archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Leaning on the everlasting arms Henk Klaren

0811VG Leaning
Soms overweeg ik naar een film te gaan, maar als ik met de besluitvorming klaar ben is hij meestal al weer uit de roulatie. Geeft niet, denk ik dan meestal, over een paar jaar komt-ie wel op de televisie. En als ik hem echt graag wat sneller wil zien koop ik de DVD. Toegegeven: een film in de bioscoop zien op zo’n groot heen-en-weer-kijkscherm is anders. Meer een beléving dan ff een filmpie kijken. Maar aan de andere kant: een DVD is vaak goedkoper dan een bioscoopkaartje, zeker als je met z’n tweeën kijkt, je hoeft er de deur niet voor uit en als je de film héél mooi vond kun je nog een keer kijken en nóg een keer.

Toch ging ik laatst weer eens naar de bios. Mijn vriend Bert vroeg: ‘Ga je mee?’ En ik zei ja en toen gingen we naar True Grit, de nieuwste van de Coen broertjes, altijd goed. En met Jeff Bridges, daar kan je je ook geen buil aan vallen. Ik heb genoten, maar meer zeg ik niet over de bewegende beelden. Daar hebben we Hans Knegtmans voor. Alhoewel, zou hij de verwijzingen naar Erlkönig en Lucky Luke ook hebben opgemerkt? Vast wel.

Ik wil het hebben over een stukje van de soundtrack. Toen de film bijna was afgelopen viel ons de muziek op. Bert vroeg zich af of we Dolly Parton hoorden. En hoewel ik begreep waarom hij dat zei, leek het mij toch niet. Maar wie dan wel? Dus hebben we de hele aftiteling uitgezeten, want de gegevens over de muziek komen altijd helemaal achteraan. Waarom de hulpjes van de kapper van de hond van de chauffeur en al die andere knakkers en knaksters eerder worden genoemd, ontgaat me, maar de muziek komt nu eenmaal altijd achteraan. Toen dan de muziek-credits dan eindelijk langs kwamen, bleek het nummer zo’n lange titel te hebben dat we naast die titel alleen nog de componisten konden lezen. Ondertussen bleef de prachtige muziek onze oren vullen, want mooi was het. Een soort country-ballad zou je kunnen zeggen, gezongen door een zangeres, die inderdaad iets van dat kinderlijke van Dolly Parton had, maar gemener, scherper. Meer een echte country-stem.

Internet bood uitkomst. Er is vooruitgang. Het was een heel oud religieus lied uit 1887: Leaning on the Everlasting Arms 1). Ene Anthony Showalter schreef de muziek en de tekst van het refrein als troost voor twee vrienden die allebei hun vrouw hadden verloren. Elisha Hoffman schreef de rest van de tekst. Er zijn tientallen uitvoeringen van. Sommige van groepen met namen als The Christian’s Children en The Gospel Time Band, maar ook van erkende country-sterren als Merle Haggard en George Jones. Ook een curieuze opname door de Jordanaires, het achtergrondkoortje van Elvis Presley. Je kunt ook een ringtone kopen bij Bible Ringtones. Maar misschien is dat wel een grappig bedoelde naam voor een zanggroep. Even geluisterd op Spotify en inderdaad. Humor!

Alle stuk of tien uitvoeringen die ik heb beluisterd op Spotify vallen in het niet bij die op de soundtrack van True Grit. Allemaal een beetje te vrolijk, te snel, te country. De filmversie is véél mooier. Gedragen en langzaam met aanzwellende begeleiding en dan die wat nasale, maar loepzuivere, countrystem. Het is Iris DeMent en eigenlijk kende ik haar al een beetje, want ze doet mee in veel van de afleveringen van de fantastische TV-serie van de Schotse BBC: the Transatlantic Sessions.

Iris DeMent loopt tegen de vijftig, maar heeft een overzichtelijk oeuvre. Drie albums in de jaren negentig van de vorige eeuw en één in 2004. Allemaal country- en folkachtige muziek. Niet alleen de zang, maar ook de nummers op de eerste drie platen doen wel wat aan Dolly Parton denken. Wat minder onverbiddelijke hits, maar toch leuk. Op de laatste CD Lifeline staat maar één eigen nummer: He Reached Down. Voor het overige zijn het vooral de liedjes die haar moeder thuis zong. En omdat ze in een zeer religieuze omgeving is opgegroeid (als 14e kind van haar vader en 8ste van haar moeder, waar vind je dat nog?) zijn het vrijwel allemaal religieuze liederen. Volgens haar bio beschrijft ze zichzelf nu als agnostisch, dus het zal haar vooral om de nostalgie te doen zijn geweest. Vandaar ook de titel van het album. En ik hoor het resultaat toch graag. Ach, als God je stoort kun je immers nauwelijks naar countrymuziek luisteren en dat zou wel weer jammer zijn. Vooral omdat Leaning… erop staat.
 
 
****************************************
Meer over LoolsArt op www.loolsart.blogspot.com


© 2011 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Leaning on the everlasting arms Henk Klaren
0811VG Leaning
Soms overweeg ik naar een film te gaan, maar als ik met de besluitvorming klaar ben is hij meestal al weer uit de roulatie. Geeft niet, denk ik dan meestal, over een paar jaar komt-ie wel op de televisie. En als ik hem echt graag wat sneller wil zien koop ik de DVD. Toegegeven: een film in de bioscoop zien op zo’n groot heen-en-weer-kijkscherm is anders. Meer een beléving dan ff een filmpie kijken. Maar aan de andere kant: een DVD is vaak goedkoper dan een bioscoopkaartje, zeker als je met z’n tweeën kijkt, je hoeft er de deur niet voor uit en als je de film héél mooi vond kun je nog een keer kijken en nóg een keer.

Toch ging ik laatst weer eens naar de bios. Mijn vriend Bert vroeg: ‘Ga je mee?’ En ik zei ja en toen gingen we naar True Grit, de nieuwste van de Coen broertjes, altijd goed. En met Jeff Bridges, daar kan je je ook geen buil aan vallen. Ik heb genoten, maar meer zeg ik niet over de bewegende beelden. Daar hebben we Hans Knegtmans voor. Alhoewel, zou hij de verwijzingen naar Erlkönig en Lucky Luke ook hebben opgemerkt? Vast wel.

Ik wil het hebben over een stukje van de soundtrack. Toen de film bijna was afgelopen viel ons de muziek op. Bert vroeg zich af of we Dolly Parton hoorden. En hoewel ik begreep waarom hij dat zei, leek het mij toch niet. Maar wie dan wel? Dus hebben we de hele aftiteling uitgezeten, want de gegevens over de muziek komen altijd helemaal achteraan. Waarom de hulpjes van de kapper van de hond van de chauffeur en al die andere knakkers en knaksters eerder worden genoemd, ontgaat me, maar de muziek komt nu eenmaal altijd achteraan. Toen dan de muziek-credits dan eindelijk langs kwamen, bleek het nummer zo’n lange titel te hebben dat we naast die titel alleen nog de componisten konden lezen. Ondertussen bleef de prachtige muziek onze oren vullen, want mooi was het. Een soort country-ballad zou je kunnen zeggen, gezongen door een zangeres, die inderdaad iets van dat kinderlijke van Dolly Parton had, maar gemener, scherper. Meer een echte country-stem.

Internet bood uitkomst. Er is vooruitgang. Het was een heel oud religieus lied uit 1887: Leaning on the Everlasting Arms 1). Ene Anthony Showalter schreef de muziek en de tekst van het refrein als troost voor twee vrienden die allebei hun vrouw hadden verloren. Elisha Hoffman schreef de rest van de tekst. Er zijn tientallen uitvoeringen van. Sommige van groepen met namen als The Christian’s Children en The Gospel Time Band, maar ook van erkende country-sterren als Merle Haggard en George Jones. Ook een curieuze opname door de Jordanaires, het achtergrondkoortje van Elvis Presley. Je kunt ook een ringtone kopen bij Bible Ringtones. Maar misschien is dat wel een grappig bedoelde naam voor een zanggroep. Even geluisterd op Spotify en inderdaad. Humor!

Alle stuk of tien uitvoeringen die ik heb beluisterd op Spotify vallen in het niet bij die op de soundtrack van True Grit. Allemaal een beetje te vrolijk, te snel, te country. De filmversie is véél mooier. Gedragen en langzaam met aanzwellende begeleiding en dan die wat nasale, maar loepzuivere, countrystem. Het is Iris DeMent en eigenlijk kende ik haar al een beetje, want ze doet mee in veel van de afleveringen van de fantastische TV-serie van de Schotse BBC: the Transatlantic Sessions.

Iris DeMent loopt tegen de vijftig, maar heeft een overzichtelijk oeuvre. Drie albums in de jaren negentig van de vorige eeuw en één in 2004. Allemaal country- en folkachtige muziek. Niet alleen de zang, maar ook de nummers op de eerste drie platen doen wel wat aan Dolly Parton denken. Wat minder onverbiddelijke hits, maar toch leuk. Op de laatste CD Lifeline staat maar één eigen nummer: He Reached Down. Voor het overige zijn het vooral de liedjes die haar moeder thuis zong. En omdat ze in een zeer religieuze omgeving is opgegroeid (als 14e kind van haar vader en 8ste van haar moeder, waar vind je dat nog?) zijn het vrijwel allemaal religieuze liederen. Volgens haar bio beschrijft ze zichzelf nu als agnostisch, dus het zal haar vooral om de nostalgie te doen zijn geweest. Vandaar ook de titel van het album. En ik hoor het resultaat toch graag. Ach, als God je stoort kun je immers nauwelijks naar countrymuziek luisteren en dat zou wel weer jammer zijn. Vooral omdat Leaning… erop staat.
 
 
****************************************
Meer over LoolsArt op www.loolsart.blogspot.com
© 2011 Henk Klaren
powered by CJ2