archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
ADHD-presentatoren Katharina Kouwenhoven

0207 Ouderwets TV kijken
Vroeger had je op de radio een aantal discjockeys , die zo snel praatten dat je ze nauwelijks kon volgen. 'Ze lullen vijf kwartier in een uur', sprak mijn moeder afkeurend, die een wat gedragen domineestoon meer waardeerde. Misschien zijn ze er nog wel, dat soort discjockeys. Ik zou het niet weten, want ik heb geen radio meer. Discjockeys zijn er om de gaatjes tussen de plaatjes te vullen met hun praatjes en wat ze zeggen is daarom niet zo belangrijk, al zullen zij daar zelf misschien anders over denken.

Die amechtig hijgerige praatstijl, waarbij de spreker over zijn eigen woorden struikelt is inmiddels overgeslagen naar de TV. Er is een hele nieuwe generatie TV-presentatoren opgestaan, die kennelijk zijn aangesteld vanwege hun vlotte babbel. Die babbel is zo vlot, dat je er als kijker al snel een beetje moe van wordt. Stop! Ho! Rustig aan! Het ergste voorbeeld is Dolf Jansen, de helft van het cabaretduo Lebbis en Jansen, die ook als TV-presentator zijn brood verdient. Dolf heeft zijn uiterlijk niet mee, hetgeen hij wenst te benadrukken door zijn kapsel, een bosje stro bovenop het hoofd, dat geverfd wordt in schreeuwende kleuren. Dolf is druk, druk, druk, in woord en gebaar. Zijn hobby is hardlopen en hij is daardoor vervaarlijk afgetraind, wat hem eruit doet zien als een anorexiapatiënt.En dan ook nog dat ADHD-gedrag. Een meervoudig gehandicapte, die Dolf. Van Dolf word ik niet alleen moe, ik krijg er uitputtingsverschijnselen van, dus ik probeer Dolf zoveel mogelijk te mijden.

De eerste bij wie mij die onbeheerste drukte opviel, was Matthijs van Nieuwkerk, die inmiddels niet meer van de buis is weg te slaan. Niet alleen is hij bijna elke weekavond om 19.00 uur te zien op Ned. 3 in het programma De Wereld Draait Door - de tweede presentator van dit programma, Fransisco van Jole, heeft veel minder frequent dienst en zal er binnenkort wel helemaal uitvliegen - maar op maandagavond komt hij ook nog in beeld met het veel geprezen Holland Sport, dat hij presenteert samen met Wilfried de Jong (maandag, 20.20 uur, Ned. 3). En straks krijgen we natuurlijk ook weer de Popkwis a Go Go. Die Wilfried kan er trouwens ook wat van als het gaat om het uitbraken van woorddiarree. En dat gebeurt bovendien met een onverdraaglijk Rotterdams accent. Het spreken van Algemeen Beschaafd Nederlands is allang geen voorwaarde meer om op de TV te komen, ook al ergert de kijker zich groen en geel aan al die gruwelijke tongvallen.

Van Nieuwkerk en De Jong kunnen echter als duo-presentatoren aardig uit de voeten. Dat was wel anders met de duo-presentatie van Van Nieuwkerk en Hadassa de Boer, in de voorloper van De Wereld Draait Door. De afspraak was kennelijk dat ze om de beurt met een gast in gesprek gingen, maar Matthijs kon het niet laten om in de interviews van Hadassa in te breken. Soms nam hij het gesprek zelfs helemaal over. De irritatie was van Hadassa's gezicht te lezen, maar gelukkig heeft ze nu een eigen programma. Ook als Matthijs de enige presentator is, probeert hij zijn tempo aan zijn gasten op te dringen. Zelden krijgen zij de tijd om een vraag te beantwoorden, want halverwege volgt er een nieuw salvo aan vragen. Voor de kijker is het al snel niet meer te volgen. Net als het interessant begint te worden, wordt hij alweer op een ander spoor gezet. Die Matthijs kan nog geen minuut zijn waffel houden.

Als het gaat over Nederlandse TV-presentatoren, valt onmiddellijk de naam van Paul Witteman. Hij hoort onbetwistbaar tot de absolute top. Waarschijnlijk is Paul Witteman de eerste geweest, die het snelspreken heeft ingevoerd. Hij heeft alleen schijnbaar wat meer geduld met zijn gasten, die hij zelden interrumpeert. Hij laat ze weliswaar uitspreken, maar heeft zijn non-verbale communicatiekanalen niet helemaal onder controle. Zijn gezicht spreekt boekdelen: 'opschieten, opschieten'. Sinds kort is Paul te bewonderen in een duo-presentatie met Jeroen Pauw, in het programma Woestijnruiters (zondag, 22.10 uur, Ned. 3). De verdeelsleutel is daar niet om de beurt een gast, maar om de beurt een vraag. Die vragen zijn bedoeld als pikant, een beetje impertinent of onthullend, kortom vaak behoorlijk flauw. Die Oibibio-zoon van de vermoorde kruidenier Heijn hoef je niet te laten zeggen dat hij tegenwoordig bij zijn moeder boven de garage woont, want uit alles wat deze New Age kwezel zegt, wordt voldoende duidelijk dat hij half-gaar is.

Jeroen Pauw is voor velen de nieuwe held onder de TV-presentatoren. Eerlijk gezegd spreekt hij mij niet erg aan. Hij werkt zo hard aan het imago van de onverschrokken interviewer, die voor niemand ontzag heeft, dat het een beetje kinderachtig wordt. Ook hij is snel, hij reageert snel, maar niet echt alert. Bij het vragenspel met Paul Witteman zit hij nogal eens met de mond vol tanden.

Een TV-presentator speelt een rol. Dat is mij goed duidelijk geworden toen ik eens, jaren geleden, aanwezig was bij de opname van een van de vele programma's van Sonja Barend. In de huiskamer leek zij iemand die werkelijk geïnteresseerd was in het lot en de wederwaardigheden van haar gasten. Bij die opname werd het me duidelijk, dat zij vooral aandacht had voor de signalen van de regisseuse: nog één minuut, nog één vraag, sneller, afkappen, volgende gast. Al die praatprogramma's hebben een vast format, zijn voorgeprogrammeerd en de gasten zijn voorbewerkt. Voor spontaniteit is niet veel ruimte. De trein dendert verder en vanaf de zijkant wordt er op gelet dat die zich aan het spoorboekje houdt. En het moet steeds sneller, met meer gasten, gasten die er niet wezenlijk te doen en onderling uitwisselbaar zijn. De presentatoren die hun rol goed spelen, weten echter te suggereren, dat die gasten hun volledige aandacht hebben, dat ze echt iets van ze willen weten. Hyperactieve presentatoren met een aandachtsstoornis kunnen die suggestie per definitie niet wekken. Daar is trouwens best iets aan te doen, zolang ze hun dagelijkse dosis Ritalin maar slikken.
 
********************************************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie? Ga naar www.hyperventilatie.org .


© 2005 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
ADHD-presentatoren Katharina Kouwenhoven
0207 Ouderwets TV kijken
Vroeger had je op de radio een aantal discjockeys , die zo snel praatten dat je ze nauwelijks kon volgen. 'Ze lullen vijf kwartier in een uur', sprak mijn moeder afkeurend, die een wat gedragen domineestoon meer waardeerde. Misschien zijn ze er nog wel, dat soort discjockeys. Ik zou het niet weten, want ik heb geen radio meer. Discjockeys zijn er om de gaatjes tussen de plaatjes te vullen met hun praatjes en wat ze zeggen is daarom niet zo belangrijk, al zullen zij daar zelf misschien anders over denken.

Die amechtig hijgerige praatstijl, waarbij de spreker over zijn eigen woorden struikelt is inmiddels overgeslagen naar de TV. Er is een hele nieuwe generatie TV-presentatoren opgestaan, die kennelijk zijn aangesteld vanwege hun vlotte babbel. Die babbel is zo vlot, dat je er als kijker al snel een beetje moe van wordt. Stop! Ho! Rustig aan! Het ergste voorbeeld is Dolf Jansen, de helft van het cabaretduo Lebbis en Jansen, die ook als TV-presentator zijn brood verdient. Dolf heeft zijn uiterlijk niet mee, hetgeen hij wenst te benadrukken door zijn kapsel, een bosje stro bovenop het hoofd, dat geverfd wordt in schreeuwende kleuren. Dolf is druk, druk, druk, in woord en gebaar. Zijn hobby is hardlopen en hij is daardoor vervaarlijk afgetraind, wat hem eruit doet zien als een anorexiapatiënt.En dan ook nog dat ADHD-gedrag. Een meervoudig gehandicapte, die Dolf. Van Dolf word ik niet alleen moe, ik krijg er uitputtingsverschijnselen van, dus ik probeer Dolf zoveel mogelijk te mijden.

De eerste bij wie mij die onbeheerste drukte opviel, was Matthijs van Nieuwkerk, die inmiddels niet meer van de buis is weg te slaan. Niet alleen is hij bijna elke weekavond om 19.00 uur te zien op Ned. 3 in het programma De Wereld Draait Door - de tweede presentator van dit programma, Fransisco van Jole, heeft veel minder frequent dienst en zal er binnenkort wel helemaal uitvliegen - maar op maandagavond komt hij ook nog in beeld met het veel geprezen Holland Sport, dat hij presenteert samen met Wilfried de Jong (maandag, 20.20 uur, Ned. 3). En straks krijgen we natuurlijk ook weer de Popkwis a Go Go. Die Wilfried kan er trouwens ook wat van als het gaat om het uitbraken van woorddiarree. En dat gebeurt bovendien met een onverdraaglijk Rotterdams accent. Het spreken van Algemeen Beschaafd Nederlands is allang geen voorwaarde meer om op de TV te komen, ook al ergert de kijker zich groen en geel aan al die gruwelijke tongvallen.

Van Nieuwkerk en De Jong kunnen echter als duo-presentatoren aardig uit de voeten. Dat was wel anders met de duo-presentatie van Van Nieuwkerk en Hadassa de Boer, in de voorloper van De Wereld Draait Door. De afspraak was kennelijk dat ze om de beurt met een gast in gesprek gingen, maar Matthijs kon het niet laten om in de interviews van Hadassa in te breken. Soms nam hij het gesprek zelfs helemaal over. De irritatie was van Hadassa's gezicht te lezen, maar gelukkig heeft ze nu een eigen programma. Ook als Matthijs de enige presentator is, probeert hij zijn tempo aan zijn gasten op te dringen. Zelden krijgen zij de tijd om een vraag te beantwoorden, want halverwege volgt er een nieuw salvo aan vragen. Voor de kijker is het al snel niet meer te volgen. Net als het interessant begint te worden, wordt hij alweer op een ander spoor gezet. Die Matthijs kan nog geen minuut zijn waffel houden.

Als het gaat over Nederlandse TV-presentatoren, valt onmiddellijk de naam van Paul Witteman. Hij hoort onbetwistbaar tot de absolute top. Waarschijnlijk is Paul Witteman de eerste geweest, die het snelspreken heeft ingevoerd. Hij heeft alleen schijnbaar wat meer geduld met zijn gasten, die hij zelden interrumpeert. Hij laat ze weliswaar uitspreken, maar heeft zijn non-verbale communicatiekanalen niet helemaal onder controle. Zijn gezicht spreekt boekdelen: 'opschieten, opschieten'. Sinds kort is Paul te bewonderen in een duo-presentatie met Jeroen Pauw, in het programma Woestijnruiters (zondag, 22.10 uur, Ned. 3). De verdeelsleutel is daar niet om de beurt een gast, maar om de beurt een vraag. Die vragen zijn bedoeld als pikant, een beetje impertinent of onthullend, kortom vaak behoorlijk flauw. Die Oibibio-zoon van de vermoorde kruidenier Heijn hoef je niet te laten zeggen dat hij tegenwoordig bij zijn moeder boven de garage woont, want uit alles wat deze New Age kwezel zegt, wordt voldoende duidelijk dat hij half-gaar is.

Jeroen Pauw is voor velen de nieuwe held onder de TV-presentatoren. Eerlijk gezegd spreekt hij mij niet erg aan. Hij werkt zo hard aan het imago van de onverschrokken interviewer, die voor niemand ontzag heeft, dat het een beetje kinderachtig wordt. Ook hij is snel, hij reageert snel, maar niet echt alert. Bij het vragenspel met Paul Witteman zit hij nogal eens met de mond vol tanden.

Een TV-presentator speelt een rol. Dat is mij goed duidelijk geworden toen ik eens, jaren geleden, aanwezig was bij de opname van een van de vele programma's van Sonja Barend. In de huiskamer leek zij iemand die werkelijk geïnteresseerd was in het lot en de wederwaardigheden van haar gasten. Bij die opname werd het me duidelijk, dat zij vooral aandacht had voor de signalen van de regisseuse: nog één minuut, nog één vraag, sneller, afkappen, volgende gast. Al die praatprogramma's hebben een vast format, zijn voorgeprogrammeerd en de gasten zijn voorbewerkt. Voor spontaniteit is niet veel ruimte. De trein dendert verder en vanaf de zijkant wordt er op gelet dat die zich aan het spoorboekje houdt. En het moet steeds sneller, met meer gasten, gasten die er niet wezenlijk te doen en onderling uitwisselbaar zijn. De presentatoren die hun rol goed spelen, weten echter te suggereren, dat die gasten hun volledige aandacht hebben, dat ze echt iets van ze willen weten. Hyperactieve presentatoren met een aandachtsstoornis kunnen die suggestie per definitie niet wekken. Daar is trouwens best iets aan te doen, zolang ze hun dagelijkse dosis Ritalin maar slikken.
 
********************************************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie? Ga naar www.hyperventilatie.org .
© 2005 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2