archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Gitaren die samen iets weven Henk Klaren

0815VG Gitaren
Nu Bob Dylan zeventig jaar is geworden, lees en hoor je overal dat hij niet kan zingen. Dat is natuurlijk wel een beetje waar, maar niet relevant. Hij zou ongetwijfeld minder interessante muziek hebben gemaakt als hij wél had kunnen zingen, als – pak ‘m beet – Neil Diamond. Hij heeft wel zijn best gedaan om te klinken als een mooie zanger. Albums als Self Portrait, Nashville Skyline en John Wesley Harding illustreren dat. En het zijn mooie platen. Wat zeg ik, het zijn héél mooie platen, maar niet zozeer vanwege z’n gouden keeltje.
Je hóeft geen groot zanger te zijn om fantastische vocale popmuziek te maken. Neem Leonard Cohen. Als hij zingt: I was born with the gift of a golden voice moet het publiek bij
live-optredens erg lachen. Hijzelf ook trouwens. En bij Tom Waits denk je ook wel eens dat er zand in de versnellingsbak zit. Toch behoort veel van hun muziek wat mij betreft tot het beste ooit gemaakt. Terwijl Neil Diamond …. .
 
Robbie Robertson kan ook niet echt zingen. Hij was de leadgitarist en belangrijkste liedjesschrijver van The Band, de eerste elektrische begeleidingsband van Dylan, later op eigen kracht legendarisch geworden. Robertson zong zelden bij The Band en nooit de solopartijen. Ik las onlangs in een interview met hem, dat hij vond dat Rick Danko, Richard Manuel en Levon Helm dat beter konden en hij had gelijk. Helm vertelt in zijn boek, dat ze Robbie’s microfoon hadden uitgezet bij het beroemde afscheidsconcert van The Band in 1976. Hij zong wat vals naar het schijnt. De heren zijn al decennia geen vrienden meer, om het zacht te zeggen.

Van dat afscheidsconcert is door Martin Scorcese de film The Last Waltz gemaakt, een fantastische concertregistratie. Volgens Levon Helm was het concert eigenlijk niet zo best en moesten veel partijen ten behoeve van de film later worden ingevoegd. Niettemin, een prachtige film en – als je naar de film kijkt – een prachtig concert met veel gasten: Bob Dylan, Neil Young, Dr. John, Paul Butterfield, Eric Clapton en ga zo maar door. Allemaal échte zangers. Alleen Neil Diamond viel wat uit de toon. Volgens Levon Helm mocht die alleen maar mee doen omdat Robertson toen net een album van Diamond produceerde.

Robbie Robertson heeft van alles gedaan na het einde van The Band. Sinds het eind van de jaren tachtig maakt hij weer albums. Aanvankelijk heel redelijke rockplaten, in het verlengde van The Band. Later ging hij muzikaal op zoek naar zijn Indiaanse roots van moeders kant. Dat beviel mij minder. Hij zóng wel en alweer blijkt, dat je niet echt goed hoeft te kunnen zingen. Het is een soort hees fluister-zingen, nogal monotoon maar wel functioneel voor het soort muziek.

Onlangs heeft hij een nieuw album uitgebracht: How to become Clairvoyant. Het kostte me wat tijd en moeite – en dat hoort ook – maar ik vind hem erg goed. Eric Clapton heeft een belangrijke inbreng. Eén liedje is van hem en één van Robbie en Eric samen. Hij zingt ook wat en dat klinkt warm. Heel vroeger moest hij worden overgehaald om behalve gitaar te spelen ook te zingen. Gelukkig is dat gelukt. Vooral interessant vind ik de manier waarop beider gitaren in een aantal nummers door elkaar weven (ja, hoe moet ik dat anders zeggen). Claptons vloeiende stijl contrasteert met en past ook bij de wat meer puntige, staccato stijl van Robertson, boeiend.

Op de plaat wordt veel gebruik gemaakt van extra zang. Dat is wel slim bij een vrij monotone zanger. Leonard Cohen doet dat ook vaak. Vooral de sterk met Robertson’s contrasterende stem van Angela McCluskey bevalt mij erg. Stevie Winwood speelt orgel op een paar nummers. Hij zingt niet mee en dat is misschien maar goed ook. Hij kan echt zingen en met volume! Ook mooi, maar voor dit album misschien te dominant. Bij het album is een extra schijfje gevoegd, waar een paar van de nummers van het album zijn gezet uit oefensessies. Niet alleen interessant, ook gewoon mooi. Kortom: een verantwoorde aanschaf.
 
Helaas zonder Clapton, maar toch mooi.
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.


© 2011 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Gitaren die samen iets weven Henk Klaren
0815VG Gitaren
Nu Bob Dylan zeventig jaar is geworden, lees en hoor je overal dat hij niet kan zingen. Dat is natuurlijk wel een beetje waar, maar niet relevant. Hij zou ongetwijfeld minder interessante muziek hebben gemaakt als hij wél had kunnen zingen, als – pak ‘m beet – Neil Diamond. Hij heeft wel zijn best gedaan om te klinken als een mooie zanger. Albums als Self Portrait, Nashville Skyline en John Wesley Harding illustreren dat. En het zijn mooie platen. Wat zeg ik, het zijn héél mooie platen, maar niet zozeer vanwege z’n gouden keeltje.
Je hóeft geen groot zanger te zijn om fantastische vocale popmuziek te maken. Neem Leonard Cohen. Als hij zingt: I was born with the gift of a golden voice moet het publiek bij
live-optredens erg lachen. Hijzelf ook trouwens. En bij Tom Waits denk je ook wel eens dat er zand in de versnellingsbak zit. Toch behoort veel van hun muziek wat mij betreft tot het beste ooit gemaakt. Terwijl Neil Diamond …. .
 
Robbie Robertson kan ook niet echt zingen. Hij was de leadgitarist en belangrijkste liedjesschrijver van The Band, de eerste elektrische begeleidingsband van Dylan, later op eigen kracht legendarisch geworden. Robertson zong zelden bij The Band en nooit de solopartijen. Ik las onlangs in een interview met hem, dat hij vond dat Rick Danko, Richard Manuel en Levon Helm dat beter konden en hij had gelijk. Helm vertelt in zijn boek, dat ze Robbie’s microfoon hadden uitgezet bij het beroemde afscheidsconcert van The Band in 1976. Hij zong wat vals naar het schijnt. De heren zijn al decennia geen vrienden meer, om het zacht te zeggen.

Van dat afscheidsconcert is door Martin Scorcese de film The Last Waltz gemaakt, een fantastische concertregistratie. Volgens Levon Helm was het concert eigenlijk niet zo best en moesten veel partijen ten behoeve van de film later worden ingevoegd. Niettemin, een prachtige film en – als je naar de film kijkt – een prachtig concert met veel gasten: Bob Dylan, Neil Young, Dr. John, Paul Butterfield, Eric Clapton en ga zo maar door. Allemaal échte zangers. Alleen Neil Diamond viel wat uit de toon. Volgens Levon Helm mocht die alleen maar mee doen omdat Robertson toen net een album van Diamond produceerde.

Robbie Robertson heeft van alles gedaan na het einde van The Band. Sinds het eind van de jaren tachtig maakt hij weer albums. Aanvankelijk heel redelijke rockplaten, in het verlengde van The Band. Later ging hij muzikaal op zoek naar zijn Indiaanse roots van moeders kant. Dat beviel mij minder. Hij zóng wel en alweer blijkt, dat je niet echt goed hoeft te kunnen zingen. Het is een soort hees fluister-zingen, nogal monotoon maar wel functioneel voor het soort muziek.

Onlangs heeft hij een nieuw album uitgebracht: How to become Clairvoyant. Het kostte me wat tijd en moeite – en dat hoort ook – maar ik vind hem erg goed. Eric Clapton heeft een belangrijke inbreng. Eén liedje is van hem en één van Robbie en Eric samen. Hij zingt ook wat en dat klinkt warm. Heel vroeger moest hij worden overgehaald om behalve gitaar te spelen ook te zingen. Gelukkig is dat gelukt. Vooral interessant vind ik de manier waarop beider gitaren in een aantal nummers door elkaar weven (ja, hoe moet ik dat anders zeggen). Claptons vloeiende stijl contrasteert met en past ook bij de wat meer puntige, staccato stijl van Robertson, boeiend.

Op de plaat wordt veel gebruik gemaakt van extra zang. Dat is wel slim bij een vrij monotone zanger. Leonard Cohen doet dat ook vaak. Vooral de sterk met Robertson’s contrasterende stem van Angela McCluskey bevalt mij erg. Stevie Winwood speelt orgel op een paar nummers. Hij zingt niet mee en dat is misschien maar goed ook. Hij kan echt zingen en met volume! Ook mooi, maar voor dit album misschien te dominant. Bij het album is een extra schijfje gevoegd, waar een paar van de nummers van het album zijn gezet uit oefensessies. Niet alleen interessant, ook gewoon mooi. Kortom: een verantwoorde aanschaf.
 
Helaas zonder Clapton, maar toch mooi.
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.
© 2011 Henk Klaren
powered by CJ2