archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > In de polder delen printen terug
I rest my case Abdelrachid Khalil

1006BS Audi100
Ooit is mijn vader naar Nederland gekomen via Italië. Hij is geboren in een land waar hij dacht geen toekomst te kunnen opbouwen en ging zoeken naar een land waar hij dat wel kon. Vol goede moed vertrok hij naar Italië op zeventienjarige leeftijd. Op zijn achttiende mocht hij naar de universiteit in Milaan. Mijn vader blijft steevast ‘Milano’ zeggen. Hij maakte zijn studie niet af, maar kreeg toch een goede baan in Italië. Het duurde niet lang of hij had voldoende geld bij elkaar voor een nieuwe auto, maar die waren in Nederland veel goedkoper dan in Italië.

Mijn vader vertrok met zijn spaargeld en een paar vrienden, die weer kennissen hadden in Nederland, naar Nederland. Ze moesten naar Amsterdam, daar waren mensen die tweedehands een mooie Audi 100 op de kop konden tikken, want dat was de auto die mijn vader wilde. De rit naar Nederland was lang en slopend . Ze waren blij toen ze eindelijk aangekomen waren in Nederland, maar het strakke schema liet niet toe te genieten of uit te rusten. De Italianen keken in Amsterdam en keken hun ogen uit. Bij een Italiaanse kennis in Amsterdam was toevalligerwijs mijn oma op bezoek. Het was een gezellige avond, zoals we die allemaal kennen en de dag erna moesten mijn vader en zijn kameraden echt op zoek naar een auto.

De zoektocht naar de auto was minder makkelijk dan gedacht. Zo veel goedkoper waren de auto’s niet in Nederland, misschien wel duurder zelfs. Voor niets was mijn vader vanuit Italië met zijn spaargeld naar Nederland gekomen. De auto, de reis en het verblijf in Nederland bij elkaar waren kostbaarder dan de prijs van de auto in Italië. Het was ook naïef van mijn vader om te denken dat er zo’n groot verschil in zat. Dan maar geen auto besloten de vrienden en in plaats daarvan een welverdiende vakantie. Mijn vader kocht dan wel een goedkopere auto in Italië. Mijn oma zou als echte Amsterdamse laten zien wat Nederland te bieden had. Bij gebrek aan slaapplaatsen in Amsterdam konden mijn vader en zijn vrienden wel in Kollum (Friesland) slapen, waar mijn oma op dat moment woonachtig was. Mijn vader en zijn vrienden vonden alles beter dan een duur Amsterdams hotel en ze gingen op het aanbod in van mijn oma. Eenmaal in Kollum aangekomen was mijn moeder daar. Of het liefde op het eerste gezicht was, dat weet ik niet, maar twee jaar later werd ik geboren.1006BS Advocaat

Mijn vader had zijn studie nooit afgemaakt en ook had hij niet kunnen bereiken wat hij graag had willen bereiken. Ondertussen is mijn vader (bijna) dertig jaar in Nederland en ik ben alweer zeven-en-twintig jaar oud. Ook ik heb niet kunnen bereiken wat ik graag had willen bereiken. Mijn vader wilde dat ik piloot werd. Dat vond ik een minder goed idee. Tot mijn twaalfde ging ik daarin toch mee, om hem te plezieren. Op mijn twaalfde was ik wel klaar met die poppenkast. Advocaat, dat was wat ik wilde worden. Vanaf mijn veertiende ging ik wekelijks in mijn tussenuren naar de rechtbank. Ik nam plaats op de openbare tribune met pen en papier en maakte driftig aantekeningen. Ik schreef stukjes op uit het pleidooi van de advocaat. De wetsartikelen waarmee werd gegooid, alsof het balletjes waren, en ook de reden van de rechtszitting wilde ik weten. Alles schreef ik op. Geboeid luisterde ik naar de advocaten die de zaken meestal pro deo deden. Soms zag ik ook advocaten bekend van teevee en dan twijfelde ik over aanspreken, of niet. Het liefst had ik dat wel gedaan en gevraagd om hun handtekening. De enige die ik ooit heb durven aanspreken was een Wim (of Jan) Anker. Ik kende de gebroeders Anker toen alleen van het bijstaan van de moordenaar van Gerrit Jan Heijn. Nu zijn ze vooral bekend geworden als de advocaten van Robert M.

Uiteindelijk heeft het niet zo ver mogen komen. Ik ben begonnen aan een studie rechten, maar die heb ik nooit afgemaakt. Nu heb ik elke dag een andere droom. Soms wil ik reclamemaker worden en dan weer leraar Nederlands. Ik heb geen diploma’s en ook de prachtige pleidooien die ik schreef heb ik nooit ten gehore mogen brengen. Helaas. Toen ik mijn vriendin, die vanaf mei hopelijk mijn vrouw is, vertelde dat het allemaal een stuk makkelijker was geweest als ik mijn studie rechten had afgemaakt, pakte zij mijn hand vast. Ze toverde een glimlach op haar gezicht en zei: ‘Maar lieverd, wie zegt dat ik jou wel leuk had gevonden als je een zelfverzekerde advocaat was geweest. Ik ben verliefd geworden op de kwetsbare, onzekere en gekke Rachid. Ik wil geen andere Rachid dan die jij nu bent. Wees dus maar blij dat je nooit je studie hebt afgemaakt.’

I rest my case.
 
***************************
De tekeningen zijn van Henk Klaren


© 2013 Abdelrachid Khalil meer Abdelrachid Khalil - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
I rest my case Abdelrachid Khalil
1006BS Audi100
Ooit is mijn vader naar Nederland gekomen via Italië. Hij is geboren in een land waar hij dacht geen toekomst te kunnen opbouwen en ging zoeken naar een land waar hij dat wel kon. Vol goede moed vertrok hij naar Italië op zeventienjarige leeftijd. Op zijn achttiende mocht hij naar de universiteit in Milaan. Mijn vader blijft steevast ‘Milano’ zeggen. Hij maakte zijn studie niet af, maar kreeg toch een goede baan in Italië. Het duurde niet lang of hij had voldoende geld bij elkaar voor een nieuwe auto, maar die waren in Nederland veel goedkoper dan in Italië.

Mijn vader vertrok met zijn spaargeld en een paar vrienden, die weer kennissen hadden in Nederland, naar Nederland. Ze moesten naar Amsterdam, daar waren mensen die tweedehands een mooie Audi 100 op de kop konden tikken, want dat was de auto die mijn vader wilde. De rit naar Nederland was lang en slopend . Ze waren blij toen ze eindelijk aangekomen waren in Nederland, maar het strakke schema liet niet toe te genieten of uit te rusten. De Italianen keken in Amsterdam en keken hun ogen uit. Bij een Italiaanse kennis in Amsterdam was toevalligerwijs mijn oma op bezoek. Het was een gezellige avond, zoals we die allemaal kennen en de dag erna moesten mijn vader en zijn kameraden echt op zoek naar een auto.

De zoektocht naar de auto was minder makkelijk dan gedacht. Zo veel goedkoper waren de auto’s niet in Nederland, misschien wel duurder zelfs. Voor niets was mijn vader vanuit Italië met zijn spaargeld naar Nederland gekomen. De auto, de reis en het verblijf in Nederland bij elkaar waren kostbaarder dan de prijs van de auto in Italië. Het was ook naïef van mijn vader om te denken dat er zo’n groot verschil in zat. Dan maar geen auto besloten de vrienden en in plaats daarvan een welverdiende vakantie. Mijn vader kocht dan wel een goedkopere auto in Italië. Mijn oma zou als echte Amsterdamse laten zien wat Nederland te bieden had. Bij gebrek aan slaapplaatsen in Amsterdam konden mijn vader en zijn vrienden wel in Kollum (Friesland) slapen, waar mijn oma op dat moment woonachtig was. Mijn vader en zijn vrienden vonden alles beter dan een duur Amsterdams hotel en ze gingen op het aanbod in van mijn oma. Eenmaal in Kollum aangekomen was mijn moeder daar. Of het liefde op het eerste gezicht was, dat weet ik niet, maar twee jaar later werd ik geboren.1006BS Advocaat

Mijn vader had zijn studie nooit afgemaakt en ook had hij niet kunnen bereiken wat hij graag had willen bereiken. Ondertussen is mijn vader (bijna) dertig jaar in Nederland en ik ben alweer zeven-en-twintig jaar oud. Ook ik heb niet kunnen bereiken wat ik graag had willen bereiken. Mijn vader wilde dat ik piloot werd. Dat vond ik een minder goed idee. Tot mijn twaalfde ging ik daarin toch mee, om hem te plezieren. Op mijn twaalfde was ik wel klaar met die poppenkast. Advocaat, dat was wat ik wilde worden. Vanaf mijn veertiende ging ik wekelijks in mijn tussenuren naar de rechtbank. Ik nam plaats op de openbare tribune met pen en papier en maakte driftig aantekeningen. Ik schreef stukjes op uit het pleidooi van de advocaat. De wetsartikelen waarmee werd gegooid, alsof het balletjes waren, en ook de reden van de rechtszitting wilde ik weten. Alles schreef ik op. Geboeid luisterde ik naar de advocaten die de zaken meestal pro deo deden. Soms zag ik ook advocaten bekend van teevee en dan twijfelde ik over aanspreken, of niet. Het liefst had ik dat wel gedaan en gevraagd om hun handtekening. De enige die ik ooit heb durven aanspreken was een Wim (of Jan) Anker. Ik kende de gebroeders Anker toen alleen van het bijstaan van de moordenaar van Gerrit Jan Heijn. Nu zijn ze vooral bekend geworden als de advocaten van Robert M.

Uiteindelijk heeft het niet zo ver mogen komen. Ik ben begonnen aan een studie rechten, maar die heb ik nooit afgemaakt. Nu heb ik elke dag een andere droom. Soms wil ik reclamemaker worden en dan weer leraar Nederlands. Ik heb geen diploma’s en ook de prachtige pleidooien die ik schreef heb ik nooit ten gehore mogen brengen. Helaas. Toen ik mijn vriendin, die vanaf mei hopelijk mijn vrouw is, vertelde dat het allemaal een stuk makkelijker was geweest als ik mijn studie rechten had afgemaakt, pakte zij mijn hand vast. Ze toverde een glimlach op haar gezicht en zei: ‘Maar lieverd, wie zegt dat ik jou wel leuk had gevonden als je een zelfverzekerde advocaat was geweest. Ik ben verliefd geworden op de kwetsbare, onzekere en gekke Rachid. Ik wil geen andere Rachid dan die jij nu bent. Wees dus maar blij dat je nooit je studie hebt afgemaakt.’

I rest my case.
 
***************************
De tekeningen zijn van Henk Klaren
© 2013 Abdelrachid Khalil
powered by CJ2