archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Kostbare adviseurs Frits Hoorweg

0319BS Polder1
Oh, wat erg! Hoe doe je dat?
 
Met enige gretigheid schafte ik Plundering the public sector van de hand van David Craig aan. Hier is iemand die een misstand aan de kaak meent te moeten stellen. De ondertitel luidt namelijk: ‘How New Labour are letting consultants run off with £ 70 billion of our money’. Voor een organisatieadviseur (=consultant) zoals ik is dat een appetizer van jewelste. ‘Oh, wat erg! Hoe doe je dat?’ zijn de twee gedachten die vervolgens om de voorrang strijden.
Laat ik niet schijnheilig doen en meteen met de vraag beginnen hoe je dat voor elkaar krijgt. Je schijnt te moeten infiltreren in een politieke partij, liefst op het moment dat deze nog in de oppositie zit en tijd heeft mooie plannen uit te werken. Nou ja, infiltreren, dat klinkt erg onvriendelijk. Misschien ben je wel uit overtuiging lid van die partij. En heb je samen met een paar geestverwanten ‘toevallig’ een adviesbureau opgericht.
 
Dan is het, laten we zeggen, heel prettig als de plannen van zo’n werkgroep een enorme inzet van adviseurs en hun hulpjes vergt. (Grote adviesbureaus verdienen vooral goed aan de inzet van jonge academici die onder verantwoordelijkheid van seniors werken.) Dat is bijvoorbeeld het geval als de inkoopfunctie van de ministeries onderzocht en gereorganiseerd moet worden. Voor mensen die nog nooit met zoiets te maken hebben gehad is misschien nauwelijks te begrijpen hoeveel advieswerk dat kan opleveren. Laat ik proberen dat enigszins duidelijk te maken. Om te beginnen moet je zien uit te vinden wie er allemaal inkopen doet. Neem van mij maar aan dat het er tientallen zijn. Die moeten geïnterviewd worden. Vervolgens moet er gereorganiseerd worden. De inkoop wordt bijvoorbeeld geconcentreerd op een paar plekken. Daarna moeten er instructies worden geschreven, opleidingen georganiseerd. Een goed automatiseringssysteem helpt natuurlijk ook enorm.

Waarom begint de overheid aan zoiets? Omdat die werkgroep van de partij, toen die nog in de oppositie zat, zich heeft laten wijsmaken dat er zeker 10% te besparen is op de inkopen van de overheid en misschien wel 20%. Of dat lukt is uiteindelijk met geen mogelijkheid meer na te gaan. Craig neemt gemakshalve aan dat het niet zo is, al is het maar omdat de projecten die hij beschrijft meestal vastlopen voor zij de eindstreep hebben bereikt. Het voordeel daarvan is dat men niet hoeft na te denken over de resultaatmeting. De schrijver wijst de adviesbureaus als de hoofdschuldige aan, hoewel ook de leidende Labour-politici er van langs krijgen. Ik vrees dat hij in belangrijke mate gelijk heeft. Zo gaat het en het is kwalijk. Maar …….. .

Er is nog iets anders. De politiek en de ministeries zijn verslaafd aan grote projecten. Kleine problemen laat men graag liggen tot het grote problemen zijn geworden. En grote problemen vragen om krachtig optreden. Voor insiders is het een bekend gegeven dat een aanvraag voor een half miljoen aan overheidsgeld, voor het oplossen van een probleem, meestal geen schijn van een kans maakt. Maar als je op het juiste moment (tegen het eind van een begrotingsjaar) 500 miljoen claimt voor een serie problemen waarvoor je een gemeenschappelijke noemer hebt bedacht, kan dat zomaar lukken. In de Sunday Times van 23 juli j.l. constateerde Simon Jenkins dat de huidige Engelse regering verslaafd is aan HGI’s: headline grabbing initiatives, initiatieven die krantenkoppen waard zijn. Ik denk dat alle regeringen overal daar aan verslaafd zijn. Misschien de ene een beetje meer dan de andere.

Zou het in Nederland ook zo erg zijn? Alles gebeurt hier op kleinere schaal. Bovendien hebben wij coalitieregeringen waardoor de plannen van politieke partijen nooit zondermeer worden uitgevoerd. Misschien een goede reden om dat systeem toch maar te handhaven. Toch geloof ik dat dezelfde mechanismen hier ook werken. Let maar op als Wouter Bos het dadelijk voor het zeggen heeft.

In mijn ijver om het boek van Craig pakkend samen te vatten doe ik het misschien niet volledig recht. Hij beschrijft nog vele andere manieren waarop adviesbureaus hun inkomsten weten op te schroeven. Maar het mechanisme dat eruit springt is toch het volgende: praat de overheid een probleem aan (of schilder een lokkend vergezicht) en bied op het juiste moment de diensten aan die jij toevallig daarvoor klaar hebt staan. Nu is het de vraag of dat mechanisme perse negatief moet worden uitgelegd. Noem het ‘bewustmaken van een probleem’ en het klinkt ineens heel respectabel. Maar dat soort subtiliteiten zijn aan Craig niet besteed.

Een bijzondere categorie in dit verband wordt gevormd door de automatiseringsprojecten. Soms worden er op dat gebied visioenen nagejaagd waarvan nuchtere specialisten bij voorbaat vaststellen dat ze (nog) onhaalbaar zijn. Craig voorspelt in zijn boek dat de centrale registratie van patiëntengegevens zoals men die in Engeland nu probeert te realiseren een grote flop zal worden. Grote kans dat hij gelijk krijgt. Maar ja, daar kun je tegenin brengen dat wie niet af en toe probeert een flinke stap vooruit te maken altijd achteraan blijft sukkelen. Als ons land op het gebied van de weg- en waterbouw niet af en toe lef had getoond had onze economie er een stuk minder goed opgestaan dan nu.

Het leuke is dat de schrijver zelf consultant is, of misschien moet ik zeggen was. Hij is een nestbevuiler en die doen er verstandig aan op zoek te gaan naar een andere bron van inkomsten.
 
******************************************************
Wilt u geattendeerd worden op de nieuwe aflevering van De Leunstoel?
Laat ons dat weten door de reactieknop hieronder te gebruiken
en als onderwerp in te vullen: Nieuwsbrief.

 


© 2006 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Kostbare adviseurs Frits Hoorweg
0319BS Polder1
Oh, wat erg! Hoe doe je dat?
 
Met enige gretigheid schafte ik Plundering the public sector van de hand van David Craig aan. Hier is iemand die een misstand aan de kaak meent te moeten stellen. De ondertitel luidt namelijk: ‘How New Labour are letting consultants run off with £ 70 billion of our money’. Voor een organisatieadviseur (=consultant) zoals ik is dat een appetizer van jewelste. ‘Oh, wat erg! Hoe doe je dat?’ zijn de twee gedachten die vervolgens om de voorrang strijden.
Laat ik niet schijnheilig doen en meteen met de vraag beginnen hoe je dat voor elkaar krijgt. Je schijnt te moeten infiltreren in een politieke partij, liefst op het moment dat deze nog in de oppositie zit en tijd heeft mooie plannen uit te werken. Nou ja, infiltreren, dat klinkt erg onvriendelijk. Misschien ben je wel uit overtuiging lid van die partij. En heb je samen met een paar geestverwanten ‘toevallig’ een adviesbureau opgericht.
 
Dan is het, laten we zeggen, heel prettig als de plannen van zo’n werkgroep een enorme inzet van adviseurs en hun hulpjes vergt. (Grote adviesbureaus verdienen vooral goed aan de inzet van jonge academici die onder verantwoordelijkheid van seniors werken.) Dat is bijvoorbeeld het geval als de inkoopfunctie van de ministeries onderzocht en gereorganiseerd moet worden. Voor mensen die nog nooit met zoiets te maken hebben gehad is misschien nauwelijks te begrijpen hoeveel advieswerk dat kan opleveren. Laat ik proberen dat enigszins duidelijk te maken. Om te beginnen moet je zien uit te vinden wie er allemaal inkopen doet. Neem van mij maar aan dat het er tientallen zijn. Die moeten geïnterviewd worden. Vervolgens moet er gereorganiseerd worden. De inkoop wordt bijvoorbeeld geconcentreerd op een paar plekken. Daarna moeten er instructies worden geschreven, opleidingen georganiseerd. Een goed automatiseringssysteem helpt natuurlijk ook enorm.

Waarom begint de overheid aan zoiets? Omdat die werkgroep van de partij, toen die nog in de oppositie zat, zich heeft laten wijsmaken dat er zeker 10% te besparen is op de inkopen van de overheid en misschien wel 20%. Of dat lukt is uiteindelijk met geen mogelijkheid meer na te gaan. Craig neemt gemakshalve aan dat het niet zo is, al is het maar omdat de projecten die hij beschrijft meestal vastlopen voor zij de eindstreep hebben bereikt. Het voordeel daarvan is dat men niet hoeft na te denken over de resultaatmeting. De schrijver wijst de adviesbureaus als de hoofdschuldige aan, hoewel ook de leidende Labour-politici er van langs krijgen. Ik vrees dat hij in belangrijke mate gelijk heeft. Zo gaat het en het is kwalijk. Maar …….. .

Er is nog iets anders. De politiek en de ministeries zijn verslaafd aan grote projecten. Kleine problemen laat men graag liggen tot het grote problemen zijn geworden. En grote problemen vragen om krachtig optreden. Voor insiders is het een bekend gegeven dat een aanvraag voor een half miljoen aan overheidsgeld, voor het oplossen van een probleem, meestal geen schijn van een kans maakt. Maar als je op het juiste moment (tegen het eind van een begrotingsjaar) 500 miljoen claimt voor een serie problemen waarvoor je een gemeenschappelijke noemer hebt bedacht, kan dat zomaar lukken. In de Sunday Times van 23 juli j.l. constateerde Simon Jenkins dat de huidige Engelse regering verslaafd is aan HGI’s: headline grabbing initiatives, initiatieven die krantenkoppen waard zijn. Ik denk dat alle regeringen overal daar aan verslaafd zijn. Misschien de ene een beetje meer dan de andere.

Zou het in Nederland ook zo erg zijn? Alles gebeurt hier op kleinere schaal. Bovendien hebben wij coalitieregeringen waardoor de plannen van politieke partijen nooit zondermeer worden uitgevoerd. Misschien een goede reden om dat systeem toch maar te handhaven. Toch geloof ik dat dezelfde mechanismen hier ook werken. Let maar op als Wouter Bos het dadelijk voor het zeggen heeft.

In mijn ijver om het boek van Craig pakkend samen te vatten doe ik het misschien niet volledig recht. Hij beschrijft nog vele andere manieren waarop adviesbureaus hun inkomsten weten op te schroeven. Maar het mechanisme dat eruit springt is toch het volgende: praat de overheid een probleem aan (of schilder een lokkend vergezicht) en bied op het juiste moment de diensten aan die jij toevallig daarvoor klaar hebt staan. Nu is het de vraag of dat mechanisme perse negatief moet worden uitgelegd. Noem het ‘bewustmaken van een probleem’ en het klinkt ineens heel respectabel. Maar dat soort subtiliteiten zijn aan Craig niet besteed.

Een bijzondere categorie in dit verband wordt gevormd door de automatiseringsprojecten. Soms worden er op dat gebied visioenen nagejaagd waarvan nuchtere specialisten bij voorbaat vaststellen dat ze (nog) onhaalbaar zijn. Craig voorspelt in zijn boek dat de centrale registratie van patiëntengegevens zoals men die in Engeland nu probeert te realiseren een grote flop zal worden. Grote kans dat hij gelijk krijgt. Maar ja, daar kun je tegenin brengen dat wie niet af en toe probeert een flinke stap vooruit te maken altijd achteraan blijft sukkelen. Als ons land op het gebied van de weg- en waterbouw niet af en toe lef had getoond had onze economie er een stuk minder goed opgestaan dan nu.

Het leuke is dat de schrijver zelf consultant is, of misschien moet ik zeggen was. Hij is een nestbevuiler en die doen er verstandig aan op zoek te gaan naar een andere bron van inkomsten.
 
******************************************************
Wilt u geattendeerd worden op de nieuwe aflevering van De Leunstoel?
Laat ons dat weten door de reactieknop hieronder te gebruiken
en als onderwerp in te vullen: Nieuwsbrief.

 
© 2006 Frits Hoorweg
powered by CJ2