archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Eddie Cochran, zomerverdriet Peter Schröder

1317VG Summertime BluesJeugdopstand en tragiek in de mid50’s

‘Maar dan het eerste succesnummer van Blue Cheer, dat was Summertime Blues van goeie ouwe rocker Eddie Cochran (Edward Raymond Eddie Cochran (October 3, 1938 – April 17, 1960), dat is een klassiek nummer uit augustus 1958 dat nog steeds klinkt!’ Laten we dit lied één van de eerste Amerikaanse ‘protestsongs’ noemen. Het lied bezingt geen klimaatcrisis, geen rassendiscriminatie, of de perfide Amerikaanse Vietnamoorlog, maar dagelijkse pech, getreiter(?) en tegenslag uit het leven van een vertegenwoordiger van de steeds welgestelder en zelfstandiger Amerikaanse adolescenten in het midden van de jaren 50.

Midden jaren 50 brak de opstandige Rock ‘n’ Roll door, met jonge zangers als Elvis, Little Richard, Carl Perkins, Jerry Lee Lewis, achteraf de beroemde aartsvaders. Meestal werd de rebellie geuit in wildere muziek en veel minder in verstaanbare teksten. (Zie Jrg 13, Nr 13)

‘Blue Suede Shoes’ van Carl Perkins was een uitzondering; de verstaanbare en helder gearticuleerde boodschap van de eigen stijl van de nieuwe jeugdgeneratie:

Well, it's one for the money, two for the show / Three to get ready now go cat go / But don't you, step on my blue suede shoes / You Can do anything / But lay off of my blue suede shoes!
You can knock me down, step on my face / Slander my name all over the place / Do anything that you wanna do / But uh uh honey lay off of my shoes / You can do anything / But lay off of my blue suede shoes!
You can burn my house, you can steal my car / Drink my liquor from an old fruit jar / Do anything that you wanna do / But uh uh honey lay off of my shoes / But don't you, step on my blue suede shoes /Well, you can do anything / But lay off of my blue suede shoes!

Enzoverder.

Blauwe suède schoenen als symbool van een nieuwe tijd, van een rebelse generatie. Geen revolutionaire wereldverbeteraars hier (sandalen?) maar malle mode: authentiek. Elvis, Little Richard, Carl Perkins, Gene Vincent en Jerry Lee Lewis: het waren zangers met roots in de landelijke blues en countrymuziek uit het Zuiden. Cochran, iets later, werd geboren in Minnesota, maar verhuisde met zijn ouders naar ‘promised land’ Californië. De West Coast, inmiddels (40/50er jaren) door de vele gelukszoekers/migranten uit het zuiden (het platteland) een broeinest van rock; met eigen ministudio’s, platenmaatschappijtjes, scharrelaars en talenten – weg van de traditionele muziekmakerij die tegen de grotemensen filmindustrie aanleunde.

Cochran kamde zijn haar in een ‘ducktail’ (vetkuif/kippekontje) ging op zaterdagavond achter de meiden aan en dansen. Hij speelde gitaar (ook bas en drums), zong en ontwikkelde zich tot zelfstandig opererende rocker: hij schreef zelf zijn nummers, zat vaak in de studio en werkte aan zijn eigen geluidseffecten en overdubbing. Cochran onderscheidde zich van zijn soortgenoten ook door zijn teksten, die perfect de tijdgeest van de tegendraadse teenage-wereld wist te treffen.

Neem Zomervakantie.  
Is zomervakantie leuk/spannend, weg van school, eindelijk vrijheid? Tegendraadse jonge rebellen kunnen makkelijk de keerzijde van de zomervakantie bezingen (na zonneschijn komt regen). Van Carole King (‘It might as well rain until september’) mag het tussen juni en september regenen omdat ze zelf alleen thuis zit. The Tempos (‘See you in september’) zien ook gevaren, als zijn lief zonder hen op vakantie gaat (Have a good time but remember, There is danger in the summer moon above, Will I see you in September, Or lose you to a summer love).

Summertime Blues is een goed voorbeeld van de verhalende liedtekst (meer dan de rijmende associatie zoals Moon/in June of love you/i’ll be True). Een verhaal: In vakantietijd moet Cochran van zijn vader een lullig baantje nemen om zijn zakgeld te verdienen, elke keer als hij wat leuks wil doen met zijn vriendin moet hij (over)werken. Hij is woedend over al dat onrecht, dreigt te gaan klagen bij de Verenigde Naties en zijn Congresman (‘jochie jij bent nog te jongen om te stemmen’) maar is weer realistisch genoeg om te zien dat er helaas niks aan te doen is:

Summertime Blues
I'm gonna raise a fuss, I'm gonna raise a holler
About a workin' all summer just to try to earn a dollar
Every time I call my baby, and try to get a date
My boss says, "No dice son, you gotta work late"
Sometimes I wonder what I'm a gonna do
But there ain't no cure for the summertime blues

Well my mom and pop told me, "Son you gotta make some money,
If you want to use the car to go ridin' next Sunday"
Well I didn't go to work, told the boss I was sick
"Well you can't use the car 'cause you didn't work a lick"
Sometimes I wonder what I'm gonna do
But there ain't no cure for the summertime blues

I'm1317VG Cochran gonna take two weeks, gonna have a fine vacation
I'm gonna take my problem to the United Nations
Well I called my congressman and he said quote:
"I'd like to help you son but you're too young to vote"
Sometimes I wonder what I'm a gonna do
But there ain't no cure for the summertime blues


Summertime Blues, opgenomen in de later legendarische Gold Star studio’s (Spector, Beach Boys) heeft die direct herkenbare, dreunende riedel en daaroverheen Cochran die ook de baspartij zingt (vgl Carl Gardner bij The Coasters) van de oude zulthoofden (pa en de baas). Cochran schreef het lied samen met zijn 10 jaar oudere manager/collega-zanger Jerry Capehart, afkomstig uit Missouri (Capehart maakte al een tijdje rare plaatjes, zoals het onwaarschijnlijke nummer ‘Walkin’ Stick Boogie’ voor het het CASH label (1956), Jerry Capehart Featuring The Cochran Brothers. (de wandelstok boogie, overal vallen de meiden voor mij met mijn wandelstok).

Met de Summertime Blues werd Eddie beroemd en kreeg hij een slot in de legendarische muziekfilm ‘The Girl l Can't Help It’  (Frank Tashlin) uit 1956 met sexbom Jayne Mansfield en een onwaarschijnlijke hoeveelheid rockers (Little Richard zingt het titellied) en verder onder meer Fats Domino, The Platters, Gene Vincent, Nino Tempo, Abbey Lincoln (voor Bert Vuijsje) en Eddie Cochran met ‘Twenty’ Flight Rock’ (weer geschreven door Cochran en Jerry Capehart). ‘Twintigste verdieping Rock’ je moet er maar opkomen!

En er zit weer een aardig verhaaltje achter: Eddie wordt gebeld door zijn vriendin, queen of the hop, in het bezit van een platenspeler, maar wonend op de 20e verdieping van een flat. ‘Schatje ik zit hier helemaal alleen, kom je met me dansen?’ Voor Eddie een schot voor open doel, maar oh jee, tegenslag: de lift in haar flat is kapot en hij moet al die trappen op lopen. Lees hier:  

Twentieth flight rock
Oh well, I've got a girl with a record machine
When it comes to rockin' she's the queen
We love to dance on a Saturday night
All alone, I can hold her tight
But she lives in a twentieth floor up town
The elevator's broken down

So I walked one, two flight, three flight, four
Five, six, seven flight, eight flight more
Up on the twelfth I started to drag
Fifteenth floor I'm ready to sag
Get to the top, I'm too tired to rock

When she calls me up on the telephone
Said c'mon over honey, I'm all alone
I said baby, you're mighty sweet
But I'm in the bed with a achin' feet
This went on for a couple of days
But I couldn't stay away

So I walked one, two flight, three flight, four
Five, six, seven flight, eight flight more
Up on the twelfth I'm ready to drag
Fifteenth floor I started to sag
Get to the top, I'm too tired to rock

Well, they sent to Chicago for repairs
'Till it's a-fixed I'm using the stairs
Hope they hurry up before it's too late
Want my baby too much to wait
All this climbin' is gettin' me down
They'll find my corpse draped over a rail

But I climbed one, two flight, three flight, four
Five, six, seven flight, eight flight more
Up on the twelfth I'm ready to drag
Fifteenth floor I started to sag
Get to the top, I'm too tired to rock


Tragisch: helemaal uitgeput, niet meer in staat te rocken, onder de wol met zere voeten! En zij maar bellen en hem lukt het maar niet er bovenop te komen. Humor + diepere betekenis? Impotentie? Hoe dan ook een nummer dat staat.

Het zag er goed uit voor Cochran, maar zijn talent werd in de knop gebroken: op toernee in Engeland in april 1960 met Gene Vincent en zijn verloofde Sharon Sheely kwam hij om het leven bij een fataal ongeluk in een taxi. Medepassagiers Sharon Sheely en Gene Vincent overleefden het ongeluk (Vincent weliswaar kreupel), maar Cochran niet. Zijn muzikale erfenis, ‘20th ‘Flight Rock’, ‘Sittin’On The Balcony’, ’C’mon Everybody’ en ‘Summertime Blues’, werd door zijn iconische status als rocklegende, posthuum aangevuld met kasten vol platen waarvan ‘Three Stars’ (over de collega-jong gestorvenen: Buddy Holly, The Big Bopper en Ritchie Valens). Idool Cochran leefde ook voort met toepasselijke nummers als ‘Teenage Heaven’ en ‘Three Steps To Heaven’.

(Misschien later voor de liefhebbers meer over Sharon Sheely, getrouwd met Jimmy Neal, samen de makers van het pionierTV programma ‘Shindig’ Sheely die in die oertijd al liedjes schreef en opnam met, ik noem maar wat: Glen Campbell, Delaney Bramlett, Leon Russell, David Gates, Hal Blaine and Herb Alpert. En de oudere plaatjes van Cochran op het Crest label? Waarop verder Carol Kay and The Teen-Aires, The School Belles (Ray Pohlman Orchestra). Het einde is al gauw zoek.

----------
De plaatjes komen uit de collectie van de schrijver.


© 2016 Peter Schröder meer Peter Schröder - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Eddie Cochran, zomerverdriet Peter Schröder
1317VG Summertime BluesJeugdopstand en tragiek in de mid50’s

‘Maar dan het eerste succesnummer van Blue Cheer, dat was Summertime Blues van goeie ouwe rocker Eddie Cochran (Edward Raymond Eddie Cochran (October 3, 1938 – April 17, 1960), dat is een klassiek nummer uit augustus 1958 dat nog steeds klinkt!’ Laten we dit lied één van de eerste Amerikaanse ‘protestsongs’ noemen. Het lied bezingt geen klimaatcrisis, geen rassendiscriminatie, of de perfide Amerikaanse Vietnamoorlog, maar dagelijkse pech, getreiter(?) en tegenslag uit het leven van een vertegenwoordiger van de steeds welgestelder en zelfstandiger Amerikaanse adolescenten in het midden van de jaren 50.

Midden jaren 50 brak de opstandige Rock ‘n’ Roll door, met jonge zangers als Elvis, Little Richard, Carl Perkins, Jerry Lee Lewis, achteraf de beroemde aartsvaders. Meestal werd de rebellie geuit in wildere muziek en veel minder in verstaanbare teksten. (Zie Jrg 13, Nr 13)

‘Blue Suede Shoes’ van Carl Perkins was een uitzondering; de verstaanbare en helder gearticuleerde boodschap van de eigen stijl van de nieuwe jeugdgeneratie:

Well, it's one for the money, two for the show / Three to get ready now go cat go / But don't you, step on my blue suede shoes / You Can do anything / But lay off of my blue suede shoes!
You can knock me down, step on my face / Slander my name all over the place / Do anything that you wanna do / But uh uh honey lay off of my shoes / You can do anything / But lay off of my blue suede shoes!
You can burn my house, you can steal my car / Drink my liquor from an old fruit jar / Do anything that you wanna do / But uh uh honey lay off of my shoes / But don't you, step on my blue suede shoes /Well, you can do anything / But lay off of my blue suede shoes!

Enzoverder.

Blauwe suède schoenen als symbool van een nieuwe tijd, van een rebelse generatie. Geen revolutionaire wereldverbeteraars hier (sandalen?) maar malle mode: authentiek. Elvis, Little Richard, Carl Perkins, Gene Vincent en Jerry Lee Lewis: het waren zangers met roots in de landelijke blues en countrymuziek uit het Zuiden. Cochran, iets later, werd geboren in Minnesota, maar verhuisde met zijn ouders naar ‘promised land’ Californië. De West Coast, inmiddels (40/50er jaren) door de vele gelukszoekers/migranten uit het zuiden (het platteland) een broeinest van rock; met eigen ministudio’s, platenmaatschappijtjes, scharrelaars en talenten – weg van de traditionele muziekmakerij die tegen de grotemensen filmindustrie aanleunde.

Cochran kamde zijn haar in een ‘ducktail’ (vetkuif/kippekontje) ging op zaterdagavond achter de meiden aan en dansen. Hij speelde gitaar (ook bas en drums), zong en ontwikkelde zich tot zelfstandig opererende rocker: hij schreef zelf zijn nummers, zat vaak in de studio en werkte aan zijn eigen geluidseffecten en overdubbing. Cochran onderscheidde zich van zijn soortgenoten ook door zijn teksten, die perfect de tijdgeest van de tegendraadse teenage-wereld wist te treffen.

Neem Zomervakantie.  
Is zomervakantie leuk/spannend, weg van school, eindelijk vrijheid? Tegendraadse jonge rebellen kunnen makkelijk de keerzijde van de zomervakantie bezingen (na zonneschijn komt regen). Van Carole King (‘It might as well rain until september’) mag het tussen juni en september regenen omdat ze zelf alleen thuis zit. The Tempos (‘See you in september’) zien ook gevaren, als zijn lief zonder hen op vakantie gaat (Have a good time but remember, There is danger in the summer moon above, Will I see you in September, Or lose you to a summer love).

Summertime Blues is een goed voorbeeld van de verhalende liedtekst (meer dan de rijmende associatie zoals Moon/in June of love you/i’ll be True). Een verhaal: In vakantietijd moet Cochran van zijn vader een lullig baantje nemen om zijn zakgeld te verdienen, elke keer als hij wat leuks wil doen met zijn vriendin moet hij (over)werken. Hij is woedend over al dat onrecht, dreigt te gaan klagen bij de Verenigde Naties en zijn Congresman (‘jochie jij bent nog te jongen om te stemmen’) maar is weer realistisch genoeg om te zien dat er helaas niks aan te doen is:

Summertime Blues
I'm gonna raise a fuss, I'm gonna raise a holler
About a workin' all summer just to try to earn a dollar
Every time I call my baby, and try to get a date
My boss says, "No dice son, you gotta work late"
Sometimes I wonder what I'm a gonna do
But there ain't no cure for the summertime blues

Well my mom and pop told me, "Son you gotta make some money,
If you want to use the car to go ridin' next Sunday"
Well I didn't go to work, told the boss I was sick
"Well you can't use the car 'cause you didn't work a lick"
Sometimes I wonder what I'm gonna do
But there ain't no cure for the summertime blues

I'm1317VG Cochran gonna take two weeks, gonna have a fine vacation
I'm gonna take my problem to the United Nations
Well I called my congressman and he said quote:
"I'd like to help you son but you're too young to vote"
Sometimes I wonder what I'm a gonna do
But there ain't no cure for the summertime blues


Summertime Blues, opgenomen in de later legendarische Gold Star studio’s (Spector, Beach Boys) heeft die direct herkenbare, dreunende riedel en daaroverheen Cochran die ook de baspartij zingt (vgl Carl Gardner bij The Coasters) van de oude zulthoofden (pa en de baas). Cochran schreef het lied samen met zijn 10 jaar oudere manager/collega-zanger Jerry Capehart, afkomstig uit Missouri (Capehart maakte al een tijdje rare plaatjes, zoals het onwaarschijnlijke nummer ‘Walkin’ Stick Boogie’ voor het het CASH label (1956), Jerry Capehart Featuring The Cochran Brothers. (de wandelstok boogie, overal vallen de meiden voor mij met mijn wandelstok).

Met de Summertime Blues werd Eddie beroemd en kreeg hij een slot in de legendarische muziekfilm ‘The Girl l Can't Help It’  (Frank Tashlin) uit 1956 met sexbom Jayne Mansfield en een onwaarschijnlijke hoeveelheid rockers (Little Richard zingt het titellied) en verder onder meer Fats Domino, The Platters, Gene Vincent, Nino Tempo, Abbey Lincoln (voor Bert Vuijsje) en Eddie Cochran met ‘Twenty’ Flight Rock’ (weer geschreven door Cochran en Jerry Capehart). ‘Twintigste verdieping Rock’ je moet er maar opkomen!

En er zit weer een aardig verhaaltje achter: Eddie wordt gebeld door zijn vriendin, queen of the hop, in het bezit van een platenspeler, maar wonend op de 20e verdieping van een flat. ‘Schatje ik zit hier helemaal alleen, kom je met me dansen?’ Voor Eddie een schot voor open doel, maar oh jee, tegenslag: de lift in haar flat is kapot en hij moet al die trappen op lopen. Lees hier:  

Twentieth flight rock
Oh well, I've got a girl with a record machine
When it comes to rockin' she's the queen
We love to dance on a Saturday night
All alone, I can hold her tight
But she lives in a twentieth floor up town
The elevator's broken down

So I walked one, two flight, three flight, four
Five, six, seven flight, eight flight more
Up on the twelfth I started to drag
Fifteenth floor I'm ready to sag
Get to the top, I'm too tired to rock

When she calls me up on the telephone
Said c'mon over honey, I'm all alone
I said baby, you're mighty sweet
But I'm in the bed with a achin' feet
This went on for a couple of days
But I couldn't stay away

So I walked one, two flight, three flight, four
Five, six, seven flight, eight flight more
Up on the twelfth I'm ready to drag
Fifteenth floor I started to sag
Get to the top, I'm too tired to rock

Well, they sent to Chicago for repairs
'Till it's a-fixed I'm using the stairs
Hope they hurry up before it's too late
Want my baby too much to wait
All this climbin' is gettin' me down
They'll find my corpse draped over a rail

But I climbed one, two flight, three flight, four
Five, six, seven flight, eight flight more
Up on the twelfth I'm ready to drag
Fifteenth floor I started to sag
Get to the top, I'm too tired to rock


Tragisch: helemaal uitgeput, niet meer in staat te rocken, onder de wol met zere voeten! En zij maar bellen en hem lukt het maar niet er bovenop te komen. Humor + diepere betekenis? Impotentie? Hoe dan ook een nummer dat staat.

Het zag er goed uit voor Cochran, maar zijn talent werd in de knop gebroken: op toernee in Engeland in april 1960 met Gene Vincent en zijn verloofde Sharon Sheely kwam hij om het leven bij een fataal ongeluk in een taxi. Medepassagiers Sharon Sheely en Gene Vincent overleefden het ongeluk (Vincent weliswaar kreupel), maar Cochran niet. Zijn muzikale erfenis, ‘20th ‘Flight Rock’, ‘Sittin’On The Balcony’, ’C’mon Everybody’ en ‘Summertime Blues’, werd door zijn iconische status als rocklegende, posthuum aangevuld met kasten vol platen waarvan ‘Three Stars’ (over de collega-jong gestorvenen: Buddy Holly, The Big Bopper en Ritchie Valens). Idool Cochran leefde ook voort met toepasselijke nummers als ‘Teenage Heaven’ en ‘Three Steps To Heaven’.

(Misschien later voor de liefhebbers meer over Sharon Sheely, getrouwd met Jimmy Neal, samen de makers van het pionierTV programma ‘Shindig’ Sheely die in die oertijd al liedjes schreef en opnam met, ik noem maar wat: Glen Campbell, Delaney Bramlett, Leon Russell, David Gates, Hal Blaine and Herb Alpert. En de oudere plaatjes van Cochran op het Crest label? Waarop verder Carol Kay and The Teen-Aires, The School Belles (Ray Pohlman Orchestra). Het einde is al gauw zoek.

----------
De plaatjes komen uit de collectie van de schrijver.
© 2016 Peter Schröder
powered by CJ2