archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
The Grateful Dead Henk Klaren

1015VG Dead
Onlangs zat ik met een clubje vrienden een avondje te kaarten. Dat doen we wel vaker. De bedoeling is eens in de maand, maar als het mee zit lukt het hoogstens tien keer per jaar. We hebben vier man nodig om te kunnen spelen en we zijn met zijn zessen. Je zou zo zeggen dat er dan eens in de maand wel een datum te vinden moet zijn. Ze zijn tenslotte meest gepensioneerd. Maar: agenda's, agenda's. Toch zaten we die avond te kaarten. Eerst een hapje eten en dan vlug de kaarten op tafel, dan wordt het ook niet zo laat. Het was gezellig, drankje erbij, relaxed sfeertje... . Lekker muziekje erbij, je kent dat wel.

Het was bij mij thuis en ik had mijn nieuw verworven, maar al heel oude, vierdubbel-CD van The Grateful Dead opgezet. Alles ging goed, dacht ik. Tot één van de mannen vroeg: 'kan er andere muziek op?' Nou, dat doe je dan maar. Wat ouwe-mannen-muziek uitgezocht: Kris Kristofferson, Johnny Cash, Calvin Russell en Townes van Zandt. Kun je geen buil aan vallen. En toen moest de muziek zachter. Ach, het ging tenslotte om het kaarten en niet om de muziek, maar of kaarten én naar muziek luisteren nou zo'n zware vorm van multitasken is, ik weet het niet.

Ik had nooit platen van The Grateful Dead. Waarom weet ik eigenlijk niet. Ik had wel eens wat van ze gedownload, zoals Buddy Holly's Not Fade Away (zie ook het vorige nummer) en ik had ze zien spelen in de documentaire Festival Train (Jrg. 5, nr. 15). Dat beviel me nogal en sindsdien – alweer even geleden – had ik mij voorgenomen toch eens iets van ze te verwerven. Het was immers een legendarische groep en frontman Jerry Garcia was een leidende figuur in de Westcoastscene in die tijd: de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Vermoedelijk heb ik nooit platen van ze gekocht omdat je altijd las dat het meer een live-groep was dan één die goede platen maakte.
Bovendien hoorde je ze eigenlijk nooit op de radio en in mijn omgeving sprák niemand over de muziek van de Dead. Ze waren niet 'groot' in Nederland. In Amerika was dat wel anders. Er was een hele groep fans, die zoveel mogelijk naar de concerten ging, de Dead Heads. De live reputatie was groot.

Toch hebben ze ook veel platen gemaakt. Toen ik op zoek ging vond ik er wel een stuk of zeventien. Welke te kiezen? Na wat geblader in de bakken vond ik er één getiteld: The Closing of Winterland, dat leek me interessant. Vier CD's met een registratie van hun concert tijdens het feest ter gelegenheid van de sluiting van Winterland. Dat was een legendarische concertzaal in een voormalige overdekte ijsbaan in San Francisco. Daar werd ook het afscheidsconcert van The Band gehouden, het onderwerp van Martin Scorcese's film: The Last Waltz. Die film wordt wel beschouwd als de beste film ooit gemaakt over popmuziek, al had ex-Band-drummer Levon Helm daar zo zijn bedenkingen over.

Ik heb dus voor een live-plaat gekozen en ik heb er geen spijt van. Het zijn vier CD's, maar er staan niet eens zo veel nummers op: 27 maar. De Dead had de gewoonte de nummers lang uit te spinnen, een kwartier of langer per nummer was – zeker live – geen uitzondering. Er staan ook veel covers op het album, behalve Not Fade Away nummers als: It's all over now, Stagger Lee, Johnny B. Goode, Good Lovin' enzovoort. Het zijn niet zomaar covers, ze drukken er hun eigen stempel op, zoals Johnny Cash ook zo onnavolgbaar kan.
Ik ben blij met het album en zal het nog vaak draaien, alleen niet tijdens het kaarten.

 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php


© 2013 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
The Grateful Dead Henk Klaren
1015VG Dead
Onlangs zat ik met een clubje vrienden een avondje te kaarten. Dat doen we wel vaker. De bedoeling is eens in de maand, maar als het mee zit lukt het hoogstens tien keer per jaar. We hebben vier man nodig om te kunnen spelen en we zijn met zijn zessen. Je zou zo zeggen dat er dan eens in de maand wel een datum te vinden moet zijn. Ze zijn tenslotte meest gepensioneerd. Maar: agenda's, agenda's. Toch zaten we die avond te kaarten. Eerst een hapje eten en dan vlug de kaarten op tafel, dan wordt het ook niet zo laat. Het was gezellig, drankje erbij, relaxed sfeertje... . Lekker muziekje erbij, je kent dat wel.

Het was bij mij thuis en ik had mijn nieuw verworven, maar al heel oude, vierdubbel-CD van The Grateful Dead opgezet. Alles ging goed, dacht ik. Tot één van de mannen vroeg: 'kan er andere muziek op?' Nou, dat doe je dan maar. Wat ouwe-mannen-muziek uitgezocht: Kris Kristofferson, Johnny Cash, Calvin Russell en Townes van Zandt. Kun je geen buil aan vallen. En toen moest de muziek zachter. Ach, het ging tenslotte om het kaarten en niet om de muziek, maar of kaarten én naar muziek luisteren nou zo'n zware vorm van multitasken is, ik weet het niet.

Ik had nooit platen van The Grateful Dead. Waarom weet ik eigenlijk niet. Ik had wel eens wat van ze gedownload, zoals Buddy Holly's Not Fade Away (zie ook het vorige nummer) en ik had ze zien spelen in de documentaire Festival Train (Jrg. 5, nr. 15). Dat beviel me nogal en sindsdien – alweer even geleden – had ik mij voorgenomen toch eens iets van ze te verwerven. Het was immers een legendarische groep en frontman Jerry Garcia was een leidende figuur in de Westcoastscene in die tijd: de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Vermoedelijk heb ik nooit platen van ze gekocht omdat je altijd las dat het meer een live-groep was dan één die goede platen maakte.
Bovendien hoorde je ze eigenlijk nooit op de radio en in mijn omgeving sprák niemand over de muziek van de Dead. Ze waren niet 'groot' in Nederland. In Amerika was dat wel anders. Er was een hele groep fans, die zoveel mogelijk naar de concerten ging, de Dead Heads. De live reputatie was groot.

Toch hebben ze ook veel platen gemaakt. Toen ik op zoek ging vond ik er wel een stuk of zeventien. Welke te kiezen? Na wat geblader in de bakken vond ik er één getiteld: The Closing of Winterland, dat leek me interessant. Vier CD's met een registratie van hun concert tijdens het feest ter gelegenheid van de sluiting van Winterland. Dat was een legendarische concertzaal in een voormalige overdekte ijsbaan in San Francisco. Daar werd ook het afscheidsconcert van The Band gehouden, het onderwerp van Martin Scorcese's film: The Last Waltz. Die film wordt wel beschouwd als de beste film ooit gemaakt over popmuziek, al had ex-Band-drummer Levon Helm daar zo zijn bedenkingen over.

Ik heb dus voor een live-plaat gekozen en ik heb er geen spijt van. Het zijn vier CD's, maar er staan niet eens zo veel nummers op: 27 maar. De Dead had de gewoonte de nummers lang uit te spinnen, een kwartier of langer per nummer was – zeker live – geen uitzondering. Er staan ook veel covers op het album, behalve Not Fade Away nummers als: It's all over now, Stagger Lee, Johnny B. Goode, Good Lovin' enzovoort. Het zijn niet zomaar covers, ze drukken er hun eigen stempel op, zoals Johnny Cash ook zo onnavolgbaar kan.
Ik ben blij met het album en zal het nog vaak draaien, alleen niet tijdens het kaarten.

 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2013 Henk Klaren
powered by CJ2