archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Smoesjes Henk Klaren

0513VG Plaatje
Soms hoor je een lied op de radio en merk je – als het afgelopen is – dat je onwillekeurig een ander lied begint te zingen, te neuriën of te fluiten. Als je je dat bewust wordt dan blijkt dat bij nadere beschouwing vaak te gaan om het vólgende nummer op de langspeelplaat waar het lied op staat. Het gaat altijd om een langspeelplaat die je bezit. En het gaat nooit om CD’s behalve als je de CD hebt aangeschaft ter vervanging van een langspeelplaat die je al had. Ik kan bijvoorbeeld Me and Bobby McGee in de uitvoering van Janis Joplin onmogelijk horen zonder meteen te zeggen, hardop of van binnen: ‘This is a song of great social and political import!’de inleidende zin van het hilarische Mercedes Benz en – u raadt het al – het volgende nummer op de plaat. Dat is de prachtige LP Pearl uit 1971.
Dus toen mijn vrouw en ik onze veertigste huwelijksverjaardag vierden (ja, ja en dat ís al weer een paar jaar geleden) zong de prachtige Haagse zangeres Marca Paulusma onder meer Me and Bobby McGee en direct daarna Mercedes Benz. We zongen het letterlijk mee, mijn vrouw, ikzelf en mijn dochter.

Het verschijnsel lijkt een beetje op het missen van de vertrouwde tik waar een kras in jouw plaat zit die op de radio of bij vrienden ontbreekt. Ik had dat altijd bij One more Try van de Stones, van de onvergetelijke LP Out of our Heads, maar die hoor je tegenwoordig nooit meer. En zeker dat nummer niet. Het is ook niet zo’n goed nummer.
Dat soort dingen heb je alleen maar met je oude platen. Dat ligt niet aan het karakter van de geluidsdragers. Het ligt ook niet aan de shuffle-mogelijkheden van CD-spelers. Want zouden die mogelijkheden wel veel gebruikt worden? Wat heb je er nou aan om een album in een andere volgorde te horen? Als je een speler met een CD-wisselaar hebt ligt dat anders. Dan kun je de nummers van vijf CD’s door elkaar husselen. Dat is wel eens leuk bij een feestje. Maar hoeveel mensen zouden zo’n speler hebben? Ik wel, maar de door-elkaar-hussel-functie is een beetje stuk. En ik vind het trouwens toch leuker om albums te beluisteren in de volgorde zoals bedoeld door de maker.

Tikjes komen op CD’s eigenlijk niet meer voor. Maar het zijn nog steeds albums0508VG Luister met een bepaalde volgorde. En toch maak je dat met je nieuwere bezit niet mee. Dat je het volgende nummer alvast begint te zingen. Hoe dat komt? Ja, dat weet ik wel. Toen ik trouwde had ik één LP: West Side Story. Ik schaam me er niet voor, ik heb de film ook vier keer gezien. Mijn vrouw had er geen één als ik me dat goed herinner. Een paar maanden na ons huwelijk kochten we Help van de Beatles en Out of our Heads van de Stones. Ik sta nog steeds volledig achter die keuze. Maar het was een rib uit ons lijf. Het duurde máánden voordat we ons een nieuwe aanschaf in de recreatieve sfeer konden veroorloven. Dus de Beatles en de Stones werden grijs gedraaid. We hebben de platen nog. Je gooit geen platen weg. Al hebben we geen platenspeler meer. Inmiddels hebben we beide albums ook op CD. En het is eigenlijk nergens voor nodig. Je kunt ze als het ware in je hoofd afspelen.
Tegenwoordig verwerf je op de diverse wijzen die tot je beschikking staan net zoveel muziek in een week als vroeger in een jaar. Je hebt gewoon niet de tijd om je je nieuwe albums e.d. net zo eigen te maken als je eerste elpees. Want je moet ook de rest van je verzameling zo nu en dan aandacht geven door er eens naar te luisteren. Je hebt al dat spul tenslotte niet voor niks.

Daarom kan ik nog niet veel zeggen over mijn nieuwste aanwinsten: Springsteen’s Magic, Long Road out of Eden van de Eagles, Parsons-Thibaud, een titelloos album, Theme Time Radio Hour, with your host Bob Dylan, K.D. Lang’s Hymns of the 49th parallel, AC/DC Live én het promotie CD’tje voor het Blue Highways festival 2008. Maar op die laatste staat onder meer Mary Gauthier, dus dat komt wel goed.
Ik denk dat ik op die albums nog wel terug kom. En ook op R.Crumb’s heroes of Blues, Jazz and Country, een plaatjesboek met CD.
Op de voorhand valt te zeggen, dat de bloemlezing uit het radioprogramma van Dylan erg aardig is en dat K.D. Lang op – of eigenlijk er boven - de negenenveertigste breedtegraad erg op dreef is.
 
************************************
De bekende tophit 'Leunstoelshit' op:


© 2008 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Smoesjes Henk Klaren
0513VG Plaatje
Soms hoor je een lied op de radio en merk je – als het afgelopen is – dat je onwillekeurig een ander lied begint te zingen, te neuriën of te fluiten. Als je je dat bewust wordt dan blijkt dat bij nadere beschouwing vaak te gaan om het vólgende nummer op de langspeelplaat waar het lied op staat. Het gaat altijd om een langspeelplaat die je bezit. En het gaat nooit om CD’s behalve als je de CD hebt aangeschaft ter vervanging van een langspeelplaat die je al had. Ik kan bijvoorbeeld Me and Bobby McGee in de uitvoering van Janis Joplin onmogelijk horen zonder meteen te zeggen, hardop of van binnen: ‘This is a song of great social and political import!’de inleidende zin van het hilarische Mercedes Benz en – u raadt het al – het volgende nummer op de plaat. Dat is de prachtige LP Pearl uit 1971.
Dus toen mijn vrouw en ik onze veertigste huwelijksverjaardag vierden (ja, ja en dat ís al weer een paar jaar geleden) zong de prachtige Haagse zangeres Marca Paulusma onder meer Me and Bobby McGee en direct daarna Mercedes Benz. We zongen het letterlijk mee, mijn vrouw, ikzelf en mijn dochter.

Het verschijnsel lijkt een beetje op het missen van de vertrouwde tik waar een kras in jouw plaat zit die op de radio of bij vrienden ontbreekt. Ik had dat altijd bij One more Try van de Stones, van de onvergetelijke LP Out of our Heads, maar die hoor je tegenwoordig nooit meer. En zeker dat nummer niet. Het is ook niet zo’n goed nummer.
Dat soort dingen heb je alleen maar met je oude platen. Dat ligt niet aan het karakter van de geluidsdragers. Het ligt ook niet aan de shuffle-mogelijkheden van CD-spelers. Want zouden die mogelijkheden wel veel gebruikt worden? Wat heb je er nou aan om een album in een andere volgorde te horen? Als je een speler met een CD-wisselaar hebt ligt dat anders. Dan kun je de nummers van vijf CD’s door elkaar husselen. Dat is wel eens leuk bij een feestje. Maar hoeveel mensen zouden zo’n speler hebben? Ik wel, maar de door-elkaar-hussel-functie is een beetje stuk. En ik vind het trouwens toch leuker om albums te beluisteren in de volgorde zoals bedoeld door de maker.

Tikjes komen op CD’s eigenlijk niet meer voor. Maar het zijn nog steeds albums0508VG Luister met een bepaalde volgorde. En toch maak je dat met je nieuwere bezit niet mee. Dat je het volgende nummer alvast begint te zingen. Hoe dat komt? Ja, dat weet ik wel. Toen ik trouwde had ik één LP: West Side Story. Ik schaam me er niet voor, ik heb de film ook vier keer gezien. Mijn vrouw had er geen één als ik me dat goed herinner. Een paar maanden na ons huwelijk kochten we Help van de Beatles en Out of our Heads van de Stones. Ik sta nog steeds volledig achter die keuze. Maar het was een rib uit ons lijf. Het duurde máánden voordat we ons een nieuwe aanschaf in de recreatieve sfeer konden veroorloven. Dus de Beatles en de Stones werden grijs gedraaid. We hebben de platen nog. Je gooit geen platen weg. Al hebben we geen platenspeler meer. Inmiddels hebben we beide albums ook op CD. En het is eigenlijk nergens voor nodig. Je kunt ze als het ware in je hoofd afspelen.
Tegenwoordig verwerf je op de diverse wijzen die tot je beschikking staan net zoveel muziek in een week als vroeger in een jaar. Je hebt gewoon niet de tijd om je je nieuwe albums e.d. net zo eigen te maken als je eerste elpees. Want je moet ook de rest van je verzameling zo nu en dan aandacht geven door er eens naar te luisteren. Je hebt al dat spul tenslotte niet voor niks.

Daarom kan ik nog niet veel zeggen over mijn nieuwste aanwinsten: Springsteen’s Magic, Long Road out of Eden van de Eagles, Parsons-Thibaud, een titelloos album, Theme Time Radio Hour, with your host Bob Dylan, K.D. Lang’s Hymns of the 49th parallel, AC/DC Live én het promotie CD’tje voor het Blue Highways festival 2008. Maar op die laatste staat onder meer Mary Gauthier, dus dat komt wel goed.
Ik denk dat ik op die albums nog wel terug kom. En ook op R.Crumb’s heroes of Blues, Jazz and Country, een plaatjesboek met CD.
Op de voorhand valt te zeggen, dat de bloemlezing uit het radioprogramma van Dylan erg aardig is en dat K.D. Lang op – of eigenlijk er boven - de negenenveertigste breedtegraad erg op dreef is.
 
************************************
De bekende tophit 'Leunstoelshit' op:
© 2008 Henk Klaren
powered by CJ2