archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Essay Dreeslezing* 3e prijs Maura Ringelberg

2106BS Maura2106BS Drees rechts
Bestaanszekerheid uitgesteld

Na weer een hevige paniekaanval overlegde ik met mijn ouders, dit kan zo niet langer. Ik belde de huisarts met de boodschap: ‘Ik heb hulp nodig, dringend, want zo hoeft het voor mij niet meer’. Ik kreeg te horen dat ik twee keuzes had, een plek waar de wachtlijst voor een intake 63 dagen was en een plek waar de wachtlijst 75 dagen was. Oké, keuze snel gemaakt, 63 dagen dan maar. Na die 63 dagen werd ik gebeld om afspraken in te plannen daar gingen ook ruim drie weken overheen. Na twee afspraken te hebben gehad ging ik met goede moed naar mijn derde afspraak. We gaan het hebben over mijn behandeltraject. Klinkt goed. Na de doorbespreking van behandelmogelijkheden kies ik voor een behandeling. ‘Dan word je daarvoor op de wachtlijst geplaatst’, zei ze. ‘Hoe lang is deze wachtlijst?’, vroeg ik aan haar. ‘Vijf maanden, als het niet langer is’. Ineens stortte alles in. Alle hoop die ik had om beter te worden, om met mezelf aan de slag te gaan en het verleden achter me te laten verdween. Vijf maanden, red ik dat wel?

Deze lange wachtlijsten zijn een bedreiging in het bestaan van jongeren. Dit is vooral een probleem voor jongeren en jongvolwassenen die eindelijk hulp vragen na soms jaren van worstelingen met zichzelf, hun omgeving en de maatschappij. Jongeren die net volwassen zijn geworden en waarvan verwacht wordt dat ze het wel kunnen. Jongeren die in een overgangsfase zitten, net komen kijken, niet weten wat ze willen en wat ze met zichzelf aan moeten. Jongeren die ineens zelf financieel onafhankelijk en zelfredzaam moeten zijn. Kunnen we wel verwachten dat jongeren deze last op hun schouders dragen?

Bestaanszekerheid houdt in dat je mag verwachten dat, als het je zelf even niet meer lukt, je geholpen wordt, zodat je het daarna wel weer kan. Deze jongeren hebben net zoveel recht op zekerheid van hun bestaan als ieder ander. In een maatschappij als deze is dat des te belangrijker.

Naast alle ‘normale’ volwassen dingen waar jongeren op die leeftijd ineens mee worden geconfronteerd, zijn er ook dingen waar jongeren harder door worden geraakt dan iedere andere groep in de samenleving. Zaken als inflatie, de woningmarkt en klimaatverandering hebben grote invloed op het leven van iedere jongere. Maar dan zijn er ook minder normale dingen; jongeren die last hebben van angst, paniek, trauma of depressie. Daardoor kunnen zij niet meedraaien in de maatschappij, die zoveel van ze verwacht. Hoe kan je je focussen op het heden als het verleden nog geen plekje heeft gekregen. Onder deze druk bezwijken jongeren en dan komt hulp te laat.

Jongeren en jongvolwassenen met mentale klachten komen op een wachtlijst terecht. Sommige jongeren kunnen niet zo lang wachten. Het moment dat je ervoor kiest om met jezelf aan de slag te gaan en hulp te zoeken is ook het moment dat er plek voor je moet zijn. Er wordt van je verwacht dat je mee moet kunnen draaien in de maatschappij. Maar wat als je daar niet klaar voor bent door je mentale problemen? En je daardoor bezwijkt onder de druk, is dat dan jezelf aan te rekenen?

Sociale veiligheid is een basisbehoefte en een recht. Een vangnet is een basisbehoefte en een recht. Iemand die je opvangt wanneer je valt. Of dat nou mentaal of fysiek is. En dus ook voor jongeren die hulp nodig hebben. Iedereen heeft recht op het gevoel van veiligheid en dat, wanneer je hulp nodig hebt, je gehoord wordt. En daar valt ook een sociaal vangnet onder. Het gevoel dat ondanks wie je bent of waar je vandaan komt, je wordt opgevangen, een steuntje in je rug krijgt en dan weer op weg kan, de maatschappij in. Want hoe kan je aan de maatschappij denken als de maatschappij niet aan jou denkt?

Waar gaat het dan mis? Het aanbod van de zorg is niet groot genoeg voor de vraag die er is. Maar hoe kan het dat een land als Nederland niet in de basisbehoefte kan voorzien? Nederland, verzorgingsstaat, plek waarin iedereen geholpen wordt. Of geldt dat niet voor iedereen? Geldt dat alleen voor eerdere generaties? Jongeren zijn de toekomst, maar waar is die toekomst? Jongeren zijn de toekomst, maar wat als die hen niet toe komt?

Bestaanszekerheid betekent voor mij het recht om te bestaan en geholpen te worden, daar waar je zelf niet kunt voorzien. Het vertrouwen dat als je het zelf even niet kunt, je hulp kunt vragen en je dan gelijk geholpen kunt worden, zodat je daarna veerkrachtiger terug kan komen. Hoe mooi zou het zijn als iedereen ondanks zijn verleden, problemen en klachten gewoon zou kunnen meedraaien? Als iedereen het gevoel van bestaansrecht zou ervaren? Als je fouten kan maken en daarna geholpen wordt om weer beter te worden? Iedereen het gevoel heeft dat er een plek voor hen is? Is dat te veel gevraagd? Jongeren zijn de toekomst wordt altijd gezegd, maar wat als er geen plek is voor gezonde jongeren in die toekomst? Ja jongeren zijn de toekomst en ja, jongeren moeten het na deze generatie gaan doen, maar nee, jongeren kunnen niet leven in de puinhoop die er voor ze is gecreëerd. Laten we zorgen dat de toekomst van jongeren niet langer op een wachtlijst staat.
© 2023 Maura Ringelberg meer Maura Ringelberg - meer "In de polder"
Beschouwingen > In de polder
Essay Dreeslezing* 3e prijs Maura Ringelberg
2106BS Maura2106BS Drees rechts
Bestaanszekerheid uitgesteld

Na weer een hevige paniekaanval overlegde ik met mijn ouders, dit kan zo niet langer. Ik belde de huisarts met de boodschap: ‘Ik heb hulp nodig, dringend, want zo hoeft het voor mij niet meer’. Ik kreeg te horen dat ik twee keuzes had, een plek waar de wachtlijst voor een intake 63 dagen was en een plek waar de wachtlijst 75 dagen was. Oké, keuze snel gemaakt, 63 dagen dan maar. Na die 63 dagen werd ik gebeld om afspraken in te plannen daar gingen ook ruim drie weken overheen. Na twee afspraken te hebben gehad ging ik met goede moed naar mijn derde afspraak. We gaan het hebben over mijn behandeltraject. Klinkt goed. Na de doorbespreking van behandelmogelijkheden kies ik voor een behandeling. ‘Dan word je daarvoor op de wachtlijst geplaatst’, zei ze. ‘Hoe lang is deze wachtlijst?’, vroeg ik aan haar. ‘Vijf maanden, als het niet langer is’. Ineens stortte alles in. Alle hoop die ik had om beter te worden, om met mezelf aan de slag te gaan en het verleden achter me te laten verdween. Vijf maanden, red ik dat wel?

Deze lange wachtlijsten zijn een bedreiging in het bestaan van jongeren. Dit is vooral een probleem voor jongeren en jongvolwassenen die eindelijk hulp vragen na soms jaren van worstelingen met zichzelf, hun omgeving en de maatschappij. Jongeren die net volwassen zijn geworden en waarvan verwacht wordt dat ze het wel kunnen. Jongeren die in een overgangsfase zitten, net komen kijken, niet weten wat ze willen en wat ze met zichzelf aan moeten. Jongeren die ineens zelf financieel onafhankelijk en zelfredzaam moeten zijn. Kunnen we wel verwachten dat jongeren deze last op hun schouders dragen?

Bestaanszekerheid houdt in dat je mag verwachten dat, als het je zelf even niet meer lukt, je geholpen wordt, zodat je het daarna wel weer kan. Deze jongeren hebben net zoveel recht op zekerheid van hun bestaan als ieder ander. In een maatschappij als deze is dat des te belangrijker.

Naast alle ‘normale’ volwassen dingen waar jongeren op die leeftijd ineens mee worden geconfronteerd, zijn er ook dingen waar jongeren harder door worden geraakt dan iedere andere groep in de samenleving. Zaken als inflatie, de woningmarkt en klimaatverandering hebben grote invloed op het leven van iedere jongere. Maar dan zijn er ook minder normale dingen; jongeren die last hebben van angst, paniek, trauma of depressie. Daardoor kunnen zij niet meedraaien in de maatschappij, die zoveel van ze verwacht. Hoe kan je je focussen op het heden als het verleden nog geen plekje heeft gekregen. Onder deze druk bezwijken jongeren en dan komt hulp te laat.

Jongeren en jongvolwassenen met mentale klachten komen op een wachtlijst terecht. Sommige jongeren kunnen niet zo lang wachten. Het moment dat je ervoor kiest om met jezelf aan de slag te gaan en hulp te zoeken is ook het moment dat er plek voor je moet zijn. Er wordt van je verwacht dat je mee moet kunnen draaien in de maatschappij. Maar wat als je daar niet klaar voor bent door je mentale problemen? En je daardoor bezwijkt onder de druk, is dat dan jezelf aan te rekenen?

Sociale veiligheid is een basisbehoefte en een recht. Een vangnet is een basisbehoefte en een recht. Iemand die je opvangt wanneer je valt. Of dat nou mentaal of fysiek is. En dus ook voor jongeren die hulp nodig hebben. Iedereen heeft recht op het gevoel van veiligheid en dat, wanneer je hulp nodig hebt, je gehoord wordt. En daar valt ook een sociaal vangnet onder. Het gevoel dat ondanks wie je bent of waar je vandaan komt, je wordt opgevangen, een steuntje in je rug krijgt en dan weer op weg kan, de maatschappij in. Want hoe kan je aan de maatschappij denken als de maatschappij niet aan jou denkt?

Waar gaat het dan mis? Het aanbod van de zorg is niet groot genoeg voor de vraag die er is. Maar hoe kan het dat een land als Nederland niet in de basisbehoefte kan voorzien? Nederland, verzorgingsstaat, plek waarin iedereen geholpen wordt. Of geldt dat niet voor iedereen? Geldt dat alleen voor eerdere generaties? Jongeren zijn de toekomst, maar waar is die toekomst? Jongeren zijn de toekomst, maar wat als die hen niet toe komt?

Bestaanszekerheid betekent voor mij het recht om te bestaan en geholpen te worden, daar waar je zelf niet kunt voorzien. Het vertrouwen dat als je het zelf even niet kunt, je hulp kunt vragen en je dan gelijk geholpen kunt worden, zodat je daarna veerkrachtiger terug kan komen. Hoe mooi zou het zijn als iedereen ondanks zijn verleden, problemen en klachten gewoon zou kunnen meedraaien? Als iedereen het gevoel van bestaansrecht zou ervaren? Als je fouten kan maken en daarna geholpen wordt om weer beter te worden? Iedereen het gevoel heeft dat er een plek voor hen is? Is dat te veel gevraagd? Jongeren zijn de toekomst wordt altijd gezegd, maar wat als er geen plek is voor gezonde jongeren in die toekomst? Ja jongeren zijn de toekomst en ja, jongeren moeten het na deze generatie gaan doen, maar nee, jongeren kunnen niet leven in de puinhoop die er voor ze is gecreëerd. Laten we zorgen dat de toekomst van jongeren niet langer op een wachtlijst staat.
© 2023 Maura Ringelberg
powered by CJ2