archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Wegkijken bij klimaatproblemen Paul Bordewijk

1316BS TrumpDonald Trump ontkent de opwarming van de Aarde. Domme Donald heeft immers laatst nog meegemaakt dat het sneeuwde. Hij zal daar geen ruzie over krijgen met de Republikeinse Partij, waarvan de vertegenwoordigers in het Congres eveneens dit soort absurditeiten debiteren. In Nederland heeft de PVV hetzelfde standpunt.

Soms krijg je ook bij VVD’ers de indruk dat het allemaal niet goed tussen de oren zit; in ieder geval vind je onder standpunten een warrige tekst, waarin staat dat dankzij de Nederlandse inspanningen de Aarde schoner geworden is, hoewel dat evident niet geldt voor het CO2-gehalte van de atmosfeer. Wanneer dat geen vervuiling is, wat doet deze constatering dan onder ‘Klimaat’?

Waarom heeft rechts er zoveel moeite mee te accepteren dat het gebruik van fossiele brandstoffen tot opwarming van de Aarde leidt, terwijl links dat duidelijk niet heeft? Ik denk dat dat komt door de beleidsmatige consequenties. Wanneer we de opwarming van de Aarde willen tegengaan, moeten we soberder gaan leven, bij voorbeeld door minder auto te rijden en minder vlees te eten.

Dat past bij de postmaterialistische agenda van intellectueel links. Den Uyl gunde nog elke arbeider zijn eigen auto, maar toen stemden arbeiders ook nog op de PvdA. Links is maar al te graag bereid te accepteren dat ons gedrag leidt tot opwarming van de Aarde vanwege de postmaterialistische agenda die daaruit voortvloeit, terwijl je bij rechts veel meer klimaatsceptici vindt.

Het omgekeerde zie je bij de multiculturele samenleving. Daar is rechts veel ontvankelijker voor berichten over de gebrekkige integratie van veel allochtonen dan links. Die berichten rechtvaardigen een restrictief immigratiebeleid, waar links weinig van moet hebben. Rechts verwijt links daarom ‘weg te kijken’ bij de problemen van de multiculturele samenleving, maar als het om het klimaat gaat kun je rechts datzelfde verwijten.

Bij links kun je echter soms ook de vraag stellen of het wel echt om het klimaat gaat, of dat het klimaat meer als rechtvaardiging wordt gekoesterd om een andere manier van leven te bepleiten, die dichter bij de natuur staat. Zo hoor je de milieubeweging zelden over open haarden, terwijl die toch veel fijnstof de lucht in blazen. Uiteraard is men tegen dioxines, maar dat is geen reden om flessenvoeding boven borstvoeding te prefereren, al bevat moedermelk meer gif. Greenpeace is mordicus tegen genetische manipulatie van gewassen, ook wanneer dat onze ecologische voetafdruk kan verkleinen.

Gelet op de urgentie van het klimaatprobleem kun je je afvragen of kerncentrales niet het kleinste kwaad zijn. Ik vraag me ook af wat er zou gebeuren wanneer gecontroleerde kernfusie mogelijk zou blijken en de mensheid daarmee beschikt over een bijna onuitputtelijke energiebron die fossiele brandstoffen volledig overbodig maakt. Bij Shell zullen ze dat niet leuk vinden, maar ik denk dat bij Greenpeace evenmin de vlag uitgaat. Ze zijn dan een belangrijk argument kwijt in de strijd voor hun postmaterialistische agenda.

25 jaar geleden hield ik mij als wethouder van Leiden onder meer bezig met de komst van de stadsverwarming. Door gebruik van de restwarmte die vrijkomt bij de opwekking van elektriciteit kun je zo een aanzienlijke energiewinst boeken. In die tijd ging het nog niet om het broeikaseffect, maar om het opraken van de fossiele brandstoffen, maar dat vroeg om dezelfde maatregelen. Ik kreeg echter geen steun van de milieubeweging maar het verwijt dat we zo doorgingen met grootschalige energieopwekking, hoewel de voorgestelde kleinschalige opwekking juist veel meer stikstofoxiden in de lucht zouden opleveren.

Soms lees je nu kleine berichtjes over de mogelijkheid CO2 te binden aan mineralen als olivijn. Onlangs berichtte de New York Times over experimenten in IJsland met de binding van CO2 aan vulkanische gesteenten. In Nederland zijn er een paar bedrijfjes die het mogelijk maken klimaatneutraal te werken door zo CO2 te binden. Maar er is maar heel weinig belangstelling voor, terwijl er meer olivijn in de wereld is dan nodig om al het CO2 te binden dat bij gebruik van fossiele brandstoffen nog kan vrijkomen.

Ik heb een donkerbruin vermoeden dat de milieubeweging net als bij gecontroleerde kernfusie bang is dat op deze manier de urgentie van hun postmaterialistische agenda ondergraven worden. Shell is evenmin geïnteresseerd, want zo meteen worden automobilisten nog verplicht om te betalen voor het binden van hun CO2. En verder doet groepsdenken de rest: omdat er geen belangstelling voor is, zal het wel niets zijn. En daarom is er geen belangstelling voor.

Maar wanneer de milieubeweging niet elke kans aangrijpt om wat aan het klimaatprobleem te doen, maar alleen oplossingen kiest die passen bij hun streven naar een andere levensstijl, voedt dat stilletjes het wantrouwen tegen de waarschuwingen voor de opwarming van de Aarde bij degenen voor wie er niets mis is met die levensstijl.

Laat daarom het ministerie van IenM advies vragen aan de KNAW over de voor- en nadelen van het binden van CO2 aan mineralen en een grote conferentie organiseren om ervaringen met dit soort technieken uit te wisselen. Wanneer we niet alles uit de kast halen om de opwarming van de aarde tegen te gaan, ondergraaft dat het besef dat dit echt een van de grootste problemen is waar de mensheid voor staat.


© 2016 Paul Bordewijk meer Paul Bordewijk - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Wegkijken bij klimaatproblemen Paul Bordewijk
1316BS TrumpDonald Trump ontkent de opwarming van de Aarde. Domme Donald heeft immers laatst nog meegemaakt dat het sneeuwde. Hij zal daar geen ruzie over krijgen met de Republikeinse Partij, waarvan de vertegenwoordigers in het Congres eveneens dit soort absurditeiten debiteren. In Nederland heeft de PVV hetzelfde standpunt.

Soms krijg je ook bij VVD’ers de indruk dat het allemaal niet goed tussen de oren zit; in ieder geval vind je onder standpunten een warrige tekst, waarin staat dat dankzij de Nederlandse inspanningen de Aarde schoner geworden is, hoewel dat evident niet geldt voor het CO2-gehalte van de atmosfeer. Wanneer dat geen vervuiling is, wat doet deze constatering dan onder ‘Klimaat’?

Waarom heeft rechts er zoveel moeite mee te accepteren dat het gebruik van fossiele brandstoffen tot opwarming van de Aarde leidt, terwijl links dat duidelijk niet heeft? Ik denk dat dat komt door de beleidsmatige consequenties. Wanneer we de opwarming van de Aarde willen tegengaan, moeten we soberder gaan leven, bij voorbeeld door minder auto te rijden en minder vlees te eten.

Dat past bij de postmaterialistische agenda van intellectueel links. Den Uyl gunde nog elke arbeider zijn eigen auto, maar toen stemden arbeiders ook nog op de PvdA. Links is maar al te graag bereid te accepteren dat ons gedrag leidt tot opwarming van de Aarde vanwege de postmaterialistische agenda die daaruit voortvloeit, terwijl je bij rechts veel meer klimaatsceptici vindt.

Het omgekeerde zie je bij de multiculturele samenleving. Daar is rechts veel ontvankelijker voor berichten over de gebrekkige integratie van veel allochtonen dan links. Die berichten rechtvaardigen een restrictief immigratiebeleid, waar links weinig van moet hebben. Rechts verwijt links daarom ‘weg te kijken’ bij de problemen van de multiculturele samenleving, maar als het om het klimaat gaat kun je rechts datzelfde verwijten.

Bij links kun je echter soms ook de vraag stellen of het wel echt om het klimaat gaat, of dat het klimaat meer als rechtvaardiging wordt gekoesterd om een andere manier van leven te bepleiten, die dichter bij de natuur staat. Zo hoor je de milieubeweging zelden over open haarden, terwijl die toch veel fijnstof de lucht in blazen. Uiteraard is men tegen dioxines, maar dat is geen reden om flessenvoeding boven borstvoeding te prefereren, al bevat moedermelk meer gif. Greenpeace is mordicus tegen genetische manipulatie van gewassen, ook wanneer dat onze ecologische voetafdruk kan verkleinen.

Gelet op de urgentie van het klimaatprobleem kun je je afvragen of kerncentrales niet het kleinste kwaad zijn. Ik vraag me ook af wat er zou gebeuren wanneer gecontroleerde kernfusie mogelijk zou blijken en de mensheid daarmee beschikt over een bijna onuitputtelijke energiebron die fossiele brandstoffen volledig overbodig maakt. Bij Shell zullen ze dat niet leuk vinden, maar ik denk dat bij Greenpeace evenmin de vlag uitgaat. Ze zijn dan een belangrijk argument kwijt in de strijd voor hun postmaterialistische agenda.

25 jaar geleden hield ik mij als wethouder van Leiden onder meer bezig met de komst van de stadsverwarming. Door gebruik van de restwarmte die vrijkomt bij de opwekking van elektriciteit kun je zo een aanzienlijke energiewinst boeken. In die tijd ging het nog niet om het broeikaseffect, maar om het opraken van de fossiele brandstoffen, maar dat vroeg om dezelfde maatregelen. Ik kreeg echter geen steun van de milieubeweging maar het verwijt dat we zo doorgingen met grootschalige energieopwekking, hoewel de voorgestelde kleinschalige opwekking juist veel meer stikstofoxiden in de lucht zouden opleveren.

Soms lees je nu kleine berichtjes over de mogelijkheid CO2 te binden aan mineralen als olivijn. Onlangs berichtte de New York Times over experimenten in IJsland met de binding van CO2 aan vulkanische gesteenten. In Nederland zijn er een paar bedrijfjes die het mogelijk maken klimaatneutraal te werken door zo CO2 te binden. Maar er is maar heel weinig belangstelling voor, terwijl er meer olivijn in de wereld is dan nodig om al het CO2 te binden dat bij gebruik van fossiele brandstoffen nog kan vrijkomen.

Ik heb een donkerbruin vermoeden dat de milieubeweging net als bij gecontroleerde kernfusie bang is dat op deze manier de urgentie van hun postmaterialistische agenda ondergraven worden. Shell is evenmin geïnteresseerd, want zo meteen worden automobilisten nog verplicht om te betalen voor het binden van hun CO2. En verder doet groepsdenken de rest: omdat er geen belangstelling voor is, zal het wel niets zijn. En daarom is er geen belangstelling voor.

Maar wanneer de milieubeweging niet elke kans aangrijpt om wat aan het klimaatprobleem te doen, maar alleen oplossingen kiest die passen bij hun streven naar een andere levensstijl, voedt dat stilletjes het wantrouwen tegen de waarschuwingen voor de opwarming van de Aarde bij degenen voor wie er niets mis is met die levensstijl.

Laat daarom het ministerie van IenM advies vragen aan de KNAW over de voor- en nadelen van het binden van CO2 aan mineralen en een grote conferentie organiseren om ervaringen met dit soort technieken uit te wisselen. Wanneer we niet alles uit de kast halen om de opwarming van de aarde tegen te gaan, ondergraaft dat het besef dat dit echt een van de grootste problemen is waar de mensheid voor staat.
© 2016 Paul Bordewijk
powered by CJ2