archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Chip Taylor Henk Klaren

0414VG Luister
Chip Taylor maakte altijd wel aardige muziek. Maar hij viel me nooit zo op tussen al die andere singer-songwriters in de country- en Americana-sfeer. Dat veranderde toen ik in het radioprogramma American Connection een nummer hoorde van hem met Carrie Rodrigues. Dat was erg leuk. Ik heb inmiddels twee CD’s van dat duo en draai ze graag. Carrie Rodrigues heeft zo’n stem als Reese Witherspoon in de rol van June Carter in de film Walk the Line over het leven van Johnny Cash.

Mevrouw Witherspoon schijnt erg lang geoefend te hebben voor de zang in die film. Met veel succes naar mijn idee. Ik denk soms wel dat ze beter kan zingen dan June Carter zelf. Een scherpe stem, net als die van Carrie, die prachtig contrasteert met een zware mannenstem. En iedereen weet dat de stem van Johnny Cash zowat uit zijn voetzolen kwam. Ronnie Drew van de Dubliners slaat op dat punt alles, maar Johnny kon er ook wat van. Zó’n soort stem heeft Chip Taylor niet, maar het contrast werkt ook bij hem en Carrie Rodrigues. Chip Taylor kán wel ongeveer zo zingen als Cash. Op één van zijn CD’s doet hij Bridge over Troubled Water op de manier waarop Johnny Cash dat deed op één van zijn American Recordings.

Dus toen bleek dat hij optrad op het Blue Highways festival, onlangs in het Utrechtse Vredenburg, wilde ik hem wel horen. Ik was helaas wat laat, dus ik heb niet het hele optreden meegemaakt, maar wel een flink stuk. Carrie was er niet bij, maar het was toch erg de moeite waard. Chip is een wat gezette, rustige vijftiger. De bassist, Tony Leone, leek wat op hem en viel verder niet zo op. De lead-gitarist, John Platania, en de drummer, Tony Mercadante, waren wat jonger en erg goed, energiek vooral. De band werd aangevuld door een piepjonge, sprietdunne, lichtblonde violiste, Kendel Carson, die soms ook mocht meezingen. En dat deed ze fantastisch. Niet dat snerpende van Carrie Rodrigues. Soms deed ze denken aan Emmylou Harris of Linda Ronstadt. Meer warmte in de stem dus. Op sommige momenten klonk de band een beetje als de begeleiding op de oudere platen van Johnny Cash, net een motorbootje.

Chip Taylor komt uit een artistieke familie. Taylor is zijn artiestennaam. Hij heet eigenlijk James Wesley Voight. Zijn broer is de acteur Jon Voight. Jon doet mee op een album van John Platania: Blues, Waltzes and Badland Borders. Hij spreekt een stukje tekst over de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten. Díe CD moet ik nog eens op de kop tikken.
De meeste nummers op dat album zijn geschreven door Chip. Eigenlijk is hij ook bekender als songschrijver dan als zanger. Híj is de man van het legendarische Wild Thing, het meest bekend van The Troggs, maar oorspronkelijk van een groep die The Wild Ones heette. Jimi Hendrix heeft het ook gedaan.
Angel of the Morning is ook van hem. Die twee nummers deden ze ook in Vredenburg. Niet écht roots, maar wel geweldig. I Can’t Let Go van de Hollies en Try (Just a Little Bit Harder) van Janis Joplin zijn ook van hem. Andere liedjes van hem zijn uitgevoerd door Jackie De Shannon, Waylon Jennings en Emmylou Harris.
En zo’n man zie je dan gewoon op een zaterdag in april in het Vredenburg. In een wat verwassen T-shirt. Geen sterallures, maar goeie muziek. De uitvoering van John Platania’s In Memory of Zapata was zelfs indrukwekkend. De enige aanmerking: hij kletste wat te veel tussen de nummers. Het zij hem vergeven. Ik heb genoten.
 
*********************************
Lucia Jonkhoff is ontwerper en tekenaar.
Informatie op www.latsino.nl .


© 2007 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Chip Taylor Henk Klaren
0414VG Luister
Chip Taylor maakte altijd wel aardige muziek. Maar hij viel me nooit zo op tussen al die andere singer-songwriters in de country- en Americana-sfeer. Dat veranderde toen ik in het radioprogramma American Connection een nummer hoorde van hem met Carrie Rodrigues. Dat was erg leuk. Ik heb inmiddels twee CD’s van dat duo en draai ze graag. Carrie Rodrigues heeft zo’n stem als Reese Witherspoon in de rol van June Carter in de film Walk the Line over het leven van Johnny Cash.

Mevrouw Witherspoon schijnt erg lang geoefend te hebben voor de zang in die film. Met veel succes naar mijn idee. Ik denk soms wel dat ze beter kan zingen dan June Carter zelf. Een scherpe stem, net als die van Carrie, die prachtig contrasteert met een zware mannenstem. En iedereen weet dat de stem van Johnny Cash zowat uit zijn voetzolen kwam. Ronnie Drew van de Dubliners slaat op dat punt alles, maar Johnny kon er ook wat van. Zó’n soort stem heeft Chip Taylor niet, maar het contrast werkt ook bij hem en Carrie Rodrigues. Chip Taylor kán wel ongeveer zo zingen als Cash. Op één van zijn CD’s doet hij Bridge over Troubled Water op de manier waarop Johnny Cash dat deed op één van zijn American Recordings.

Dus toen bleek dat hij optrad op het Blue Highways festival, onlangs in het Utrechtse Vredenburg, wilde ik hem wel horen. Ik was helaas wat laat, dus ik heb niet het hele optreden meegemaakt, maar wel een flink stuk. Carrie was er niet bij, maar het was toch erg de moeite waard. Chip is een wat gezette, rustige vijftiger. De bassist, Tony Leone, leek wat op hem en viel verder niet zo op. De lead-gitarist, John Platania, en de drummer, Tony Mercadante, waren wat jonger en erg goed, energiek vooral. De band werd aangevuld door een piepjonge, sprietdunne, lichtblonde violiste, Kendel Carson, die soms ook mocht meezingen. En dat deed ze fantastisch. Niet dat snerpende van Carrie Rodrigues. Soms deed ze denken aan Emmylou Harris of Linda Ronstadt. Meer warmte in de stem dus. Op sommige momenten klonk de band een beetje als de begeleiding op de oudere platen van Johnny Cash, net een motorbootje.

Chip Taylor komt uit een artistieke familie. Taylor is zijn artiestennaam. Hij heet eigenlijk James Wesley Voight. Zijn broer is de acteur Jon Voight. Jon doet mee op een album van John Platania: Blues, Waltzes and Badland Borders. Hij spreekt een stukje tekst over de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten. Díe CD moet ik nog eens op de kop tikken.
De meeste nummers op dat album zijn geschreven door Chip. Eigenlijk is hij ook bekender als songschrijver dan als zanger. Híj is de man van het legendarische Wild Thing, het meest bekend van The Troggs, maar oorspronkelijk van een groep die The Wild Ones heette. Jimi Hendrix heeft het ook gedaan.
Angel of the Morning is ook van hem. Die twee nummers deden ze ook in Vredenburg. Niet écht roots, maar wel geweldig. I Can’t Let Go van de Hollies en Try (Just a Little Bit Harder) van Janis Joplin zijn ook van hem. Andere liedjes van hem zijn uitgevoerd door Jackie De Shannon, Waylon Jennings en Emmylou Harris.
En zo’n man zie je dan gewoon op een zaterdag in april in het Vredenburg. In een wat verwassen T-shirt. Geen sterallures, maar goeie muziek. De uitvoering van John Platania’s In Memory of Zapata was zelfs indrukwekkend. De enige aanmerking: hij kletste wat te veel tussen de nummers. Het zij hem vergeven. Ik heb genoten.
 
*********************************
Lucia Jonkhoff is ontwerper en tekenaar.
Informatie op www.latsino.nl .
© 2007 Henk Klaren
powered by CJ2