archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Antony Hegarty Henk Klaren

0701VG Antony
Veel mensen zullen Antony Hegarty een aansteller vinden, denk ik en dat valt te begrijpen. Hij is een bijna twee meter lange, ietwat obese, androgyne man, in een lange witte jurk van Givenchy, met een vrouwelijk aandoende stem, en een voordracht met een intensiteit die als overdreven kan worden ervaren; maar ik vind het geweldig.
Antony and the Johnsons, zijn band, hadden een hitje met -niet toevallig- Boy George: You are my Sister. Dat liet aan duidelijk niets te wensen over. Zijn geaardheid is in zijn werk een steeds terugkerend thema. Zo doet hij bijvoorbeeld Lou Reed’s Candy says. In zijn jeugd waren Lou Reed en Boy George zijn helden. Beiden doen mee op een nummer van zijn album I am a Bird now, evenals Rufus Wainwright.

Toen er in het begin van deze eeuw wat publiciteit over Antony loskwam (en wat later het hitje met Boy George veel op de radio was) heb ik een aantal liedjes van hem gedownload, dat deed ik in die tijd nog, en op een CD-tje gezet. Vervolgens ben ik hem weer een beetje vergeten. Mijn vrouw vond zijn muziek aanvankelijk niet mooi. Het is ook niet van die gezellige achtergrondmuziek. Zó’n fantastische uitvoering van Lou Reed’s Perfect Day bijvoorbeeld hoor je niet vaak -al zijn er meer schitterende versies van-, maar je moet er echt naar luisteren.

En dan kom je hem van tijd tot tijd weer eens tegen. Hij zong het simpele refreintje mee van Lowlands low met Bryan Ferry op Rogue's Gallery: Pirate Ballads, Sea Songs, and Chanteys (Jrg 4, Nr 4), het door Johnny Depp geïnitieerde project naar aanleiding van Pirates of the Caribean. Zijn tekst in dat nummer is simpel: Lowlands, lowlands, lowlands low. Ook op Leave Her Johnny op hetzelfde album is hij te horen, nu met Lou Reed.
In de indrukwekkende0701VG Candy documentaire film: Leonard Cohen, I’m your Man, onlangs op TV, doet hij If it be your Will op een manier waar je kippenvel van krijgt. Er zijn nog veel meer samenwerkingsprojecten. Hij wordt kennelijk vaak gevraagd.

Ik merk dat ik het voornamelijk heb over nummers van anderen, maar Hegarty schrijft zijn meeste materiaal zelf. Hij doet ook niet alleen maar muziek. Hij is in New York begonnen bij het experimenteel toneel. De video’s die er van hem op internet circuleren zijn ook heel bijzonder. New York is volgens mij zo’n beetje zijn natuurlijke habitat. Zo’n scène, die je vroeger met Andy Warhol associeerde. Op de cover van I am a Bird now staat dan ook een foto van Warhol superstar Candy Darling. De foto is van Peter Hujar en is getiteld Candy Darling on her Deathbed.
Toch is Antony oorspronkelijk geen NewYorker. Hij woont er pas sinds 1990. Hij in Engeland geboren. In 1971 in Chichester uit Engelse ouders. In 1977 heeft hij met zijn ouders nog een jaartje in Amsterdam gewoond, waarna het nogal mobiele gezin naar Californië verhuisde. Pas daarna kwam New York.

Ja, en toen was daar het Holland Festival, met daarin een concert van Antony en een aantal Johnsons, mét het Metropole Orkest. En het kwam nog op TV ook. Ik kon niet kijken die avond en heb het opgenomen en bekeek het pas veel later, vooral te luisteren natuurlijk. Nu ik dit schrijf staat de band weer te draaien. Wat prachtig!
Elders in Europa heeft hij net zoiets gedaan met andere fameuze orkesten. Dit zijn de gelegenheden waarbij hij z’n glimmede Givenchy-jurk droeg.
Ik heb inmiddels, ook legaal, zijn twee laatste albums gescoord: naast I am a Bird now ook The crying Light, waarin het milieu centraal staat. Allemaal even mooi.


© 2009 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Antony Hegarty Henk Klaren
0701VG Antony
Veel mensen zullen Antony Hegarty een aansteller vinden, denk ik en dat valt te begrijpen. Hij is een bijna twee meter lange, ietwat obese, androgyne man, in een lange witte jurk van Givenchy, met een vrouwelijk aandoende stem, en een voordracht met een intensiteit die als overdreven kan worden ervaren; maar ik vind het geweldig.
Antony and the Johnsons, zijn band, hadden een hitje met -niet toevallig- Boy George: You are my Sister. Dat liet aan duidelijk niets te wensen over. Zijn geaardheid is in zijn werk een steeds terugkerend thema. Zo doet hij bijvoorbeeld Lou Reed’s Candy says. In zijn jeugd waren Lou Reed en Boy George zijn helden. Beiden doen mee op een nummer van zijn album I am a Bird now, evenals Rufus Wainwright.

Toen er in het begin van deze eeuw wat publiciteit over Antony loskwam (en wat later het hitje met Boy George veel op de radio was) heb ik een aantal liedjes van hem gedownload, dat deed ik in die tijd nog, en op een CD-tje gezet. Vervolgens ben ik hem weer een beetje vergeten. Mijn vrouw vond zijn muziek aanvankelijk niet mooi. Het is ook niet van die gezellige achtergrondmuziek. Zó’n fantastische uitvoering van Lou Reed’s Perfect Day bijvoorbeeld hoor je niet vaak -al zijn er meer schitterende versies van-, maar je moet er echt naar luisteren.

En dan kom je hem van tijd tot tijd weer eens tegen. Hij zong het simpele refreintje mee van Lowlands low met Bryan Ferry op Rogue's Gallery: Pirate Ballads, Sea Songs, and Chanteys (Jrg 4, Nr 4), het door Johnny Depp geïnitieerde project naar aanleiding van Pirates of the Caribean. Zijn tekst in dat nummer is simpel: Lowlands, lowlands, lowlands low. Ook op Leave Her Johnny op hetzelfde album is hij te horen, nu met Lou Reed.
In de indrukwekkende0701VG Candy documentaire film: Leonard Cohen, I’m your Man, onlangs op TV, doet hij If it be your Will op een manier waar je kippenvel van krijgt. Er zijn nog veel meer samenwerkingsprojecten. Hij wordt kennelijk vaak gevraagd.

Ik merk dat ik het voornamelijk heb over nummers van anderen, maar Hegarty schrijft zijn meeste materiaal zelf. Hij doet ook niet alleen maar muziek. Hij is in New York begonnen bij het experimenteel toneel. De video’s die er van hem op internet circuleren zijn ook heel bijzonder. New York is volgens mij zo’n beetje zijn natuurlijke habitat. Zo’n scène, die je vroeger met Andy Warhol associeerde. Op de cover van I am a Bird now staat dan ook een foto van Warhol superstar Candy Darling. De foto is van Peter Hujar en is getiteld Candy Darling on her Deathbed.
Toch is Antony oorspronkelijk geen NewYorker. Hij woont er pas sinds 1990. Hij in Engeland geboren. In 1971 in Chichester uit Engelse ouders. In 1977 heeft hij met zijn ouders nog een jaartje in Amsterdam gewoond, waarna het nogal mobiele gezin naar Californië verhuisde. Pas daarna kwam New York.

Ja, en toen was daar het Holland Festival, met daarin een concert van Antony en een aantal Johnsons, mét het Metropole Orkest. En het kwam nog op TV ook. Ik kon niet kijken die avond en heb het opgenomen en bekeek het pas veel later, vooral te luisteren natuurlijk. Nu ik dit schrijf staat de band weer te draaien. Wat prachtig!
Elders in Europa heeft hij net zoiets gedaan met andere fameuze orkesten. Dit zijn de gelegenheden waarbij hij z’n glimmede Givenchy-jurk droeg.
Ik heb inmiddels, ook legaal, zijn twee laatste albums gescoord: naast I am a Bird now ook The crying Light, waarin het milieu centraal staat. Allemaal even mooi.
© 2009 Henk Klaren
powered by CJ2