archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > In de polder delen printen terug
De bende van Klomp (2) Willem Minderhout

1602BS 9292.2Tweede deel in een serie schetsen van de begindagen van ‘OV Reisnformatie 9292’ onder de bezielende leiding van Gijs Klomp.

De OV-Reisplanner was gebaseerd op de voor de hand liggende gedachte dat reizigers niet perse geïnteresseerd zijn in de vraag hoe laat bus 23 van de FRAM de halte Kerkplein verlaat, maar willen weten hoe ze van het ene adres het andere adres kunnen bereiken. Omdat het ministerie van Verkeer en Waterstaat verwachtte dat mensen vaker voor het OV zouden kiezen als deze informatie verkrijgbaar was, werden er miljoenen in dit project gestopt. Anders dan de NS Reisplanner paste dit programma echter niet op een ‘floppy’. Om van deze informatie gebruik te kunnen maken moest men daarom een van de informatiemedewerkers van ’06-9292’ bellen.

In de vorige aflevering vermeldde ik al dat van die mogelijkheid vanaf het begin (9 september 1992) onmiddellijk druk gebruik werd gemaakt. Gijs Klomp had om politieke redenen negen informatiecentra aan laten leggen, NS: Utrecht, Arnhem, Hengelo, Den Haag, Tilburg, RET Rotterdam, NZH Zaandam, Stadsbus Maastricht, Groningen Gado. Er zat echter ook een kwaliteitsaspect aan. De centra bedienden de PTT-districten in de omgeving waardoor de telefonistes, zo was het idee, vaak ook zelf op de hoogte waren van de belangrijkste overstaphaltes, zodat ze het beter konden uitleggen. Er werden in het begin ook bussen vol telefonistes langs die knooppunten vervoerd om zelf poolshoogte te kunnen nemen. ‘Lijnverkennen’ noemden we dat.

De personeelsformatie van die centra was wel afgestemd op de verwachte vraag, maar die bleek zich in de praktijk toch wat anders te ontwikkelen. Vooral de centra in de Randstad (Utrecht en Rotterdam) werden al snel overbelast. Doordat de dienst 50 cent per minuut kostte en er ook in de wachtrij betaald moest worden dreigden we aan ons succes ten onder te gaan.

OVR was een wat buitennissige 06-dienst. Deze, in die tijd gloednieuwe, betaalde telefonische diensten waren vooral populair bij pornoboeren, die uiteraard uit waren op opwindende winstmaximalisatie en zich niet beknorden om oplopende wachttijden. Die bedrijven zaten allemaal in de Waalhaven op Rotterdam-Zuid, vlak bij een grote PTT-telefooncentrale. (Ik heb daar ooit op de tweehonderd meter hoge mast gestaan. Dat was toch wel een van de hoogtepunten uit mijn carriere.)  Onze centra moesten allemaal, tot in Groningen, met vaste lijnen met die centrale verbonden worden, wat tot extra kosten leidde.

PTT Telecom vond ons wel chic. OVR was binnen een mum van tijd hun belangrijkste serieuze informatiedienst. We werden dan ook in de watten gelegd met reisjes naar het Nederlands Elftal, waarvan PTT hoofdsponsor was, en zo. Maar een gratis wachtrij regelen konden ze technisch niet.
Wat uiteindelijk wel kon was het doorschakelen van telefonisch verkeer van overbelaste centra naar centra die nog wel wat capaciteit over hadden. Stap voor stap werden die regionale centra ‘virtueel gefuseerd’.

We bleven echter met een probleem zitten, want de vraag bleef stijgen. Meer mensen achter de telefoon zetten was een lastige optie want de opbrengsten van de vijftig cent per minuut, waarvan ongeveer een kwartje naar OVR vloeide, wogen niet op tegen de personeelskosten. Capaciteitsvergroting betekende dus structureel meer exploitatekosten. Verkeer en Waterstaat was wel goed, maar niet gek. Ook de OV-bedrijven keken heel zuinig.

Het was aan het begin van de jaren negentig. Alom werd gepraat over fantastische nieuwe media die er aan zaten te komen. Misschien konden we onze informatie ook op andere manieren dan via de telefoon verspreiden. Hoe wisten we nog niet, maar ik mocht mij, in mijn nieuwe functie als ‘coördinator markt- en productontwikkeling’, op deze nieuwe materie gaan storten.

(Wordt vervolgd)

------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl

© 2018 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
De bende van Klomp (2) Willem Minderhout
1602BS 9292.2Tweede deel in een serie schetsen van de begindagen van ‘OV Reisnformatie 9292’ onder de bezielende leiding van Gijs Klomp.

De OV-Reisplanner was gebaseerd op de voor de hand liggende gedachte dat reizigers niet perse geïnteresseerd zijn in de vraag hoe laat bus 23 van de FRAM de halte Kerkplein verlaat, maar willen weten hoe ze van het ene adres het andere adres kunnen bereiken. Omdat het ministerie van Verkeer en Waterstaat verwachtte dat mensen vaker voor het OV zouden kiezen als deze informatie verkrijgbaar was, werden er miljoenen in dit project gestopt. Anders dan de NS Reisplanner paste dit programma echter niet op een ‘floppy’. Om van deze informatie gebruik te kunnen maken moest men daarom een van de informatiemedewerkers van ’06-9292’ bellen.

In de vorige aflevering vermeldde ik al dat van die mogelijkheid vanaf het begin (9 september 1992) onmiddellijk druk gebruik werd gemaakt. Gijs Klomp had om politieke redenen negen informatiecentra aan laten leggen, NS: Utrecht, Arnhem, Hengelo, Den Haag, Tilburg, RET Rotterdam, NZH Zaandam, Stadsbus Maastricht, Groningen Gado. Er zat echter ook een kwaliteitsaspect aan. De centra bedienden de PTT-districten in de omgeving waardoor de telefonistes, zo was het idee, vaak ook zelf op de hoogte waren van de belangrijkste overstaphaltes, zodat ze het beter konden uitleggen. Er werden in het begin ook bussen vol telefonistes langs die knooppunten vervoerd om zelf poolshoogte te kunnen nemen. ‘Lijnverkennen’ noemden we dat.

De personeelsformatie van die centra was wel afgestemd op de verwachte vraag, maar die bleek zich in de praktijk toch wat anders te ontwikkelen. Vooral de centra in de Randstad (Utrecht en Rotterdam) werden al snel overbelast. Doordat de dienst 50 cent per minuut kostte en er ook in de wachtrij betaald moest worden dreigden we aan ons succes ten onder te gaan.

OVR was een wat buitennissige 06-dienst. Deze, in die tijd gloednieuwe, betaalde telefonische diensten waren vooral populair bij pornoboeren, die uiteraard uit waren op opwindende winstmaximalisatie en zich niet beknorden om oplopende wachttijden. Die bedrijven zaten allemaal in de Waalhaven op Rotterdam-Zuid, vlak bij een grote PTT-telefooncentrale. (Ik heb daar ooit op de tweehonderd meter hoge mast gestaan. Dat was toch wel een van de hoogtepunten uit mijn carriere.)  Onze centra moesten allemaal, tot in Groningen, met vaste lijnen met die centrale verbonden worden, wat tot extra kosten leidde.

PTT Telecom vond ons wel chic. OVR was binnen een mum van tijd hun belangrijkste serieuze informatiedienst. We werden dan ook in de watten gelegd met reisjes naar het Nederlands Elftal, waarvan PTT hoofdsponsor was, en zo. Maar een gratis wachtrij regelen konden ze technisch niet.
Wat uiteindelijk wel kon was het doorschakelen van telefonisch verkeer van overbelaste centra naar centra die nog wel wat capaciteit over hadden. Stap voor stap werden die regionale centra ‘virtueel gefuseerd’.

We bleven echter met een probleem zitten, want de vraag bleef stijgen. Meer mensen achter de telefoon zetten was een lastige optie want de opbrengsten van de vijftig cent per minuut, waarvan ongeveer een kwartje naar OVR vloeide, wogen niet op tegen de personeelskosten. Capaciteitsvergroting betekende dus structureel meer exploitatekosten. Verkeer en Waterstaat was wel goed, maar niet gek. Ook de OV-bedrijven keken heel zuinig.

Het was aan het begin van de jaren negentig. Alom werd gepraat over fantastische nieuwe media die er aan zaten te komen. Misschien konden we onze informatie ook op andere manieren dan via de telefoon verspreiden. Hoe wisten we nog niet, maar ik mocht mij, in mijn nieuwe functie als ‘coördinator markt- en productontwikkeling’, op deze nieuwe materie gaan storten.

(Wordt vervolgd)

------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
© 2018 Willem Minderhout
powered by CJ2