Gekleed in witte kniekousen, zwarte lakschoenen en mijn mooiste jurk, zat ik iedere zondag naast mijn vader in de kerk. De wekelijkse mantra weerklonk: ‘In het zweet des aanschijns zult gij uw brood eten, totdat gij tot de aarde wederkeert.’ Onbewust van het levende voorbeeld naast me, met zware schouders en een gezicht getekend door de last van verantwoordelijkheid voor zijn acht kinderen.

In 2010 viel het genadeloze doek van werkloosheid over ons gezin, een onverwachte en onverdiende slag binnen de bouwsector. De financiële middelen slonken en de titel van ZZP'er betekende stilstand in inkomsten. Tijdens deze donkere dagen kwam de Bijbeltekst tot leven. Mijn vader, een bouwvakker in hart en nieren waar ieder klein meisje over zou opscheppen, kon zijn gebruikelijke werk niet meer uitvoeren. Zijn handen, gewend aan beton en staal, verdwenen nu in verse potgrond bij het aanleggen van gazons. Papa de bouwvakker werd papa de tuinier, papa de meubelmaker, papa de stratenmaker, papa de houthakker - eigenlijk een alleskunner, wat mij nog trotser maakte.

Tijdens deze onzekere periode was de balans tussen mijn ouders opmerkelijk. Papa zorgde ervoor dat, ondanks alles, er voldoende middelen waren zodat mama de kachel kon laten branden en haar welbekende soep kon maken. Over kleren hoefden wij ons nooit zorgen te maken. Waar ik voorheen niet in magie geloofde, veranderde dit zodra ik mijn moeder aan het werk zag achter de naaimachine. Jurken die nooit in etalages zouden verschijnen, werden gedragen door de dochters van familie Visser, vijf meisjes, vijf prinsesjes. Mama haar rol in het ondersteunen van de gezinsbestaanszekerheid, was niet minder heroïsch dan de rol van mijn vader. Zij was de stille kracht achter de schermen, onze troost wanneer er tranen rolden.

Gezinsbestaanszekerheid, voor een gezin met acht kinderen, een taak die niet voor iedereen is weggelegd, maar mijn ouders slaagden met vlag en wimpel. Bestaanszekerheid nam voor ons meer betekenis aan dan een vaste baan en financiële stabiliteit. Het werd een concept van samenwerken, streven naar verbetering, creatief denken en vastberadenheid vanuit mijn ouders. Het was anticiperen op een onverwachte situatie, maar blijven streven naar het beste. Een tijd van omarmen van verandering en het vinden van een weg, ook wanneer veel wegen lijken geblokkeerd.

Het verhaal van mijn vader en ons gezin illustreert dat bestaanszekerheid niet alleen afhankelijk is van externe omstandigheden, maar ook van interne krachten. Het is de veerkracht om zich aan te passen, de bereidheid om nieuwe wegen te verkennen en de vastberadenheid om samen uit moeilijke tijden te komen. In de schaduw van werkloosheid en financiële druk hebben we geleerd dat de ware rijkdom ligt binnen ons gezin. Het samen zijn, herinneringen maken en waarderen van hetgeen wij wel hebben.