Het is misschien een misverstand of een vooroordeel dat het gebruik van de tegenwoordige tijd beperkt moet blijven tot boekjes voor de beginnende lezer, maar toch. Nu is het weer Patricia Cornwell die zich in Roofdier* eraan bezondigt. Vergeleken met de daden van haar personages is het maar een kleine zonde. Cornwell is specialiste in zieke geesten die wellustig moorden. Ze bedacht in 1990 patholoog-anatoom Kay Scarpetta die de hele dag met latex handschoenen in menselijke resten bezig is. Met de combinatie van wrede moordenaars en onsmakelijk lijken snijden schiep ze een subgenre dat tot een reeks navolgsters leidde.

Scarpetta en haar superbegaafde nichtje Lucy en de immer verongelijkte politieman Pete Marino krijgen in ‘Roofdier’ te maken met een sadistische psychopaat die bijna nog liever martelt dan moordt. Tegelijkertijd is er ook veel aandacht voor een andere moordenaar die zich beschikbaar heeft gesteld als proefpersoon voor hersenonderzoek. Het is een verhaal waar moeilijk greep op te krijgen is, omdat de auteur ervoor gekozen heeft alles in korte schetsen te vertellen vanuit het wisselende gezichtspunt van de diverse personages. Of het daardoor komt dat er een broeierig sfeertje ontstaat of dat dat gewoon het gevolg is van alle menselijke verdorvenheid die Cornwell beschrijft is niet helemaal zeker. Een grote mate van achterdocht kleurt eveneens het verhaal, ook al omdat iemand erin is geslaagd door allerlei technologische barricades heen te breken en zo Scarpetta en haar kompanen kan afluisteren. Dat levert veel frictie op. En dan is er nog iets naars met Lucy aan de hand die ook nog moeite heeft met haar lesbische geaardheid. 'Gecompliceerd' is wel het minste wat je van het verhaal kan zeggen. Dat alles aan het eind toch bij elkaar komt kun je een godswonder noemen of een paardenmiddel van de schrijfster. Liefhebbers van boeken met een lijkenlucht zullen geen moeite hebben dit boek op te pakken.

James M. Cain was de zoon van een operazanger en wilde zelf ook die kant op, maar zijn stem was niet goed genoeg. Hij werd schrijver van misdaadromans waarin vooral hun libido de personages noodlottig wordt. Zo ook in Serenade dat uit 1937 stamt en in een Vintage pocketherdruk uit 1978 in mijn kast stond. Het duurt lang voordat duidelijk wordt dat je een thriller in handen hebt. Het toen nog niet courante begrip 'psychologische misdaadroman' zou van toepassing kunnen zijn geweest. Pas tegen het eind wordt een moord gepleegd die je een crime passionelle zou kunnen noemen. Het eraan voorafgaande is grotendeels een klaagzang van een operazanger die in Mexico aan lager wal is geraakt, tot hij een hoertje tegenkomt dat hem zijn stem teruggeeft. Toch knaagt er iets en veel verder blijkt dat op een zeer besmuikte manier aangeduide homoseksualiteit te betreffen. Inmiddels heb je ook veel geleerd over de kwaliteit van diverse componisten als Puccini, Rossini en Donizetti.

Van seks is in het werk van Patricia Wentworth geen sprake. Wel van smachten onder het goedkeurend oog van de oude vrijster Miss Silver die vooral meisjes in nood graag helpt. Zo ook in The Gazebo (‘Moord in het Tuinhuis’ bij ons) uit 1958. Het is een deeltje uit een lange serie, die onlangs weer voor een deel werd heruitgebracht en bij ons geïmporteerd. Een zeer egocentrische moeder die haar dochter niet het huwelijk gunt wordt doodgeslagen in het prieeltje achter haar huis. Onlangs kwamen nog twee kopers langs die een onrealistisch hoog bod op het huis uitbrachten. De moeder zag zich al als rijke weduwe op een cruise door aanbidders vereerd. Daaronder hoorde zeker niet de ex-vriend van haar dochter die weer is opgedoken en die van de moord wordt verdacht. Het is aan Miss Silver om op een rustige manier de diverse sporen naar de echte dader te volgen. Intussen heeft ze ook nog tijd voor haar geliefde breiwerkjes. Zo komt veel goed in de wereld. Neem voor het slapen gaan een boekje van Wentworth te hand, tezamen met een glaasje warme melk en geen enkele zieke geest komt je dromen verstoren.