archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Waar zijn de straatmuzikanten gebleven? Henk Klaren

1211VG ChuckWaar zijn de straatmuzikanten gebleven? Je ziet er niet zo veel meer, althans niet in de steden waar ik kom. Nou ja, steden in het meervoud ... . Ik kom/ben vooral in Den Haag. Kenners van het straatmuzikantenwezen in die stad weten dat er één belangrijke uitzondering is. Daar kom ik aan het eind van dit stukje op terug.

Verstandige mensen zullen zeggen: 'Ja jongen, maar het is toch pas winter geweest en dan is het veel te koud voor straatmuzikanten'. Dan moet ik met enige beslistheid tegenwerpen, dat de afgelopen winter echt niks voorstelde én (belangrijker) dat in het verleden het openluchtmuzikantengilde zich daar bar weinig van aantrok. Je zou kunnen zeggen dat de vingerloze handschoen speciaal voor hen is uitgevonden. Nee, ze zijn echt een beetje verdwenen.

Volgens mij had je heel vroeger alleen die nare draaiorgels. In de jaren zestig (inderdaad: van de vorige eeuw) zat in Utrecht een oude zwerver mandoline te spelen (nou ja, spelen) in het tunneltje onder het spoor bij het Centraal Station. In de Potgieterstraat in dezelfde stad, waar mijn eerste kamer was, kwam soms (en wat mij betreft altijd te vroeg in de ochtend) een orkestje langs. Een trompet, een trombone (als ik het mij goed herinner) en een grote trom. Ze hadden matrozenpakken aan. Ja, dat waren nog eens tijden.

Daarna kwam er een hele tijd niets in mijn beleving. En toen kwamen de Peruaantjes. Tientallen orkestjes met panfluiten. Kleine mannetjes met lange zwarte paardenstaarten en kleurige lappen aan. Best vrolijke muziek, El Condor Pasa werd meestal wel gespeeld en misschien Juantanamera ook wel. Het leek allemaal nogal op elkaar, maar ach, je hoefde niet te blijven staan.

Zingende jongens en, heel soms, meisjes met een gitaar. De kwaliteit van spel en zang wisselde nogal. En de repertoirekeus liet soms te wensen over. In ieder buitenland waar ik kwam, zongen ze Country Roads. Leuk liedje, niet al te moeilijk om te doen, maar op zeker moment weet je het wel. Nou ja, je hoefde niet te blijven staan.

In Maastricht, waar ik een poosje woonde, had je een heel aparte straatzanger. Later zag ik hem ook in Utrecht, waar ik naartoe verhuisde. Hij had een gimmick (en dat helpt natuurlijk als de mensen het leuk vinden). Hij had een hond en die blafte als iemand geld in de gitaarkoffer gooide. Waarschijnlijk ook wel als het een pepermuntje was, maar dat heb ik nooit gezien. De man had een loeiharde stem en zong bekende, best goede, Engelstalige liedjes. Probleem was: hij kende geen Engels en zong de teksten fonetisch. In Utrecht stond hij altijd op de Vismarkt. Een half uur achter elkaar of een uur. Daarna moeten ze verkassen van die gemeente. Ik sprak een winkelier daar en die vertelde, dat hij wanneer hij zo'n lied in de originele versie op de radio hoorde de neiging had de tekst in gedachten om te zetten naar de uitspraak van de straatzanger. Bizar.

Later ging de hond dood. Nog weer wat later zag en hoorde je de zanger niet meer.
Toen de grenzen met Oost-Europa open gingen kwam er weer een hele nieuwe categorie. Het begon met de balalaika orkestjes. Vond ik nog wel leuk, vooral als er een basbalalaika bij was. Maar ja, ze speelden altijd Kalinka en Those were the Days. Saai, maar ach, je hoefde niet te blijven staan. Soms was er, weer wat later, een ander orkestje met blazers. Maar het meest opvallend waren al die accordeonisten uit Bulgarije, Roemenië en weet ik waar vandaan. En ze speelden állemaal, bijna altijd, Sous le Ciel de Paris. Wat weten die lui daar nou van. Heel saai, maar... enzovoorts.

Maar de klad zit er goed in. Gelukkig hebben we in Den Haag Charles Edward Deely III, zeg maar Chuck (bekend van TV: hij zat onder meer een keer als gastartiest in Memories, of een ander programma gepresenteerd door Anita Witzier). Hij ziet er uit als de eerste de beste zwerver en speelde altijd in de ochtendspits naast de uitgang van Den Haag CS vlakbij mijn toenmalige werkplek: het betreurde Ministerie van VROM. Een draaiorgelman had het lef om daar ook te gaan staan en geluid voort te brengen. Collega's hebben toen succesvol actie gevoerd ten gunste van 'onze junk'.

Chuck speelt goed gitaar, zingt zuiver, zij het met wat schuurpapier in de stem en heeft een prettige repertoirekeus: CSN, Young, Morrison dat soort werk. Hij heeft ook wat eigen werk. Alleen jammer dat hij tegenwoordig soms een orkestbandje laat meedraaien. In 2009 won hij de Haagse popprijs. Terecht!
Op de Nederlandse Wikipedia is geen lemma over hem te vinden. Is al vier keer geprobeerd door verschillende mensen en even zovele malen is het artikel weer verwijderd. Gelukkig is de Friese Wikipedy er nog:

http://fy.wikipedia.org/wiki/Chuck_Deely

Chuck bij VROM  (en elders)

-----------------------------------------
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op:
www.lindahulshof.nl
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
---------------------------------------------
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php

© 2015 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Waar zijn de straatmuzikanten gebleven? Henk Klaren
1211VG ChuckWaar zijn de straatmuzikanten gebleven? Je ziet er niet zo veel meer, althans niet in de steden waar ik kom. Nou ja, steden in het meervoud ... . Ik kom/ben vooral in Den Haag. Kenners van het straatmuzikantenwezen in die stad weten dat er één belangrijke uitzondering is. Daar kom ik aan het eind van dit stukje op terug.

Verstandige mensen zullen zeggen: 'Ja jongen, maar het is toch pas winter geweest en dan is het veel te koud voor straatmuzikanten'. Dan moet ik met enige beslistheid tegenwerpen, dat de afgelopen winter echt niks voorstelde én (belangrijker) dat in het verleden het openluchtmuzikantengilde zich daar bar weinig van aantrok. Je zou kunnen zeggen dat de vingerloze handschoen speciaal voor hen is uitgevonden. Nee, ze zijn echt een beetje verdwenen.

Volgens mij had je heel vroeger alleen die nare draaiorgels. In de jaren zestig (inderdaad: van de vorige eeuw) zat in Utrecht een oude zwerver mandoline te spelen (nou ja, spelen) in het tunneltje onder het spoor bij het Centraal Station. In de Potgieterstraat in dezelfde stad, waar mijn eerste kamer was, kwam soms (en wat mij betreft altijd te vroeg in de ochtend) een orkestje langs. Een trompet, een trombone (als ik het mij goed herinner) en een grote trom. Ze hadden matrozenpakken aan. Ja, dat waren nog eens tijden.

Daarna kwam er een hele tijd niets in mijn beleving. En toen kwamen de Peruaantjes. Tientallen orkestjes met panfluiten. Kleine mannetjes met lange zwarte paardenstaarten en kleurige lappen aan. Best vrolijke muziek, El Condor Pasa werd meestal wel gespeeld en misschien Juantanamera ook wel. Het leek allemaal nogal op elkaar, maar ach, je hoefde niet te blijven staan.

Zingende jongens en, heel soms, meisjes met een gitaar. De kwaliteit van spel en zang wisselde nogal. En de repertoirekeus liet soms te wensen over. In ieder buitenland waar ik kwam, zongen ze Country Roads. Leuk liedje, niet al te moeilijk om te doen, maar op zeker moment weet je het wel. Nou ja, je hoefde niet te blijven staan.

In Maastricht, waar ik een poosje woonde, had je een heel aparte straatzanger. Later zag ik hem ook in Utrecht, waar ik naartoe verhuisde. Hij had een gimmick (en dat helpt natuurlijk als de mensen het leuk vinden). Hij had een hond en die blafte als iemand geld in de gitaarkoffer gooide. Waarschijnlijk ook wel als het een pepermuntje was, maar dat heb ik nooit gezien. De man had een loeiharde stem en zong bekende, best goede, Engelstalige liedjes. Probleem was: hij kende geen Engels en zong de teksten fonetisch. In Utrecht stond hij altijd op de Vismarkt. Een half uur achter elkaar of een uur. Daarna moeten ze verkassen van die gemeente. Ik sprak een winkelier daar en die vertelde, dat hij wanneer hij zo'n lied in de originele versie op de radio hoorde de neiging had de tekst in gedachten om te zetten naar de uitspraak van de straatzanger. Bizar.

Later ging de hond dood. Nog weer wat later zag en hoorde je de zanger niet meer.
Toen de grenzen met Oost-Europa open gingen kwam er weer een hele nieuwe categorie. Het begon met de balalaika orkestjes. Vond ik nog wel leuk, vooral als er een basbalalaika bij was. Maar ja, ze speelden altijd Kalinka en Those were the Days. Saai, maar ach, je hoefde niet te blijven staan. Soms was er, weer wat later, een ander orkestje met blazers. Maar het meest opvallend waren al die accordeonisten uit Bulgarije, Roemenië en weet ik waar vandaan. En ze speelden állemaal, bijna altijd, Sous le Ciel de Paris. Wat weten die lui daar nou van. Heel saai, maar... enzovoorts.

Maar de klad zit er goed in. Gelukkig hebben we in Den Haag Charles Edward Deely III, zeg maar Chuck (bekend van TV: hij zat onder meer een keer als gastartiest in Memories, of een ander programma gepresenteerd door Anita Witzier). Hij ziet er uit als de eerste de beste zwerver en speelde altijd in de ochtendspits naast de uitgang van Den Haag CS vlakbij mijn toenmalige werkplek: het betreurde Ministerie van VROM. Een draaiorgelman had het lef om daar ook te gaan staan en geluid voort te brengen. Collega's hebben toen succesvol actie gevoerd ten gunste van 'onze junk'.

Chuck speelt goed gitaar, zingt zuiver, zij het met wat schuurpapier in de stem en heeft een prettige repertoirekeus: CSN, Young, Morrison dat soort werk. Hij heeft ook wat eigen werk. Alleen jammer dat hij tegenwoordig soms een orkestbandje laat meedraaien. In 2009 won hij de Haagse popprijs. Terecht!
Op de Nederlandse Wikipedia is geen lemma over hem te vinden. Is al vier keer geprobeerd door verschillende mensen en even zovele malen is het artikel weer verwijderd. Gelukkig is de Friese Wikipedy er nog:

http://fy.wikipedia.org/wiki/Chuck_Deely

Chuck bij VROM  (en elders)

-----------------------------------------
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op:
www.lindahulshof.nl
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
---------------------------------------------
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2015 Henk Klaren
powered by CJ2