archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
De Sportzomer van 2021 Katharina Kouwenhoven

1818VG OSDoor al het gerommel en gemorrel aan de sportevenementen in 2020 werd het in de zomer van 2021 een drukte van belang: de drie grote wielerrondes kort na elkaar, waarvan er  nu nog 1 bezig is, Wimbledon en de uitgestelde Olympische Spelen, waarvan die voor gehandicapten nog bezig is. Het vergde veel van de sportliefhebber en er moesten moeilijke keuzes gemaakt worden. Gelukkig ging ik niet echt op vakantie – te veel gedoe – maar om nu 24/7 voor de buis te hangen gaat ook wat ver. Er zijn ook nog andere dingen te doen.

De Giro d’Italia heb ik nauwelijks  bekeken, voornamelijk omdat die alleen door Eurosport werd uitgezonden en ik de commentatoren daarvan niet kan verdragen. De Belg Jeroen Vambelleghem gaat nog wel maar onze landgenoot Karsten Kroon is ten hemel schreiend. Weet niks en kan alleen over zichzelf praten. De Vuelta wordt gelukkig op Belgie I uitgezonden, zodat we ook weer van het commentaar kunnen genieten.Wimbledon hing er een beetje bij en daar heb ik niet veel van gezien. De afgang van Roger Federer wil ik niet aan den lijve meemaken.|
|
Maar dan de Olympische spelen. Die kwamen helemaal uit Japan en veel wedstrijden werden zodoende ‘s nachts uitgezonden. Daar ben ik niet voor opgebleven of opgestaan. Dat is meer iets voor de familieleden van de deelnemers. Bovendien werd praktisch alles ‘s middags of in de vooravond herhaald. De eerste dagen liep het niet zo en kwamen er geen medailles binnen maar daarna begon het te lopen en was de medaillestroom niet meer te stuiten. Heel veel sporten zijn niet erg fotogeniek en die moet je combineren met een nuttig klusje of overslaan. 10 kilometer hardlopen op een sintelbaan is uitgesproken saai, behalve als een landgenote het voornemen kenbaar heeft gemaakt hierop een gouden plak te gaan winnen. Doet ze het of doet ze het niet.

Vooral het baanwielrennen is spannend en daar zijn ‘we’ bovendien heel goed. Op de weg ging het minder, omdat Mathieu bij het mountain biken een smak maakte, door een misverstand en de dameswegploeg bestond uit vier kandidaten voor een gouden Medaille. Die damescoach was niet goed bij haar hoofd, want er waren tussen de dames geen afspraken gemaakt. Wie gaat een ontsnapte concurrent terug halen? Marianne Vos niet, want die rijdt voor zichzelf, Annemiek van Vleuten niet, want die rijdt ook voor zichzelf. Maar Anna vd Breggen deed het ook niet, omdat de anderen het niet deden. Dus had Demi Vollering het moeten doen, de  minst kansrijke van de vier, maar die deed het ook niet. En zo kon er iemand ontsnappen en meer dan 10 min. voorsprong nemen. En die werd dus Olympisch kampioen. Succes was er wel in de tijdritten. De vermaledijde van Vleuten won goud en Tom Dumoulin, terug van weggeweest, won zilver. Op de baan ging het van een leien dakje. De ene na de andere plak werd binnen gereden, zowel door de dames als door de heren met hun machtige dijen.
Er zijn ook veel leuke athletieknummers en daar was het ook vaak raak. Nederlandse athleten kunnen opeens 400 meter lopen, in hun eentje en met z’n vieren. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven. Roeimedailles waren er ook, maar dat is saai om naar te kijken, net als zwemmen.

De meeste mensen kijken graag naar turnen, maar ik vind het meer iets voor het circus. En voor teamsporten heb ik geen geduld. Zo hou je vanzelf weer wat tijd over voor een boodschapje.

Helaas moesten we van een paar favorieten afscheid nemen, van Epke Zonderland bijvoorbeeld, want die zal geen medailles meer halen en van Ranomi Kromowidjojo. Daar geldt het zelfde voor. We hebben zeer genoten van de vluchtelementen van Epke en het ranselen van het water door Ranomi, maar Epke heeft inmiddels wel iets anders aan zijn hoofd en voor Ranomi is het ook tijd voor een gezin.

Het motto van deze Spelen was ongetwijfeld de grote druk die op de sporters wordt uitgeoefend. Dat is natuurlijk nooit anders geweest, maar nu is het opeens een issue waar begeleiding aan te pas moet komen. Zo langzamerhand kunnen topsporters alleen nog solo poepen en piesen en gebeurt de rest onder begeleiding. En dat lijkt gepaard te gaan met ongelooflijk veel gejank. Winst of verlies, het maakte niet uit, de tranen vloeiden rijkelijk, zowel bij de mannen als de vrouwen. Dat moet volgende keer anders.

-----
Het plaatje is van de schrijfster


© 2021 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
De Sportzomer van 2021 Katharina Kouwenhoven
1818VG OSDoor al het gerommel en gemorrel aan de sportevenementen in 2020 werd het in de zomer van 2021 een drukte van belang: de drie grote wielerrondes kort na elkaar, waarvan er  nu nog 1 bezig is, Wimbledon en de uitgestelde Olympische Spelen, waarvan die voor gehandicapten nog bezig is. Het vergde veel van de sportliefhebber en er moesten moeilijke keuzes gemaakt worden. Gelukkig ging ik niet echt op vakantie – te veel gedoe – maar om nu 24/7 voor de buis te hangen gaat ook wat ver. Er zijn ook nog andere dingen te doen.

De Giro d’Italia heb ik nauwelijks  bekeken, voornamelijk omdat die alleen door Eurosport werd uitgezonden en ik de commentatoren daarvan niet kan verdragen. De Belg Jeroen Vambelleghem gaat nog wel maar onze landgenoot Karsten Kroon is ten hemel schreiend. Weet niks en kan alleen over zichzelf praten. De Vuelta wordt gelukkig op Belgie I uitgezonden, zodat we ook weer van het commentaar kunnen genieten.Wimbledon hing er een beetje bij en daar heb ik niet veel van gezien. De afgang van Roger Federer wil ik niet aan den lijve meemaken.|
|
Maar dan de Olympische spelen. Die kwamen helemaal uit Japan en veel wedstrijden werden zodoende ‘s nachts uitgezonden. Daar ben ik niet voor opgebleven of opgestaan. Dat is meer iets voor de familieleden van de deelnemers. Bovendien werd praktisch alles ‘s middags of in de vooravond herhaald. De eerste dagen liep het niet zo en kwamen er geen medailles binnen maar daarna begon het te lopen en was de medaillestroom niet meer te stuiten. Heel veel sporten zijn niet erg fotogeniek en die moet je combineren met een nuttig klusje of overslaan. 10 kilometer hardlopen op een sintelbaan is uitgesproken saai, behalve als een landgenote het voornemen kenbaar heeft gemaakt hierop een gouden plak te gaan winnen. Doet ze het of doet ze het niet.

Vooral het baanwielrennen is spannend en daar zijn ‘we’ bovendien heel goed. Op de weg ging het minder, omdat Mathieu bij het mountain biken een smak maakte, door een misverstand en de dameswegploeg bestond uit vier kandidaten voor een gouden Medaille. Die damescoach was niet goed bij haar hoofd, want er waren tussen de dames geen afspraken gemaakt. Wie gaat een ontsnapte concurrent terug halen? Marianne Vos niet, want die rijdt voor zichzelf, Annemiek van Vleuten niet, want die rijdt ook voor zichzelf. Maar Anna vd Breggen deed het ook niet, omdat de anderen het niet deden. Dus had Demi Vollering het moeten doen, de  minst kansrijke van de vier, maar die deed het ook niet. En zo kon er iemand ontsnappen en meer dan 10 min. voorsprong nemen. En die werd dus Olympisch kampioen. Succes was er wel in de tijdritten. De vermaledijde van Vleuten won goud en Tom Dumoulin, terug van weggeweest, won zilver. Op de baan ging het van een leien dakje. De ene na de andere plak werd binnen gereden, zowel door de dames als door de heren met hun machtige dijen.
Er zijn ook veel leuke athletieknummers en daar was het ook vaak raak. Nederlandse athleten kunnen opeens 400 meter lopen, in hun eentje en met z’n vieren. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven. Roeimedailles waren er ook, maar dat is saai om naar te kijken, net als zwemmen.

De meeste mensen kijken graag naar turnen, maar ik vind het meer iets voor het circus. En voor teamsporten heb ik geen geduld. Zo hou je vanzelf weer wat tijd over voor een boodschapje.

Helaas moesten we van een paar favorieten afscheid nemen, van Epke Zonderland bijvoorbeeld, want die zal geen medailles meer halen en van Ranomi Kromowidjojo. Daar geldt het zelfde voor. We hebben zeer genoten van de vluchtelementen van Epke en het ranselen van het water door Ranomi, maar Epke heeft inmiddels wel iets anders aan zijn hoofd en voor Ranomi is het ook tijd voor een gezin.

Het motto van deze Spelen was ongetwijfeld de grote druk die op de sporters wordt uitgeoefend. Dat is natuurlijk nooit anders geweest, maar nu is het opeens een issue waar begeleiding aan te pas moet komen. Zo langzamerhand kunnen topsporters alleen nog solo poepen en piesen en gebeurt de rest onder begeleiding. En dat lijkt gepaard te gaan met ongelooflijk veel gejank. Winst of verlies, het maakte niet uit, de tranen vloeiden rijkelijk, zowel bij de mannen als de vrouwen. Dat moet volgende keer anders.

-----
Het plaatje is van de schrijfster
© 2021 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2