archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Moet ik dat echt mooi vinden? Henk Klaren

1112VG Croz

Blaudzun vind ik altijd wel aardig. Ik heb hem met zijn band nog live gezien - en gehoord natuurlijk - op het Groene Strand op Terschelling. Jacqueline Govaert vind ik ook leuk. Al dan niet met het toenmalige Krezip. Niet dat Blaudzun en Govaert iets met elkaar te maken hebben, maar onlangs stonden over beiden artikeltjes in de krant. Dat interesseerde me wel omdat beiden albums van anderen noemden, die ze mooi of belangrijk vonden en waardoor ze zeiden geïnspireerd te zijn.  

Blaudzun noemde onder meer Seven Swans van Sufjan Stevens. Over die man had ik al vaak gelezen en altijd in positieve zin. Maar ik kende hem niet. En voor een eenvoudige Nederlander als ik kost het toch wat moeite om over zo'n suffe voornaam heen te stappen. Maar ach, Blaudzun is ook een gekke naam. En dat is nog wel een zelf gekozen artiestennaam. Hij heeft zichzelf genoemd naar een zeer middelmatige Deense wielrenner van jaren her. Dat zegt dus niets over de muziek, want zoals ik zei: die vind ik altijd wel aardig. Dus Sufjan zal misschien ook geen suffe muziek maken, dacht ik zo. En het klopt, het is geen suffe muziek op Seven Swans, maar mooi vind ik het na diverse malen luisteren toch ook niet.

Jacqueline Govaert noemde Tapestry van Carole King. En dat is inderdaad een fantastisch album, een echte klassieker. Ik heb hem decennia geleden al gekocht als elpee. En zodra ik een CD-speler had, heb ik hem ook op CD aangeschaft en ik draai hem nog vaak. Verder noemde ze Blue van Joni Mitchell. Nou had ik het nooit zo op die mevrouw, maar als Jacqueline het zegt - en de plaat in één adem noemt met Tapestry - dan is Blue misschien wel zo'n uitzondering. Proberen maar dus. Spotify geopend, playlist gemaakt, alle vooroordelen laten varen en gedraaid. Eén keertje maar en toen wist ik weer waarom ik niet van Joni Mitchell hou. De derde inspiratiebron die Jacqueline noemde was Once I was an Eagle van ene Laura Manting. In tegenstelling tot de eerste twee is dat een recent album van vorig jaar.

Ik vond hem niet echt onaardig, maar niet bijster opvallend. Maar toch is het nieuwste - tweede - soloalbum van Govaert helemaal niet vervelend. De enorme exposure in de media is misschien een tikje overdreven, maar het is best prettige muziek om naar te luisteren. Geheel terzijde: dat geldt ook voor de Nederlandse inzending voor het volgende Eurovisie Songfestival. Niet dat het lied daar in de prijzen zal vallen natuurlijk.

Maar toen had ik wel weer eens zin in echt mooie muziek. En dat werd Croz, de laatste van David Crosby. Dat is nou echt mooi. De man is oud en heeft een lange en bewogen geschiedenis achter de rug met de Byrds en Stills en Nash en soms Young. Héél vroeger heeft hij mijn hart gestolen met Almost cut my Hair en als je Croz draait hoor je: hij kan het nog steeds. Soms is de klank van CSN(&Y) heel herkenbaar. Lekkere muziek, het lijkt wel of Graham Nash en/of Stephen Stills meezingen. Dat is niet het geval. De achtergrondzangers heten Marcus Eaton, Shane Fontayne en James Raymond. Die spelen ook allerlei instrumenten en zijn medeauteur van veel van de liedjes. Raymond is zelfs de enige schrijver van het openingsnummer: What’s Broken. Ik was ook onder de indruk van de gitaarpartijen. Die staan vooral op naam van Eaton en Fontayne. Mark Knopfler speelt mee op What’s Broken.

Almost cut my Hair
What's Broken

----------------------------------------------------
De tekening is van Renée van den Kerkhof,
illustratrice in opleiding: www.neetje.nl



© 2014 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Moet ik dat echt mooi vinden? Henk Klaren
1112VG Croz

Blaudzun vind ik altijd wel aardig. Ik heb hem met zijn band nog live gezien - en gehoord natuurlijk - op het Groene Strand op Terschelling. Jacqueline Govaert vind ik ook leuk. Al dan niet met het toenmalige Krezip. Niet dat Blaudzun en Govaert iets met elkaar te maken hebben, maar onlangs stonden over beiden artikeltjes in de krant. Dat interesseerde me wel omdat beiden albums van anderen noemden, die ze mooi of belangrijk vonden en waardoor ze zeiden geïnspireerd te zijn.  

Blaudzun noemde onder meer Seven Swans van Sufjan Stevens. Over die man had ik al vaak gelezen en altijd in positieve zin. Maar ik kende hem niet. En voor een eenvoudige Nederlander als ik kost het toch wat moeite om over zo'n suffe voornaam heen te stappen. Maar ach, Blaudzun is ook een gekke naam. En dat is nog wel een zelf gekozen artiestennaam. Hij heeft zichzelf genoemd naar een zeer middelmatige Deense wielrenner van jaren her. Dat zegt dus niets over de muziek, want zoals ik zei: die vind ik altijd wel aardig. Dus Sufjan zal misschien ook geen suffe muziek maken, dacht ik zo. En het klopt, het is geen suffe muziek op Seven Swans, maar mooi vind ik het na diverse malen luisteren toch ook niet.

Jacqueline Govaert noemde Tapestry van Carole King. En dat is inderdaad een fantastisch album, een echte klassieker. Ik heb hem decennia geleden al gekocht als elpee. En zodra ik een CD-speler had, heb ik hem ook op CD aangeschaft en ik draai hem nog vaak. Verder noemde ze Blue van Joni Mitchell. Nou had ik het nooit zo op die mevrouw, maar als Jacqueline het zegt - en de plaat in één adem noemt met Tapestry - dan is Blue misschien wel zo'n uitzondering. Proberen maar dus. Spotify geopend, playlist gemaakt, alle vooroordelen laten varen en gedraaid. Eén keertje maar en toen wist ik weer waarom ik niet van Joni Mitchell hou. De derde inspiratiebron die Jacqueline noemde was Once I was an Eagle van ene Laura Manting. In tegenstelling tot de eerste twee is dat een recent album van vorig jaar.

Ik vond hem niet echt onaardig, maar niet bijster opvallend. Maar toch is het nieuwste - tweede - soloalbum van Govaert helemaal niet vervelend. De enorme exposure in de media is misschien een tikje overdreven, maar het is best prettige muziek om naar te luisteren. Geheel terzijde: dat geldt ook voor de Nederlandse inzending voor het volgende Eurovisie Songfestival. Niet dat het lied daar in de prijzen zal vallen natuurlijk.

Maar toen had ik wel weer eens zin in echt mooie muziek. En dat werd Croz, de laatste van David Crosby. Dat is nou echt mooi. De man is oud en heeft een lange en bewogen geschiedenis achter de rug met de Byrds en Stills en Nash en soms Young. Héél vroeger heeft hij mijn hart gestolen met Almost cut my Hair en als je Croz draait hoor je: hij kan het nog steeds. Soms is de klank van CSN(&Y) heel herkenbaar. Lekkere muziek, het lijkt wel of Graham Nash en/of Stephen Stills meezingen. Dat is niet het geval. De achtergrondzangers heten Marcus Eaton, Shane Fontayne en James Raymond. Die spelen ook allerlei instrumenten en zijn medeauteur van veel van de liedjes. Raymond is zelfs de enige schrijver van het openingsnummer: What’s Broken. Ik was ook onder de indruk van de gitaarpartijen. Die staan vooral op naam van Eaton en Fontayne. Mark Knopfler speelt mee op What’s Broken.

Almost cut my Hair
What's Broken

----------------------------------------------------
De tekening is van Renée van den Kerkhof,
illustratrice in opleiding: www.neetje.nl

© 2014 Henk Klaren
powered by CJ2