tot doodsbedreigingen en ‘platenverbrandingen’ aan toe. Zelfs Bush zelf leverde commentaar (iets in de trant van dat ze natuurlijk mochten zeggen wat ze wilden, maar dat ze dan0612VG Chicks cover ook niet moesten zeuren over de gevolgen in termen van platenverkoop). Springsteen steunde de Chicks en min of meer verrassend countryster Merle Haggard ook. En dat was toch de man van Okie from Muskogee uit de Vietnam-tijd (‘We don’t burn our draftcards down on Mainstreet’).

In een onlangs op TV uitgezonden documentaire over de Chicks zag je een opname van een concert in Londen, een jaar of zo later. Maines zei met een vileine lach: ‘We’re back on de scène of the crime,’ en ze herhaalde haar uitspraak over Bush. Lef! Geweldig!
De onafhankelijke opstelling kwam niet uit de lucht vallen. Eerder al werden nummers door de countrystations geboycot, zoals Sin Wagon (de term ‘mattress dancing’ viel verkeerd) en Goodbye Earl, over de moord op een gewelddadige echtgenoot. Later leverden ze kritiek op de countryradiostations omdat die te conservatief zouden programmeren in Long Time Gone.

Naast genoemde documentaire heb ik een DVD gezien van hun grote tournee in 2003. Mét visuele hulp komt de muziek makkelijker over dan alleen luisterend naar CD’s. Inmiddels heb ik drie DVD’s verworven: Fly uit 1999, Home uit 2002 en Taking the Long Way uit 2006. Fly klinkt van de drie het meest countryachtig. Het doet hier en daar wat denken aan Sweetheart of the Rodeo van de Byrds. Home bevat Landslide en kan alleen daarom al niet meer stuk. Met Taking the Long Way komen de Chicks (nog) wat meer in het mainstream popidioom terecht. Zo van: als de countrywereld ons niet wil dan doen we toch wat anders. En in de productie zitten soms van die vierkante meters strijkers. Dat past er voor mijn gevoel niet zo bij. Hier en daar doet het ook wat aan het recente werk van Ilse De Lange denken. Op die hitjes ben ik niet zo dol. Voordeel is wel dat je bij de Dixie Chicks geen Twents accent door het Engels heen hoort. Maar al met al blijft het best lekker. Eén van de zussen zei in de TV-documentaire: ‘It’s still the same old country music that I love’. En zo is het maar net, de banjo en de fiddle zijn niet weg.
 
(Eerder schreef Hans Knegtmans over de Dixie Chicks in De Leunstoel. Zie Jrg 4, Nr 11.)
 
*********************************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.


© 2009 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Dixie Chicks Henk Klaren
Toen ik voor het eerst van ze hoorde dacht ik dat het van die foute countrydames waren, de Dixie Chicks. Dixie, dat associeer je toch een beetje met ultrarechts zuidelijk Amerika. Rassendiscriminatie, de Confederacy als tempo doeloe, particulier wapenbezit, conservatieve republikeinen, de broers Bush. Dat soort vooroordelen. En ondanks Austin en het SXSW-festival – waar ik éigenlijk nog een keer naar toe moet – en ondanks Kinky Friedman, worden die vooroordelen wel een beetje bevestigd in het verhaal over de Dixie Chicks. Maar niet waar het de dames zelf betreft. Weinig is minder waar!

De Dixie Chick zijn drie dames uit Texas: Natalie Maines, Martie Maguire en Emily Robison. De laatste twee zijn zussen, oorspronkelijk heetten ze Erwin. Natalie is de lead zangeres, de zussen zingen de koortjes enzo. Alle drie spelen ze diverse instrumenten. Natalie speelt gitaar en basgitaar. Martie en Emily zijn echte multi-instrumentalisten. De eerste was oorspronkelijk vooral countryvioliste (ze won daar ook allerlei prijzen mee), maar speelt inmiddels ook gitaar, viola en mandoline. Haar zus speelt vooral banjo en dobro (dat is zo’n metalen gitaar, mooi), maar ook gitaar, accordeon en sitar. Ga d’r maar aan staan! Ze schrijven zelf ook songs, maar ze gebruiken voor hun albums en optredens ook liedjes van anderen. Dat vind ik vaak verstandig. Het leidt tot meer afwisseling en soms tot herkenbaarheid, als het om bekende liedjes gaat. Het is leuk om eens een andere uitvoering van een meer of minder bekend lied te horen. Een mooi voorbeeld is de uitvoering van de Chicks van Landslide van Stevie Nicks van Fleetwod Mac. Bij een gelegenheid (Divas Live in Las Vegas, 2002) heeft Stevie Nicks het ook nog uitgevoerd mét de Chicks. Te vinden op Youtube.

Het zijn eigenwijze, kritische types. Vooral Natalie Maines, maar de anderen steunen haar door dik en dun. Beroemd/berucht is Maines’ uitspraak, dat ze zich schaamde voor het feit dat president Bush uit Texas kwam. Letterlijk: ‘Just so you know, we’re on the good side with y’all. We do not want this war, this violence, and we are ashamed that de President of the United States is from Texas’. Dat gebeurde in Londen (‘y’all’) en ging over Irak.
Dat leidde tot een boycot op de meeste countryradiostations en een enorme ophef, tot doodsbedreigingen en ‘platenverbrandingen’ aan toe. Zelfs Bush zelf leverde commentaar (iets in de trant van dat ze natuurlijk mochten zeggen wat ze wilden, maar dat ze dan0612VG Chicks cover ook niet moesten zeuren over de gevolgen in termen van platenverkoop). Springsteen steunde de Chicks en min of meer verrassend countryster Merle Haggard ook. En dat was toch de man van Okie from Muskogee uit de Vietnam-tijd (‘We don’t burn our draftcards down on Mainstreet’).

In een onlangs op TV uitgezonden documentaire over de Chicks zag je een opname van een concert in Londen, een jaar of zo later. Maines zei met een vileine lach: ‘We’re back on de scène of the crime,’ en ze herhaalde haar uitspraak over Bush. Lef! Geweldig!
De onafhankelijke opstelling kwam niet uit de lucht vallen. Eerder al werden nummers door de countrystations geboycot, zoals Sin Wagon (de term ‘mattress dancing’ viel verkeerd) en Goodbye Earl, over de moord op een gewelddadige echtgenoot. Later leverden ze kritiek op de countryradiostations omdat die te conservatief zouden programmeren in Long Time Gone.

Naast genoemde documentaire heb ik een DVD gezien van hun grote tournee in 2003. Mét visuele hulp komt de muziek makkelijker over dan alleen luisterend naar CD’s. Inmiddels heb ik drie DVD’s verworven: Fly uit 1999, Home uit 2002 en Taking the Long Way uit 2006. Fly klinkt van de drie het meest countryachtig. Het doet hier en daar wat denken aan Sweetheart of the Rodeo van de Byrds. Home bevat Landslide en kan alleen daarom al niet meer stuk. Met Taking the Long Way komen de Chicks (nog) wat meer in het mainstream popidioom terecht. Zo van: als de countrywereld ons niet wil dan doen we toch wat anders. En in de productie zitten soms van die vierkante meters strijkers. Dat past er voor mijn gevoel niet zo bij. Hier en daar doet het ook wat aan het recente werk van Ilse De Lange denken. Op die hitjes ben ik niet zo dol. Voordeel is wel dat je bij de Dixie Chicks geen Twents accent door het Engels heen hoort. Maar al met al blijft het best lekker. Eén van de zussen zei in de TV-documentaire: ‘It’s still the same old country music that I love’. En zo is het maar net, de banjo en de fiddle zijn niet weg.
 
(Eerder schreef Hans Knegtmans over de Dixie Chicks in De Leunstoel. Zie Jrg 4, Nr 11.)
 
*********************************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.
© 2009 Henk Klaren
powered by CJ2