archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Women sing Waits Henk Klaren

1715VG Dronken pianoWie heeft er nou ooit van Warren Zanes gehoord? Ik durf bijna te wedden dat zelfs Leo Blokhuis zijn  wenkbrauwen vragend zou optrekken. Warren Zanes speelde vroeger, héél vroeger, gitaar in The Del Fuegos. Zijn broer Dan was de zanger. Ze konden niet altijd even goed met elkaar opschieten. Warren verliet de band dan ook op zeker moment. Broers in een band, het is me toch wat. Denk aan Oasis, The Kinks, Creedence. Er is nogal eens een hiërarchie en dus wrijving.  Ik meen dat de Fuegos later nog een soort reünie hebben gehad. Dat doen van die broertjes wel vaker.

De broers stammen uit een nogal disfunctionele familie, waarin drank een fikse rol speelde. En toen zijn moeder op de radio Tom Waits The Piano has been drinking (not Me) hoorde zingen, vond ze dat haar hele gezin daar naar moest luisteren. Langzamerhand kwamen daarna allemaal Waitsalbums het ouderlijk (ik denk alleen moederlijk) huis in. En dat leidde bij Warren tot bijzondere belangstelling voor Tom Waits. Hij heeft hem ook weleens gesproken, toen ze allebei platen opnamen in dezelfde studio. Hoe het met de moeder is afgelopen vertelt het verhaal niet, maar met de broertjes lijkt alles wel goed gekomen te zijn. Ze lopen tegen de zestig. Dan heeft onder meer een hele rits albums voor kinderen gemaakt. En Warren is naast muziekcriticus vooral ook schrijver. Hij heeft een biografie van Tom Petty op zijn naam en ook een boek over Tom Petty en de Heartbreakers, werk over Dusty Springfield en ga zo maar door.

In 2018 werd hem door een bevriende platenbaas gevraagd een album te produceren met songs van Tom Waits, uit te voeren door vrouwen. De platenbaas had al één suggestie, Iris Dement voor House where Nobody Lives. Die staat dan ook op het album. Voor de rest heeft Warren een aantal dames uit zijn netwerk benaderd. Sommige anderen hoorden daarvan en meldden zichzelf aan, als ik het goed heb begrepen. Warren zocht niet zelf de nummers uit, maar vroeg de zangeressen om ideeën. Hoewel dat niet de vooropgezette bedoeling was, leidde dat tot een verzameling ballads. Dat vond Warren best, want eigenlijk vindt hij Waits vooral een ‘balladeer’. Nou, ik vind die langzame gedragen nummers ook de fijnste. Om de rest direct ketelmuziek te noemen gaat misschien wat ver, maar mijn huisgenote wil dat idee nog wel eens hebben.

Ik had niet direct in de gaten dat het album was verschenen, maar vriendin Cobi maakte mij er op attent. Gelijk gekocht natuurlijk en inmiddels al veel beluisterd. Ooit eens heb ik – in de gedachte dat Waits’ ballads zijn mooiste werk zijn – zelf een CD-tje gebrand met Tom Waits ballads door hemzelf. Toch draai ik die niet zo vaak. Dat gaat denk ik anders worden met Come on up to the House, Women sing Waits. Zo heet het album.

Sommige nummers op de plaat zijn bekend van anderen dan Tom Waits, zoals Ol’ 55 in de versie van The Eagles en natuurlijk Jersey Girl door Bruce Springsteen. En Tom Traubert’s Blues is natuurlijk een bewerking van Waltzing Mathilda, het Australische volksliedje. Al met al zijn de uitvoeringen van de nummers minder gruizig dan de originelen, maar mij stoort dat niet hoor. Alles is mooi. De dramatische zang van Iris Dement in House where Nobody lives, prachtig! Ik kende haar vooral van het aftitelingsnummer in de Film True Grit: Leaning on the everlasting Arms. Kippenvel! Ik schreef daar al eens over. Dit nummer is zeker zo hartverscheurend. Maar mijn favoriet is Time, door Rosanne Cash.

-------
Het plaatje is van Coc van Duijn
Meer informatie: http://cocvanduijn.nl/


© 2020 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Women sing Waits Henk Klaren
1715VG Dronken pianoWie heeft er nou ooit van Warren Zanes gehoord? Ik durf bijna te wedden dat zelfs Leo Blokhuis zijn  wenkbrauwen vragend zou optrekken. Warren Zanes speelde vroeger, héél vroeger, gitaar in The Del Fuegos. Zijn broer Dan was de zanger. Ze konden niet altijd even goed met elkaar opschieten. Warren verliet de band dan ook op zeker moment. Broers in een band, het is me toch wat. Denk aan Oasis, The Kinks, Creedence. Er is nogal eens een hiërarchie en dus wrijving.  Ik meen dat de Fuegos later nog een soort reünie hebben gehad. Dat doen van die broertjes wel vaker.

De broers stammen uit een nogal disfunctionele familie, waarin drank een fikse rol speelde. En toen zijn moeder op de radio Tom Waits The Piano has been drinking (not Me) hoorde zingen, vond ze dat haar hele gezin daar naar moest luisteren. Langzamerhand kwamen daarna allemaal Waitsalbums het ouderlijk (ik denk alleen moederlijk) huis in. En dat leidde bij Warren tot bijzondere belangstelling voor Tom Waits. Hij heeft hem ook weleens gesproken, toen ze allebei platen opnamen in dezelfde studio. Hoe het met de moeder is afgelopen vertelt het verhaal niet, maar met de broertjes lijkt alles wel goed gekomen te zijn. Ze lopen tegen de zestig. Dan heeft onder meer een hele rits albums voor kinderen gemaakt. En Warren is naast muziekcriticus vooral ook schrijver. Hij heeft een biografie van Tom Petty op zijn naam en ook een boek over Tom Petty en de Heartbreakers, werk over Dusty Springfield en ga zo maar door.

In 2018 werd hem door een bevriende platenbaas gevraagd een album te produceren met songs van Tom Waits, uit te voeren door vrouwen. De platenbaas had al één suggestie, Iris Dement voor House where Nobody Lives. Die staat dan ook op het album. Voor de rest heeft Warren een aantal dames uit zijn netwerk benaderd. Sommige anderen hoorden daarvan en meldden zichzelf aan, als ik het goed heb begrepen. Warren zocht niet zelf de nummers uit, maar vroeg de zangeressen om ideeën. Hoewel dat niet de vooropgezette bedoeling was, leidde dat tot een verzameling ballads. Dat vond Warren best, want eigenlijk vindt hij Waits vooral een ‘balladeer’. Nou, ik vind die langzame gedragen nummers ook de fijnste. Om de rest direct ketelmuziek te noemen gaat misschien wat ver, maar mijn huisgenote wil dat idee nog wel eens hebben.

Ik had niet direct in de gaten dat het album was verschenen, maar vriendin Cobi maakte mij er op attent. Gelijk gekocht natuurlijk en inmiddels al veel beluisterd. Ooit eens heb ik – in de gedachte dat Waits’ ballads zijn mooiste werk zijn – zelf een CD-tje gebrand met Tom Waits ballads door hemzelf. Toch draai ik die niet zo vaak. Dat gaat denk ik anders worden met Come on up to the House, Women sing Waits. Zo heet het album.

Sommige nummers op de plaat zijn bekend van anderen dan Tom Waits, zoals Ol’ 55 in de versie van The Eagles en natuurlijk Jersey Girl door Bruce Springsteen. En Tom Traubert’s Blues is natuurlijk een bewerking van Waltzing Mathilda, het Australische volksliedje. Al met al zijn de uitvoeringen van de nummers minder gruizig dan de originelen, maar mij stoort dat niet hoor. Alles is mooi. De dramatische zang van Iris Dement in House where Nobody lives, prachtig! Ik kende haar vooral van het aftitelingsnummer in de Film True Grit: Leaning on the everlasting Arms. Kippenvel! Ik schreef daar al eens over. Dit nummer is zeker zo hartverscheurend. Maar mijn favoriet is Time, door Rosanne Cash.

-------
Het plaatje is van Coc van Duijn
Meer informatie: http://cocvanduijn.nl/
© 2020 Henk Klaren
powered by CJ2