archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Naakt onder haar bontjas Theo Capel

0001 VG Capel
Mickey Spillane wist hoe je broeierige fantasieën op gang moest brengen. Je begint gewoon het verhaal met een vrouw die naakt onder haar bontjas is. Zo zat dat in mijn geheugen en zo vond ik het terug in One lonely night, een Mike Hammeravontuur uit 1951, in een heruitgave als NEL pocketboek uit 1987. Alleen komt die scène pas tientallen bladzijden verder in het verhaal voor als Hammer wordt verleid door een meisje uit de betere kringen dat haar afkomst ogenschijnlijk verloochent met communistische sympathieën. De Hammerverhalen werden bij ons ooit uitgebracht als UMC-pockets met rode omslagen met verleidelijke dames erop en vertaald door mensen die het niet al te nauw met de oorspronkelijke tekst namen. Spionne met een zwoele lach, heette dit verhaal, dat echter ook prozaïsch als Een eenzame nacht werd uitgegeven.

Ik herlas One lonely night naar aanleiding van het overlijden van Spillane onlangs op 88-jarige leeftijd. Anders dan Ed McBain die iets eerder, en iets jonger, heenging, was Spillane niet meer actief als schrijver. Zijn reputatie is gebaseerd op zijn eerste boeken van eind jaren veertig, begin jaren vijftig van de vorige eeuw, waarin hij Mike Hammer introduceerde als liefhebber van de vrouwtjes en van bruut geweld, maar dat laatste alleen als het nodig was en dat was vaak.
One lonely night kreeg ik van de auteur cadeau in 1987 via de Volkskrantjournalisten Rolf Bos en Adriaan de Boer die dat jaar een tocht door de V.S. maakten en een stel thrillerschrijvers opzochten, waaronder dus Spillane. De auteur die toen ook al niet meer zo piep was, was vereerd met de bezoekers, waarvan hij dacht dat ze uit Denemarken kwamen. 'Hi Theo, A long range hello! Great to write to another writer - and hope to see you some time! Best of luck Mickey Spillane', schreef hij voorin. Het is er nooit van gekomen en nu is het dus te laat.

In One lonely night raakt Hammer bij toeval betrokken bij een communistische cel in New York. Uiteraard haat hij de Commies als de pest en zal hij niet toestaan dat ze Amerika zullen beschadigen. Hij ziet voor zich dat hij misschien ooit op het bordes van het Kremlin zal staan met zijn pistool schietklaar en dat hij dan roept dat ze naar buiten moeten komen en ze vervolgens tegen de muur zet en afknalt. Vrede is het resultaat.
Het eigenaardige van dit verhaal is de voortdurende introspectie van Hammer over zijn gewelddadige aard. Is hij een beest of een psychopaat, vraagt hij zich af, nadat een oude rechter hem vreselijk de mantel heeft uitgeveegd. De slotsom is dat hij de ijzeren vuist van de democratie is die hoogstpersoonlijk voorkomt dat allerlei tuig het in de wereld voor het zeggen krijgt. Tussen de bespiegelingen door rookt hij zich ook nog te pletter, maar als er een dame in beeld komt, is Mike weer helemaal scherp. In de jaren vijftig waren er al velen die Mike Hammer een affront vonden en toen was roken nog niets eens een misdaad tegen de mensheid.

Het meisje dat een bepalende rol speelt in Duivelswerk van Mo Hayder (Luitingh, € 18,95) draagt geen bontjas en wat ze onder haar schamele kledij verborgen houdt, blijft lang onduidelijk. Het is in ieder geval iets engs.
Mo Hayder is een van die moderne schrijfsters die zich specialiseren in wreedheden, onsmakelijke aberraties en andere zaken die je eigenlijk niet wilt weten. Patricia Cornwell hoort ook bij deze club en Karen Slaughter, die haar naam meeheeft voor het genre dat ze beoefent. Je zou ze de kroonprinsessen van het griezelgenre kunnen noemen. Heksen is misschien een betere aanduiding.

Duivelswerk is het verhaal van een journalist die een sekte opzoekt die zich heeft teruggetrokken op een Schots eilandje. Het gerucht gaat dat de duivel in eigen persoon op het eiland rondwaart. Op een video is namelijk een gestalte met een soort staart te zien. En wat betekenen al die varkenskarkassen die op het vasteland aanspoelen en van het eiland afkomstig zijn?
De journalist heeft lang geleden een aanvaring gehad met de leider van de sekte. De man blijkt zich van zijn gemeenschap te hebben afgescheiden en leidt een kluizenaarsbestaan op een eigen deel van het eiland.

Hij is minder kluizenaar dan het lijkt, want er blijkt ook nog een mismaakte dochter bij hem te wonen en tussen die dochter en de journalist groeit iets moois. Hij valt vooral op haar staart die geen echte staart blijkt te zijn, maar wel iets anders dat er eigenlijk niet zou horen te zijn.
Dan is er nog de echtgenote van de journalist die in een eigen waanwereld leeft die ogenschijnlijk reëel is. Zij en de journalist vertellen om beurten het verhaal, waarbij de journalist meer aan het woord komt

Lees en huiver is het devies. De praktijken van de sekteleider die als gebedsgenezer begon, worden in het begin met een mooie vondst goed beschreven, maar daarna werd ik alleen maar onbehaaglijk van het verhaal door de combinatie van wreedheden en smoezeligheid. Maar wie effectbejag waardeert heeft aan Hayder een goede.


© 2006 Theo Capel meer Theo Capel - meer "Misdaadboeken"
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Naakt onder haar bontjas Theo Capel
0001 VG Capel
Mickey Spillane wist hoe je broeierige fantasieën op gang moest brengen. Je begint gewoon het verhaal met een vrouw die naakt onder haar bontjas is. Zo zat dat in mijn geheugen en zo vond ik het terug in One lonely night, een Mike Hammeravontuur uit 1951, in een heruitgave als NEL pocketboek uit 1987. Alleen komt die scène pas tientallen bladzijden verder in het verhaal voor als Hammer wordt verleid door een meisje uit de betere kringen dat haar afkomst ogenschijnlijk verloochent met communistische sympathieën. De Hammerverhalen werden bij ons ooit uitgebracht als UMC-pockets met rode omslagen met verleidelijke dames erop en vertaald door mensen die het niet al te nauw met de oorspronkelijke tekst namen. Spionne met een zwoele lach, heette dit verhaal, dat echter ook prozaïsch als Een eenzame nacht werd uitgegeven.

Ik herlas One lonely night naar aanleiding van het overlijden van Spillane onlangs op 88-jarige leeftijd. Anders dan Ed McBain die iets eerder, en iets jonger, heenging, was Spillane niet meer actief als schrijver. Zijn reputatie is gebaseerd op zijn eerste boeken van eind jaren veertig, begin jaren vijftig van de vorige eeuw, waarin hij Mike Hammer introduceerde als liefhebber van de vrouwtjes en van bruut geweld, maar dat laatste alleen als het nodig was en dat was vaak.
One lonely night kreeg ik van de auteur cadeau in 1987 via de Volkskrantjournalisten Rolf Bos en Adriaan de Boer die dat jaar een tocht door de V.S. maakten en een stel thrillerschrijvers opzochten, waaronder dus Spillane. De auteur die toen ook al niet meer zo piep was, was vereerd met de bezoekers, waarvan hij dacht dat ze uit Denemarken kwamen. 'Hi Theo, A long range hello! Great to write to another writer - and hope to see you some time! Best of luck Mickey Spillane', schreef hij voorin. Het is er nooit van gekomen en nu is het dus te laat.

In One lonely night raakt Hammer bij toeval betrokken bij een communistische cel in New York. Uiteraard haat hij de Commies als de pest en zal hij niet toestaan dat ze Amerika zullen beschadigen. Hij ziet voor zich dat hij misschien ooit op het bordes van het Kremlin zal staan met zijn pistool schietklaar en dat hij dan roept dat ze naar buiten moeten komen en ze vervolgens tegen de muur zet en afknalt. Vrede is het resultaat.
Het eigenaardige van dit verhaal is de voortdurende introspectie van Hammer over zijn gewelddadige aard. Is hij een beest of een psychopaat, vraagt hij zich af, nadat een oude rechter hem vreselijk de mantel heeft uitgeveegd. De slotsom is dat hij de ijzeren vuist van de democratie is die hoogstpersoonlijk voorkomt dat allerlei tuig het in de wereld voor het zeggen krijgt. Tussen de bespiegelingen door rookt hij zich ook nog te pletter, maar als er een dame in beeld komt, is Mike weer helemaal scherp. In de jaren vijftig waren er al velen die Mike Hammer een affront vonden en toen was roken nog niets eens een misdaad tegen de mensheid.

Het meisje dat een bepalende rol speelt in Duivelswerk van Mo Hayder (Luitingh, € 18,95) draagt geen bontjas en wat ze onder haar schamele kledij verborgen houdt, blijft lang onduidelijk. Het is in ieder geval iets engs.
Mo Hayder is een van die moderne schrijfsters die zich specialiseren in wreedheden, onsmakelijke aberraties en andere zaken die je eigenlijk niet wilt weten. Patricia Cornwell hoort ook bij deze club en Karen Slaughter, die haar naam meeheeft voor het genre dat ze beoefent. Je zou ze de kroonprinsessen van het griezelgenre kunnen noemen. Heksen is misschien een betere aanduiding.

Duivelswerk is het verhaal van een journalist die een sekte opzoekt die zich heeft teruggetrokken op een Schots eilandje. Het gerucht gaat dat de duivel in eigen persoon op het eiland rondwaart. Op een video is namelijk een gestalte met een soort staart te zien. En wat betekenen al die varkenskarkassen die op het vasteland aanspoelen en van het eiland afkomstig zijn?
De journalist heeft lang geleden een aanvaring gehad met de leider van de sekte. De man blijkt zich van zijn gemeenschap te hebben afgescheiden en leidt een kluizenaarsbestaan op een eigen deel van het eiland.

Hij is minder kluizenaar dan het lijkt, want er blijkt ook nog een mismaakte dochter bij hem te wonen en tussen die dochter en de journalist groeit iets moois. Hij valt vooral op haar staart die geen echte staart blijkt te zijn, maar wel iets anders dat er eigenlijk niet zou horen te zijn.
Dan is er nog de echtgenote van de journalist die in een eigen waanwereld leeft die ogenschijnlijk reëel is. Zij en de journalist vertellen om beurten het verhaal, waarbij de journalist meer aan het woord komt

Lees en huiver is het devies. De praktijken van de sekteleider die als gebedsgenezer begon, worden in het begin met een mooie vondst goed beschreven, maar daarna werd ik alleen maar onbehaaglijk van het verhaal door de combinatie van wreedheden en smoezeligheid. Maar wie effectbejag waardeert heeft aan Hayder een goede.
© 2006 Theo Capel
powered by CJ2